To było tak:
Trzej bracia Lech, Czech i Rus wędrowali przez puszcze w poszukiwaniu ziemi na której mogliby się osiedlić. Doszli na wysokie wzgórze na którym rósł stary dąb. Na dębie tym miał swoje gniazdo orzeł. Urzeczony tym widokiem Lech rzekł: "Tego orła białego przyjmuję za godło ludu swego a wokół dębu zbuduję gród swój i od orlego gniazda Gniezdnem go nazwę. I Lech osiadł tu wraz ze swym ludem..."
Legendarny Lech stoi sobie na Trakcie Królewskim na brzegu jeziora o nazwie Jelonek.
Około 940 roku na Wzgórzu zwanym Górą /tego/ Lecha Piastowie rozpoczęli budowę warownego grodu. Po przyjęciu chrztu Mieszko I rozbudował go, otaczając wałami pobliski kurhan - zbędny już obiekt kultu pogańskiego. W tej części powstało murowane palatium książęce. Funkcję religijną przejęła natomiast starsza część grodu z nowo wzniesioną kamienną rotundą. Domy mieszkalne były jednoizbowe i miały wymiary 3x3 m, a w późniejszym okresie 4,5x6,5m. Ich podłogi były wylepione gliną lub wyłożone drewnem.
Pozostałości wczesnośredniowiecznej architektury można obejrzeć w skansenie archeologicznym czyli w podziemiach Katedry Gnieźnieńskiej.
Obecna gotycka budowla Gnieźnieńskiej Katedry pochodzi z XIV i XV wieku i jest trzecim w kolejności kościołem wzniesionym w tym miejscu.
Wygląda przepięknie, szczególnie gdy jest oglądana od strony jeziora.
O największym skarbie Gniezna czyli Drzwiach Gnieźnieńskich napiszę w trzeciej części.
Serdecznie zapraszam...
No i jeszcze napiszę jak zwariowałam w pierwszej stolicy Polski...
W sumie to nie znam dobrze Gniezna, jakkolwiek w centrum w miarę się orientuję. Mam silne związki rodzinne z tym miastem, ale w tej chwili rzadko tam jeżdżę. To miasto uważam za trochę dziwne, ale może dlatego, że jest tu niezły miks tego, co dawne z tym, co współczesne.
OdpowiedzUsuńLidio - zgadzam się z Tobą, jeśli chodzi o ten miks w Gnieźnie :-)
UsuńGniezno znam tylko przejazdem, raz w życiu jako małolat... jechaliśmy z kolegą z Gdańska autostopem do Wrocławia... było już ciemno, gdy wyszliśmy na wylotówkę... wtedy postanowiliśmy rozbić namiot przy drodze, zwłaszcza, że zaczynało padać... potem zaczęło grubiej padać, zerwał się jeszcze wiatr, a w końcu namiot nam się zawalił... taka konstrukcja, namiotów typu igloo na rynku jeszcze nie było... po obgadaniu sprawy postanowiliśmy dalej nic nie robić... wczepieni w siebie jak dwa kociaki aby oszczędzać ciepło przeczekaliśmy do rana, nawet dało radę trochę pospać...
OdpowiedzUsuń/ze "Wspomnień towarzyszących Bajeczkom Stokrotki"/...
p.jzns :)
Ojej... to "wspomnienia towarzyszące Bajeczkom Stokrotki" są bardzo interesujące :-))
Usuńtyle lat już je czytasz, więc wiesz :)
UsuńJasna sprawa :-))
UsuńPięknie wyglądasz na tle katedry, a z lewej strony jest pizzeria, gdzie dobrą pizzę dają:-)
OdpowiedzUsuńAsiu - właśnie w tej pizzerii jedliśmy dwa razy pyszne pizze :-))
UsuńSuper. No to czekam na drzwi. Bardzo mi się podobały. :)
OdpowiedzUsuń"Drzwi będą" jutro...:-)
UsuńKatedra prezentuje się wspaniale z każdej strony. Jej położenie na wzgórzu robi tu robotę. Z Lechem fotki nie mam, ale z Bolesławem już tak. Doborowe towarzystwo mamy w Gnieźnie:)))
OdpowiedzUsuńUrszulko - pomników Bolesława Chrobrego jest w Gnieźnie kilka :-))
UsuńMam na myśli ten z ulicy Chrobrego, siedzący niedbale król:)))
UsuńTo teraz już wiem Urszulko :-)
UsuńJeszcze nie miałam okazji zwiedzać Gniezna
OdpowiedzUsuńSzczerze polecam.
UsuńWitam na moim blogu :-)
Piękne zdjęcia, szczególnie to na którym jesteś na tle katedry.
OdpowiedzUsuńPozdrawiam serdecznie :)
Dziękuję Ci Bogusiu. I zapraszam na 3-cią część.
UsuńNa mnie wrażenie zrobiły pozostałości osady pod katedrą, ile mogłyby opowiedziec ciekawych rzeczy dotyczących naszej historii. Zdjecie katedry od strony jeziora niezwykłe...pozdrawiam serdecznie
OdpowiedzUsuńBardzo Ci dziękuję Grażynko i zapraszam na 3-cią część.
UsuńPięknie snujesz tę opowieść- z czułością, wiedzą i zachwytem nad historią. Twoje słowa mają moc budzenia wspomnień i ciekawości.
OdpowiedzUsuńBardzo Ci Puszku dziękuję za piękne słowa :-)
UsuńCzy dobrze się domyślam że zwariowałaś w tej wieży w której mieszkaliście? :-)
OdpowiedzUsuńMarerk z dziewczynami
Tylko częściowo :-))
UsuńPiękna rzecz. Piękna opowieść. Zwiedzałyśmy to samo, odświeżasz Gniezno w mojej pamięci 😍
OdpowiedzUsuńBardzo mnie to cieszy :-)
UsuńStokrotko - znów frapujący tekst. A mam pytanie: czy czytasz/znasz twórczość Cherezińskiej? Pięknie pisze. Pozdrawiam serdecznie w Święto Niepodległości. Można dużo poczytać :-)
OdpowiedzUsuńJardianie - nie znam niestety twórczości Elżbiety Cherezińskiej.
UsuńBardzo dziękuję. Czekam z niecierpliwością na część trzecią.
OdpowiedzUsuńTeż Mareczek
Będzie dzisiaj :-)
UsuńPrzeczytałam obydwa teksty o Gnieźnie, bardzo mi się podobały.
OdpowiedzUsuńŁadnie piszesz o początkach państwa polskiego.
Czekam na post o drzwiach gnieźnieńskich.
Pozdrawiam świątecznie.
Zapraszam Cię dzisiaj :-)
UsuńFaktycznie robi wrażenie. Ja nigdy nie trafiłem do Gniezna, ale mam nadzieję że kiedyś to się stanie, bo warto zobaczyć to na własne oczy 😀
OdpowiedzUsuńPozdrowienia dla Ciebie!
Dziękuję za wizytę.
UsuńKoniecznie kiedy pojedź do Gniezna.
Legendy są ciekawe, ale najciekawsze są zabytki z tamtych czasów i odkrywanie żywej historii. Miło Cię zobaczyć. 😊
OdpowiedzUsuńMasz rację. Dziękuję i pozdrawiam :-)
Usuń