Jerzy Żurawlew -pianista, profesor, rektor Konserwatorium Warszawskiego i twórca Konkursu Chopinowskiego tak wspominał kłopoty organizacyjne:
" Spotkałem się z absolutnym niezrozumieniem, a nawet niechęcią. Opinia muzyków była jednomyślna: ""Chopin jest tak wielki, że sam się obroni"". W ministerstwie oznajmiono, że nie ma na to środków /.../ a w ogóle pomysł jest nierealny do wykonania."
Sponsorem I-szej edycji konkursu w roku 1927 był przyjaciel Jerzego Żurawlewa - Henryk Rewkiewicz. Przeznaczył on na ten cel 15 tysięcy złotych czyli równowartość kilku samochodów.
Zwycięzcą I-szej edycji konkursu był Lew Oborin z ZSRR.
Pierwszą kobietą, która została nagrodzona w konkursie była zdobywczyni III miejsca w 1927 roku - Róża Etkin.
W II-giej edycji konkursu w 1932 roku przyznano po raz pierwszy nagrodę ex aequo. Jeden z nagrodzonych, niewidomy węgierski pianista Imre Ungar nie zgodził się na to i zarządzono losowanie. Los jednak nie sprzyjał Ungarowi i przypadła mu druga nagroda.
Gościem honorowym II edycji konkursu był Maurice Ravel...
Zapowiedzią niezwykle silnego uczestnictwa obywateli Japonii w przyszłych konkursach było pojawienie się w III-ciej edycji w 1937 roku Japonek Chieko Hara I Miwa Kai.
W IV-tej edycji konkursu /w 1949/ roku uczestnicy przesłuchań grali za zasłoną z drewnianych żaluzji. Dodatkowo artyści występowali nie pod swoimi nazwiskami, lecz pod losowymi numerami. Miało to zapewnić maksymalną bezstronność jury. Zwyciężyły dwie kobiety: Polka Halina Czerny-Stefańska i Bella Dawidowicz z ZSRR.
W 1949 roku podniesiono górną granicę wieku uczestników do 32 lat. Dziś jest to przedział od 16 do 30 lat.
W V-tej edycji konkursu w 1955 roku uczestników zakwaterowano w hotelu Polonia, gdzie opróżniono z mebli szóste piętro, a w ich miejsce wniesiono fortepiany.
Na V-tą edycję w 1955 roku przybyła królowa belgijska Elżbieta, którą gościł w swoim domu w Stawisku Jarosław Iwaszkiewicz - także wielki miłośnik muzyki.
Zwyciężczynią VII edycji Konkursu w roku 1965 została Argentynka Martha Argerich. Oprócz nagrody głównej otrzymała też popiersie Fryderyka Chopina, którego twórcą był mój ojciec - rzeźbiarz Leon Machowski.
Międzynarodowy Konkurs Chopinowski jest jednym z najważniejszych na świecie wydarzeń muzycznych, które promuje muzykę Fryderyka Chopina i odkrywa młode talenty pianistyczne, odkrywając im drogę do międzynarodowej kariery.
Samo uczestnictwo w Konkursie jest wielką nobilitacją dla każdego uczestnika.
Dotychczas I miejsce w Konkursie otrzymali następujący Polacy: wymieniona już Halina Czerny-Stefańska w 1949 r, Adam Harasiewicz w 1955 r, Krystian Zimerman w 1975 r i Rafał Blechacz w 2005 r.
Może już czas na następnego wybitnego polskiego pianistę???
Trzymam kciuki za Piotra Alexewicza...
Odlew lewej dłoni Poety Fortepianu...
Rodzina Chopinów kilkukrotnie zmieniała w Warszawie mieszkanie. Ostatni adres to oficyna pałacu Czapskich przy Krakowskim Przedmieściu 5, dziś mieszcząca Akademię Sztuk Pięknych. Znajdujący się tam na "górce" pokój z fortepianem był ostatnim miejscem jego zamieszkania przed wyjazdem z Warszawy. Do niedawna był tam "Salonik Chopinów".
