Pan hrabia w kawiarence .....czyli zamek w Krasiczynie - zakończenie

Niestety, właściciel zamku nie doczekał się żadnego potomka. Jak mówi legenda, stało się to dlatego, że rozprawił się z grasującymi w okolicy awanturnikami - synami Stanisława Stadnickiego, którego nazywano Diabłem Łańcuckim. I właśnie ten "diabeł" rzucił na niego klątwę.

Zamek przeszedł w ręce bratanka Marcina Krasickiego, który będąc hulaką i awanturnikiem, roztrwonił majątek i pozostawił po sobie duże długi. Potem zamek przechodził w ręce rodzin Tarłów, Potockich, Mniszchów i Pnińskich. Wreszcie w roku 1835 wykupił go  książę Sapieha, pochodzący z litewskiego rodu magnackiego i wprowadził piękny zwyczaj: kiedy rodziła się w zamku córka - sadzono w parku lipę, gdy syn - sadzono dąb. Koło drzewa umieszczano kamienne tablice z wyrytymi na nich imionami dzieci i datami ich urodzin. Do dzisiaj w parku w Krasiczynie istnieją piękne aleje - lipowa i dębowa.

Niestety z ósemki dzieci Leona Sapiehy przeżył tylko syn Adam, pozostałe zmarły na cholerę. I właśnie ten potomek został nazwany Czerwonym Księciem za zbytnie, zdaniem konserwatywnej szlachty bratanie się z ludem. I nie był przez magnatów lubiany.

Natomiast Jan Matejko, który gościł na zamku krasiczyńskim by robić szkice koni do "Bitwy pod Grunwaldem", ujęty postawą Adama, umieścił go na obrazie jako księcia Witolda.

Ostatni przedwojenny właściciel Krasiczyna 19 września 1939 roku po otrzymaniu informacji, że zbliżają się Rosjanie uciekł z rodziną wywożąc na furmankach książki i obrazy. Umieszczono je w Pałacu Biskupim w Krakowie i nie uległy zniszczeniu. W ten sposób została ocalona wspaniała biblioteka. W tym czasie na dziedzińcu zamku w Krasiczynie Rosjanie spalili całe wyposażenie wnętrz, zdewastowali kaplicę, sprofanowali zwłoki z krypt...

Ostatni właściciel Krasiczyna, członek ruchu oporu - Leon Aleksander Sapieha zmarł w czasie wojny na gangrenę. W murach jego zamku mieścił się rosyjski szpital wojskowy a w latach 1944-1946 miejscowa ludność ukrywała się przed bandami UPA.

Każdy zamek powinien mieć swojego ducha. Zamek krasiczyński ma ducha zwanego Bielicą. To duch hrabianki Zofii, która zakochała się w chłopskim synu. Nie chciała za męża leciwego arystokraty, więc rzuciła się z jednej z baszt na dziedziniec. Od tego czasu krąży nocami w okolicach wieży zegarowej i straszy okolicznych mieszkańców.

Tuż obok zamku przepływa San.

W czasie pobytu w Krasiczynie chodziliśmy codziennie nad tę rzekę. Patrzyliśmy z wielkim niepokojem na dzieci przechodzące po lodzie na rzece. Skracały sobie w ten sposób drogę ze szkoły do domów leżących po drugiej stronie Sanu. Spacerowaliśmy także dużo po przepięknym, krasiczyńskim parku w którym jest około 200 gatunków bardzo starych drzew z całego świata.

Gdy wyjeżdżaliśmy z Krasiczyna, zapytałam panie kelnerki z kawiarenki o pana hrabiego, bo przecież ostatni właściciel zamku już od dawna nie żył...

- Jaki to tam hrabia - roześmiała się jedna z nich - ten dziadek, co tu do nas przychodzi to był za młodu koniuszym u Adama Sapiehy. Ale jak do nas przychodzi to nam tak pięknie opowiada o życiu w zamku, że już same w to uwierzyłyśmy, że on jest hrabią. W końcu mieszkał przy stajniach zamkowych i podawał rękę hrabiemu, gdy ten z konia zsiadał... To tak jakby hrabią był, no nie?"

Tak sobie myślę, że dobrze byłoby pojechać po latach do Krasiczyna. Może spotkalibyśmy praprawnuki koniuszego, który podawał rękę panu hrabiemu.?

          I może znowu zamieszkalibyśmy w eleganckiej powozowni?