Nie będzie tytułu...

Parę dni temu odnalazłam w jednej z szuflad książkę jaką otrzymałam kiedyś  w nagrodę na koniec roku szkolnego.  Byłam wtedy uczennicą IX klasy Liceum Ogólnokształcącego im. Marii Konopnickiej w Warszawie. W tamtych czasach o Powstaniu Warszawskim nie mówiło się wiele. Ale uczyliśmy się wierszy, które napisali poeci Wojny i Powstania. Jednym z nich był Krzysztof Kamil Baczyński.  Poeta ten brał udział w Powstaniu ale walczył krótko bo już 4 sierpnia 1944 roku w godzinach popołudniowych /ok. godz.16/ śmiertelnie raniony przez strzelca wyborowego ulokowanego prawdopodobnie w gmachu Teatru Wielkiego poległ na posterunku w pałacu Blanka.  A 1 września 1944 roku zginęła w walkach powstańczych jego żona Barbara.W chwili śmierci K.K. Baczyński miał zaledwie 23 lata.  Zdążył jednak w swym młodziutkim życiu stworzyć wiele pięknych utworów wierszem i prozą. Profesor Kazimierz Wyka, który napisał wstęp i posłowie do tej książki i dokonał wyboru utworów twierdził, że strata Krzysztofa Baczyńskiego była stratą na miarę Juliusza Słowackiego. Takiego samego zdania jest do dzisiaj wielu znawców Jego twórczości.

Z wielu wierszy umieszczonych w książce wybrałam TEN:.

Przeczytajcie proszę uważnie:

Poległym

Nocą, gdy ciemność jest jak zwierzę czarne,

stoi cisza jak lęku drgający biały słup

I żyła śmierci bije na marne - drży - na marne

a rano znów się potknę o rozkopany grób.

A dniem stół pusty stoi, zabrakło na nim rąk,

które by razem ze mną wznosiły kruchą sieć,

a uporczywe twarze i ciała wokół siedzą,

jak gdyby tu przykute miłości mroczną wiedzą

i głos na ścianach osiadł jak szron i dzwoni: "Leć"...

I każą mi : "Zapomnij". Więc ręce ciężkie włożyć

w ciężarny ołów gliny i pracy toczyć głaz,

więc jeszcze dzień obrócić, jak mokry piach wyłożyć,

odetchnąć jeszcze śmiercią i jeszcze, jeszcze raz.

A potem znowu noc i słuchać długo trzeba,

jak schodów trzask się wznosi, jak dławi płótno czarne,

a w szyby śniegu bicz: "Na marne - drży - na marne"

I życie w gardle dławi jak ostry kamień chleba

i czuję was w ciemności bez ziemi i bez nieba.

I wtedy trzeba wierzyć, i każą mi: "Zapomnij"

I trzeba martwą broń zamienić w krzyż i płomień...

Ulice moich dróg są wszystkie w górę - strome

i cienka struga krwi jak lont się spala - do mnie

Żelazna miłość - tak - wybuchło, zgasło, starło

pozostał tępy mus co w pięści tkwi jak gwóźdź

Zapomnieć teraz, zdrętwieć, milczeniem tak się struć

żeby mi pisklę ognia na dłoni nie umarło.

Odeszli. Noc po nocy. Coraz to krzyk za gardło

i tylko cisza po nich i dzwoni śniegu słup,

ale się głupie ciało jak ciężki pień uparło

choć rano - ktoś się potknie o mój dymiący grób"

/06.01.1944/

------------------------------------------------------------------------------

Ale i tak najpiękniejszy jest Jego wiersz pt: "Niebo złote ci otworzę" /napisany 15.06.1943r/ który kończy się słowami:...

"Jeno wyjmij mi z tych oczu

szkło bolesne - obraz dni

które czaszki białe toczy

przez płonące łąki krwi

Jeno odmień czas kaleki, 

zakryj groby płaszczem rzeki. 

zetrzyj z włosów pył bitewny

lat tych gniewnych

czarny pył"...

I który tak przejmująco śpiewała kiedyś Ewa Demarczyk...

-----------------------------------------------------------------------------

Pisarz i więzień Pawiaka i obozu w Oświęcimiu - Tadeusz Borowski tak napisał:

"Zostaną po nas złom żelazny
i głuchy, drwiący śmiech pokoleń"
--------------------------------------------------------------------
Napiszcie proszę parę słów...