W dniu 24 lutego 1818 roku w Pałacu Radziwiłłów, czyli dzisiejszym Pałacu Prezydenckim odbył się pierwszy publiczny występ ośmioletniego Fryderyka. Był to koncert charytatywny na rzecz Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności założonego z inicjatywy ordynatorowej Zofii Zamojskiej. Gdy pianista skończył grać, podszedł do swojej mamy i powiedział przejęty, że chyba wszystkim podobał się jego haftowany kołnierzyk, bo ciągle na niego patrzyli...
W budynku Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności przy Krakowskim Przedmieściu 62 odbył się kolejny charytatywny koncert na rzecz ubogich. Pianista nie miał jeszcze wtedy 13 lat.
W Liceum Warszawskim znajdującym się na terenie Pałacu Kazimierzowskiego Fryderyk uczył się w latach 1823-1826.
W budynku na Krakowskim Przedmieściu 25 mieściła się kiedyś Poczta Saska. Teraz jest tam Prokuratora Generalna. W powszechnym przekonaniu - to sprzed tego budynku wyruszył dyliżans, w którym przyszły "talentem świata obywatel" opuszczał Warszawę i Polskę na zawsze. Było to 2 listopada 1830 roku.
W kamienicy na ulicy Podwale 14 siostra Fryderyka Ludwika Jędrzejowiczowa trzymała w słoju ze spirytusem Jego serce. To ona wraz z córką towarzyszyła Mu w ostatnich chwilach życia, aż do października 1849 roku w paryskim mieszkaniu na Placu Vendome 12. Zgodnie z ostatnią wolą kompozytora przywiozła do Warszawy serce brata. Upłynęło jednak dużo czasu zanim znalazło ono miejsce w filarze kościoła św. Krzyża na Krakowskim Przedmieściu.
Na Cmentarzu Powązkowskim zostali pochowani Jego rodzice...
Wybrałam tylko kilka warszawskich śladów Fryderyka...
O sercu Fryderyka Chopina już kiedyś pisałam.
Zapraszam serdecznie tutaj:
https://stokrotkastories.blogspot.com/2021/10/o-jego-sercu-sow-pare.html
1. Samuel Butler: "Jesień jest najsłodszą porą roku, a to, co tracimy w kwiatach, zarabiamy na owocach".
2. Peter Bamm: "Jesienią dżem powstaje z marzeń wiosny".
3. Albert Camus: "Jesień to druga wiosna, kiedy każdy liść jest kwiatem".
4. George Eliot: "Gdybym był ptakiem, latałbym po Ziemi, szukając kolejnych jesieni".
5. Mehmet Murat Ildan: "Jesienią nie idź do jubilerów aby zobaczyć złoto; idź do parków".
6. Vincent van Gogh: "Dopóki trwa jesień, nie będę miał wystarczająco rąk, płótna i kolorów, by malować rzeczy, które widzę".
7. Stanley Horowitz: "Zima to akwaforta, wiosna akwarelą, lato obrazem olejnym, a jesień mozaiką ich wszystkich".
8. Shira Tamir: "Każdy, kto myśli, że opadłe liście są martwe, nigdy nie widział, jak tańczą w wietrzny dzień".
9. Krzysztof Kamil Baczyński: "Gorzko pachną samotną jesienią te wieczory bez Ciebie umarłe, kiedy marzę zaplątany w jesień, kiedy serce mnie dławi pod gardłem".
10. Andrzej Stasiuk: "Każdego roku nieodmiennie nie mogę oderwać wzroku od tej przemiany. Wciąż nadchodzi i wciąż jest tak, jakby przyszła pierwszy raz".
Nadal zapraszam do wpisywania swoich wierszy w komentarzach. Albo chociaż kilku słów...
Albo ... może wybierzecie najpiękniejsze słowa o jesieni z tych dziesięciu???
DOPISEK: przeczytajcie proszę wiersz Bogusławy Matusiak!
Tak o jesieni pisali pisarze:
1. Maria Konopnicka: - "Wicher wieje, deszcz zacina, jesień, jesień już..."
2. Lucy Maud Montgomery: "Jakże się cieszę, że żyję w świecie, w którym istnieje październik. Jakież to byłoby okropne, gdyby natychmiast po wrześniu następował listopad".
3. Leopold Staff: - "O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny. I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny..."
