Kontenerowcem po Bałtyku - część trzecia

 

I wtedy rozległ się niesamowity krzyk. Do mesy wpadł pierwszy oficer Piotr z obłędem w oczach i krzyknął na cały głos:

- JEST! JEST ! Jest KASIA!

I zemdlał.

Okazało się, że Piotrowi urodziła się córeczka i właśnie się o tym dowiedział. Piotr miał niesamowitego pecha, bo /jak twierdzili jego koledzy/ miał złośliwą żonę. Jej  "złośliwość" polegała na tym, że jak Piotr wypływał w morze, to ona zaraz następnego dnia szła rodzić kolejne dziecko. Nigdy nie chciała urodzić wtedy, gdy Piotr był z nią na lądzie. I ta jego niedyspozycja, o której wspominał nam pierwszego dnia kapitan, była związana z tym, że on po prostu, będąc na morzu, razem z żoną rodził. I to już po raz czwarty, bo świeżo urodzona Kasia miała trzech braci.

Musieliśmy więc wznieść toast za Kasię, jej mamę, tatę i starszych braci i jeszcze raz za Kasię. 

Pełni wrażeń poszliśmy do kajut, żeby wyspać się porządnie, bo następnego dnia czekał nas rozładunek kontenerowca.

Następnego ranka sztormu na szczęście nadal nie było więc zostałam zerwana bladym świtem do asystowania przy rozładunku. Miał się on rozpocząć o szóstej, ale najpierw musiało wyjechać pięć tirów, które stały z brzegu. Okazało się to nieco skomplikowane, bo panowie kierowcy bardzo przeżyli narodziny córeczki Piotra i opróżnili w nocy wszystkie możliwe barki z alkoholami. I rano w ogóle nie rozumieli dlaczego załoga kontenerowca wyciąga ich siłą z kajut i wpycha do szoferek tirów. Nieoceniona w tym momencie okazała się obecność lekarza, który jeszcze nie zdążył opuścić kontenerowca i udać się na daleką północ. Przygotował napój stawiający natychmiast na nogi i uraczył nimi panów kierowców. Ale udało się tylko częściowo, bo tylko dwóch kierowców zjechało tirami na nabrzeże. Pozostali trzej zasnęli natychmiast za kierownicami, nie zapaliwszy nawet silników.

Na szczęście okazało się że dźwigi mogą podjechać z drugiej strony kontenerowca. Zaczęło się przenoszenie kontenerów na stojące na nabrzeżu naczepy. Praca była ściśle zmechanizowana i obecność jakichkolwiek bab w strefie rozładunku nie była wskazana. Obserwowałyśmy więc przeładunek z mesy jedząc śniadanie.

Koło południa przeładunek był zakończony. Mogłyśmy udać się do miasta na spotkanie z przedstawicielem firmy, która dokonała u nas pierwszego zakupu towaru.

Następny małomówny Fin , w zupełnie nieokreślonym wieku mógł mieć 30 ale też i 65 lat. Przyjechał z dalekiej północy kraju, aby spotkać się z nami w Helsinkach, zjeść wspólnie obiad, odebrać próbki załadowanego towaru i przeprowadzić dalsze rozmowy i negocjacje handlowe.

Spotkaliśmy się w restauracji w jednym z centrów handlowych. Obiad składał się z przystawki z ryby na zimno, zupy z ryby i dania podstawowego - także z ryby. Takie menu zostało nam zasugerowane jako typowo fińskie. Z deseru zrezygnowałyśmy na wszelki wypadek, bojąc się że mogłaby to być  szarlotka z rybą polana gorącą czekoladą. Milczący Fin okazał się jednak sympatyczny, podrzucił nas do centrum i nawet trochę oprowadził po mieście. Zwiedziłyśmy wtedy katedrę, obejrzałyśmy stojący przed nią na Placu Katedralnym pomnik cara Aleksandra I i cerkiew prawosławną. Byłyśmy także w niewielkim kościółku wykutym w skale. 

Helsinki stały się stolicą niepodległej Finlandii dopiero w 1918 roku. Do tego czasu przez ponad sto lat Finlandia była częścią Rosji.

W tym czasie na nasz kontenerowiec zostały załadowane nowe kontenery, które miały płynąć z nami do Gdyni. 

Późnym popołudniem wróciłyśmy na Baltic Amber. Jeszcze tego samego wieczoru kontenerowiec miał być w Turku i zostawić tam kilka kontenerów przywiezionych z Gdyni.

Tego wieczoru awansowałam na najwyższe stanowisko. W czapce kapitana usiadłam za sterami kontenerowca. Patrzyłam na monitor i różne ekrany na których widać było wszystkie najbliższe jednostki płynące po morzu .... i przez parę minut pod kierunkiem kapitana naciskałam jakieś przyciski, przesuwałam jakieś pokrętła i wydawało mi się, że .... prowadzę kontenerowiec.

Przeżycie było niesamowite.

Zapraszam na czwartą, ostatnią część...