Przylądek

Już w zamierzchłych czasach zapalano tu ogień mający ułatwić rybakom orientację w czasie połowów na Bałtyku. Jest to najbardziej na północ wysunięty punkt Polski zwany kiedyś Rosenhoupt lub Rosehaupt, czyli Przylądek Rozewie. 

Pod koniec XVII wieku stała tu latarnia zaznaczona na szwedzkich mapach z tego okresu. Niestety, po rozbiorach Polski na pruskim wybrzeżu nie paliło się żadne światło nawigacyjne. Rozbłysło ono ponownie dopiero wtedy, gdy tuż przy Rozewiu doszło do kilku katastrof morskich (np. podczas sztormu w 1807 roku rozbiło się 14 francuskich statków). 

W połowie XIX wieku wzniesiono nową, wysoką na 21 metrów, latarnię z 15 nowoczesnymi lampami. Następnie wyposażono ją w specjalistyczny aparat – soczewkę Fresnela –  i ustanowiono trzyosobową załogę. W latach późniejszych latarnię wyposażono w najnowocześniejszą aparaturę składającą się z dwóch paneli po 20 reflektorów każdy. Zasięg jej światła wynosi 26 mil morskich, to jest około 48 km. 

W czasie mgły nawigację ułatwia specjalny buczek mgłowy, tzw. nautofon, nadający alfabetem Morse’a literę „R” (jak Rozewie).

Latarnia na Rozewiu nosi imię Stefana Żeromskiego. Według tradycji, a właściwie według opowiadania znanego latarnika Leona Wzorka pisarz przebywał tu podczas pisania powieści "Wiatr od morza". Czy jest to prawdą? Raczej nie, bo jej zarys powstał w Orłowie i Gdyni, gdzie Żeromski pomieszkiwał dla odzyskania zdrowia, a całość napisana w Warszawie.

Jednak jego izbę, utworzoną w 1938 roku na wniosek Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy Polskich za zasługi twórcze pisarza, można oglądać tuż obok utworzonego tu w 1963 roku Muzeum Latarnictwa. 

Leon Wzorek pozostał na posterunku  i nie opuścił latarni aż do 11 września 1939 roku, gdy został aresztowany przez Niemców, a potem rozstrzelany. 
Kiedy w Czołpinie koło Łeby wybudowano podobną latarnię, żeglarze mylili przylądki, a statki osiadały na mieliźnie. Aby odróżnić jej światło od tej znajdującej się na Rozewiu, około 200 metrów na zachód od istniejącej wzniesiono drugą. Światło płynęło więc podwójne z Rozewia i nikt się już nie mylił. Później tę starszą unowocześniono i podwyższając prawie o 13 metrów, ustalono jako główne światło nawigacyjne dla tego regionu. 

Zespół dwóch latarni (z tego jednej czynnej do dziś) stojących na rozewskim cyplu chroni przed działaniami morza długa na 800 metrów betonowa opaska. 

Byłam na Rozewiu bardzo dawno temu. Przywędrowaliśmy z małymi dziećmi z Chłapowa, gdzie spędzaliśmy dwa tygodnie na campingu. Szliśmy brzegiem morza, a potem tą „betonową opaską” na cypel rozewski, na którym wśród wysokich, starych drzew stoi ta piękna, historyczna latarnia. 

Ma ona największy zasięg nominalny ze wszystkich polskich latarni. Weszliśmy oczywiście na samą górę, tam podziwialiśmy całą aparaturę znajdującą się w latarni, a przede wszystkim przepiękne widoki. Rosnące dookoła wysokie, stare drzewa stanowią rezerwat przyrody. Obok latarni stoi pomnik – popiersie Stefana Żeromskiego. 

