Kontenerowcem po Bałtyku - część druga

 

I wtedy się zaczęło. Na mostek kapitański wpadł drugi oficer i przekazał kapitanowi świeżo otrzymany meldunek. Okazało się, że nadciąga poważny sztorm. Kapitan ze stoickim spokojem zwrócił się do nas:

- No trudno, dobrze, że panie już kolację jadłyście. Teraz się pewnie trochę pomęczycie, ale przecież są specjalne zabezpieczenia, żeby nie wypaść za burtę.

Myślałyśmy, że żartował, ale był bardzo poważny. Poradził nam, żebyśmy poszły spać, bo następny dzień może być bardzo ciężki.

Następnego dnia około szóstej rano ktoś zapukał do drzwi mojej kajuty. Był to główny mechanik, który uśmiechnięty zapytał czy chcę iść z nim na spacer. Zastanowiłam się, czy przypadkiem nie zwariował, ale on miał na myśli spacer wzdłuż burt kontenerowca. Przy okazji mieliśmy sprawdzić, czy nic się nie przesunęło, nie przemieściło i czy "żaden kontener nie wpadł do morza".

- A sztorm? - zapytałam

- Przeszedł bokiem - usłyszałam odpowiedź.

Na wszelki wypadek tego dnia nic nie jadłam. Piłam tylko wodę.

Wszyscy rozeszli się do swoich zajęć, więc zapytałam kapitana czy mogłabym w czymś pomóc i na coś się przydać. Odpowiedział, śmiejąc się, że jeśli naprawdę chcę, to muszę zacząć od szorowania pokładu. Chciałam bardzo mocno, więc dostałam olbrzymią szczotkę na długim kiju, kubeł z wodą i zaczęłam szorować. Z mostku kapitańskiego obserwował mnie zdziwiony kapitan, a przelatujące nad nami liczne stada ptaków odpowiednio oceniły mój trud, bo po skończonej pracy musiałam umyć głowę. Można się domyślić dlaczego....

Wieczorem kapitan znowu nas uprzedził, że sztorm nie zrezygnował i ponownie nadciąga.

Następnego ranka znów mnie obudzono. Myślałam, że znowu mam pójść sprawdzić stabilność kontenerów, ale okazało się, że mam podziwiać dwie foki, które wylegiwały się na krze lodowej w pobliżu kontenerowca. Zwierzęta te występują w Bałtyku rzadko. Kapitan śmiał się, że te dwie specjalnie dla nas przypłynęły z Morza Północnego i wylegiwały się na trasie do Helsinek.

Sztormu nadal nie było. Zjadłam więc śniadanie i ponownie poprosiłam o przydzielenie mi jakiejś pracy. Kapitan stwierdził, że już awansowałam, więc mogę im ugotować obiad. Ale kucharz, pan Czesio, który był bardzo nietypowym mężczyzną w swoim zawodzie, bo bardzo chudym, powiedział, że żadnej baby do kuchni nie wpuści, a w ogóle to obiad ma już gotowy i że najwyżej jakąś sałatkę mogę zrobić. Więc zrobiłam sałatkę ze wszystkich jarzyn jakie były w lodówce. Podobno mi się udała bo została nazwana moim imieniem. Awansowałam więc znowu, co potwierdziła cała załoga.

Pod wieczór wpłynęliśmy do Zatoki Fińskiej. Otaczały nas olbrzymie połacie kry. Kontenerowiec płynąc ciął ją na olbrzymie części. Był początek kwietnia, a zima w tamtym roku na północy Europy była bardzo ostra.

Na godzinę przed przybiciem do portu w Helsinkach podpłynęła do nas motorówka z której wysiadł fiński pilot. Zgodnie z zasadami i przepisami na morzu miał wprowadzić kontenerowiec do portu w Helsinkach. Powszechnie wiadomo, że Finowie są najbardziej małomównym i powściągliwym narodem świata. Ten Fin, który nas do portu wprowadzał, był z pewnością najbardziej małomówny ze wszystkich swoich rodaków. Oprócz dwukrotnie powiedzianego słowa "halo" na przywitanie i pożegnanie i kilku słów niezbędnych przy wykonywaniu czynności służbowych nie powiedział zupełnie nic. Wprowadzał statki do portu od 30 lat i jak mówił nasz kapitan, zawsze tak się zachowywał. A widok dwóch bab na mostku kapitańskim kontenerowca nie zrobił na nim najmniejszego nawet wrażenia. Chyba nas nawet nie zauważył.

Przybiliśmy na nabrzeża kontenerowego w porcie Helsinki.

Poszłyśmy na kolację do pana Czesia.

Zapraszam na część trzecią.