4. Jerzy Broszkiewicz: - "Dużo piękna, trochę smutku"
5. Francis Scott Fitzgerald: "Życie zaczyna się dopiero jesienią, kiedy robi się chłodniej".
6. Johann Wolfgang von Goethe: "Przyrodę ogarnia jesień i jesiennie się robi we mnie i wokół mnie".
7. Fryderyk Nietzsche: "Zauważ, że jesień to bardziej pora duszy niż natury".
8. Ben Sweetland: "Drzewa nie obawiają się oddawać swych liści jesienią z lęku, że mogą na wiosnę nie wrócić".
9. Delia Owens: "Liście nie opadają tylko lecą. Nie śpieszą się, nie zwlekają bo to ich jedyna szansa, by wzbić się ku niebu".
10. Toni Sorenson: - Jesień jest takim czasem w roku, kiedy Matka Natura mówi: "Spójrz jakie łatwe, jak zdrowe i jak piękne może być odpuszczanie".
A może sami coś napiszecie o jesieni? Chociaż w jednym zdaniu...
DOPISEK: Przeczytajcie proszę wiersz Jotki w komentarzu!!!
W XIII wieku wyspę na jeziorze Wigry zamieszkiwali Jaćwingowie.
Później polujący w pobliskiej puszczy książęta litewscy i polscy królowie wznieśli na niej dwór myśliwski.
Kameduli usypali do wyspy groblę, zbudowali wieżę zegarową, eremy, kościół i domy gościnne.
Dwie z wysp na jeziorze Wigry wynurzyły się po śmierci młodych kochanków. On był kamedułą zielarzem. Ona miała na imię Wingryna i była córką osocznika, czyli opiekuna puszczy, który organizował pańskie polowania. Spotkali się na jeziorze podczas gwałtownej burzy, dziewczyna uratowała życie mnichowi. Pokochali się bez pamięci. Niestety nie dane im było się połączyć. Nie w tym miejscu i nie w tym czasie. Umarli z żalu i tęsknoty za niespełnioną miłością.
Przy drodze na zewnątrz klasztornego muru stoi wysoki obelisk z krzyżem. Wedle innej legendy zamurowano w nim żywcem właśnie tych kochanków, bo dopuścili się wiarołomstwa.
Jest jeszcze inna legenda, która mówi, ze w tunelach wykopanych pod klasztorem i dnem jeziora znajdują się skarby zakonu. Ukryli je tam zakonnicy, zanim ich wypędzono z Wigier.
Okoliczne puszcze otrzymali kameduli od Jana II Kazimierza Wazy. Wprowadzili oni na Suwalszczyźnie nowatorskie metody gospodarowania. Założyli młyny, huty, cegielnie, smolarnie, sady, ogrody warzywne i stawy rybne. Ich produkty znano aż na Wyspach Brytyjskich. W połowie XVIII wieku zarządzali miastem Suwałki, 11 folwarkami i 56 wsiami i mieli 8452 poddanych. Byli najbogatszym zakonem w Polsce. W murach klasztoru wystawili wspaniały dom królewski i foresterię /rodzaj hotelu/.
W foresterii zwanej później Kaplicą Królewską dożywotnią opiekę znajdowali starcy z bogatych rodzin.
Kameduli byli chowani w niszach, bez trumien. Do dzisiaj w klasztorze jest 40 zamurowanych nisz i dwie przeszklone, za którymi widać poczerniałe szkielety. Na fresku w krypcie przedstawiono scenę, w której uśmiechnięta Śmierć wzywa do siebie opierającego się braciszka.
W domach pustelników, zwanych eremami mieszczą się obecnie pokoje hotelowe Domu Pracy Twórczej Ministerstwa Kultury. Każdy może tam zamieszkać samotnie, żeby odnaleźć nie tylko spokój, ciszę i piękną przyrodę.
W pustelni z widokiem można przede wszystkim odnaleźć samego siebie.
Byłam tam... wiele lat temu...
A Wy - byliście kiedyś w jakiejś pustelni z widokiem...? Albo w samotni?
Przeczytajcie proszę ten do bólu prawdziwy tekst. Wygłosił go Marek Edelma, w 2005 w Warszawie. Przypomnę tylko, że Marek Edelman był jedny...
