To nie był sen

Około dziewiątej wzięłam prysznic w malutkiej działkowej łazience. Mokry ręcznik wywiesiłam potem na grubych gałęziach kosodrzewiny, która wchodzi na moją werandę.
Zrobiłam sobie śniadanie i wyszłam zjeść je na werandę. Potem obeszłam działkę, zajrzałam do hydroforu, porozmawiałam z roślinkami, powiedziałam kilka komplementów rozwijającym się kwiatom. Na zakończenie przytuliłam się do brzozy i objęłam ją rękami.
Około godziny jedenastej usiadłam na werandzie z książką i gazetami. Zaopatrzona w olbrzymią ilość pachnących truskawek i czekoladę mleczną z orzechami, pogrążyłam się w czytaniu książki pt: "One. Kobiety. które kochały pisarzy" autorstwa Radosława Romaniuka.
Po jakimś czasie usnęłam.
I śniło mi się ze przyleciała do mnie sójka i usiadła na drewnianej poręczy werandy.
Gdy otworzyłam oczy sójka nadal tam siedziała i cicho skrzeczała.
Nie ruszałam się, bo nie chciałam jej spłoszyć. Siedziała niecałe dwa metry ode mnie. Śliczna, z niewielkim niebieskim piórkiem po każdej stronie ciała. Sprawiała wrażenie podnieconej albo czymś podenerwowanej.
Wtedy zauważyłam że na krzaku kosodrzewiny nie ma ręcznika.
Sójka skrzeczała coraz bardziej, ale jakoś tak dziwnie. Jej głos był coraz silniejszy, chwilami przypominał po prostu krzyk. Odlatywała w krzak kosodrzewiny i wracała z powrotem. Siadała na poręczy werandy i odwracała się ode mnie raz jednym bokiem, raz drugim, raz przodem, raz ogonem.
Trwało to około dziesięciu minut.
Wreszcie zrozumiałam, że ta sójka przyleciała, aby mi coś powiedzieć.
Ale co?
Że zniosła jajka? No ale to przecież nie kura, która każde zniesienie jajka ogłasza głośnym gdakaniem.
Że się jej wylęgły pisklęta? Też nie, bo to jeszcze za wcześnie i z pewnością nie opuściłaby wtedy gniazda ze swoimi dziećmi.
Sójka skrzeczała coraz głośniej, po prostu się darła.
Byłam pewna, że stało się coś ważnego. Jakieś nieszczęście?
Bardzo powoli wstałam z "bujawki". Sójka natychmiast odfrunęła na dalszą gałąź kosodrzewiny. Podeszłam do poręczy i zapytałam:
- Co się stało ptaszku?
Sójka odleciała jeszcze dalej.
A ja zobaczyłam swój ręcznik leżący w kosodrzewinie. Na nim leżał kot. To znaczy kotka. Ta sama bezpańska kotka, która odwiedza wszystkie działki. Nie była sama. Tuż koło niej, wtulone w nią leżały trzy kocie maleństwa. Kotka wylizywała je dokładnie i czyściła.
Wyglądało na to, że urodziły się przed paroma minutami.
I to właśnie przyleciała mi powiedzieć moja mądra sójka.
I to nie był sen.
----------------------------------------------------------------------
/B
/Był to urywek z mojej książki pt: "Nadal wariuję" wydanej w roku 2016/