„Wiatr odbijał się od ruchomej i szumiącej powierzchni  i padał na wzgórza gliniaste, na prastare moreny, zbożami dostałymi okryte – wiał w doliny płaskie i długie, odwiecznym załadowane torfowiem – pomiatał mgłami ciągnącymi od dolin ku leśnym pagórkom. W locie swym kołysał łany żyta przelewające się ze wzgórz na wzgórza, wysuszał ziarna w kłosach  i żółtobiałą barwę nadawał zielonym ździebeł kolankom. Fale żyta szumiały własnym swym głosem nad własnym głosem fal morza, bytując w świetle księżyca. Wiatr od morza przypadał na wyżyny Oksywia, dął w lasy wejherowskie, w puckie łąki  i niże, piaski, wydmuchy i zarośla Helu, w błota karwińskie  i jeziorzysko Żarnowca”. Stefan Żeromski "Wiatr od morza" 

I chyba nie ma najmniejszego znaczenia, że powieść "Wiatr od morza" została przez twórcę napisana już w Warszawie. Stefan Żeromski przebywał jednak na Rozewiu. I był tym miejscem zachwycony. Podobnie jak wszyscy inni, którzy tam kiedyś byli. 
-------------------------------------------------------------------
/Był to urywek z mojej książki pt: Mój kraj nad Wisłą".

Powyżej zakładka, którą dołączam do każdego egzemplarza tej książki.

Szczęśliwy Kraków czyli ..... o powstaniu którego nie było...

                                  Tekst dedykuję znajomym blogerkom i blogerom z Krakowa.

                                Ruiny Warszawy w roku 1945

Wiosną znowu odwiedzili mnie znajomi z Krakowa. I tym razem zabrałam ich najpierw do Łazienek Królewskich a potem na Stare Miasto. I gdy staliśmy tuż koło pomnika Syrenki na środku Staromiejskiego Rynku usłyszałam od nich te same słowa co zawsze:

„Piękna jest warszawska Starówka, ale ona niestety nie jest prawdziwa. Jest przecież odbudowana z ruin. Prawdziwe Stare Miasto jest u nas, w Krakowie”

Po raz kolejny zrobiło mi się przykro. Bo dla mnie Warszawska Starówka jest najwspanialsza na świecie. Właśnie dlatego, że tak okropnie krwawa i przerażająca była jej historia. Właśnie dlatego że została z pietyzmem odbudowana z ruin.Tak jak cała Warszawa.

Parę miesięcy później w czasie spotkania w Staromiejskim Oddziale Towarzystwa Przyjaciół Warszawy dowiedziałam się rzeczy o której nie miałam przedtem pojęcia.

Posłuchajcie:

W dniu 23 sierpnia 1944 roku – a więc w 23 dniu Powstania Warszawskiego…. 

W dniu w którym trwały nieustanne ciężkie walki o Stare Miasto a w dzielnicy Wola Niemcy wymordowali już 50 tysięcy mieszkańców…. 

.....komendant główny Armii Krajowej wysłał do Dowództwa AK w Krakowie rozkaz rozpoczęcia powstania w Krakowie.

Dobrze przeczytaliście: ROZKAZ ROZPOCZĘCIA POWSTANIA W KRAKOWIE…

Przypominam: w latach 1939-1945 Wawel był siedzibą generalnego gubernatora okupowanych ziem polskich Hansa Franka.

Przypominam: Kraków to przepiękne, stare, historyczne i zabytkowe polskie miasto.

Czy zdajecie sobie sprawę co stałoby się z tym miastem gdyby w nim wybuchło powstanie?

Gubernator Frank uciekłby natychmiast wydając  rozkaz zrównania z ziemią wawelskiego grodu. 

I zostałyby po Krakowie ruiny takie jak po upadku Powstania Warszawskiego zostały w Warszawie.

Powstanie w Krakowie na szczęście nie wybuchło.

Dlatego możemy nadal zachwycać się dawną nie zniszczoną stolicą Polski.

Szczęśliwym Krakowem.

W dybach

                   
                                              /Na zdjęciach moja prawa stopa w dybach/

To było tak:
Wstałam jak zwykle bladym świtem i wyszłam przed domeczek. Zeszłam z werandy na trawę .... i weszłam w stojący sztorcem gwóżdż. I wbiłam go sobie w stopę.....
Ale to nie był żaden gwóżdż. Niczego też w stopę sobie nie wbiłam. Po prostu poczułam tak straszliwy ból że aż łzy poleciały mi ciurkiem.
Stopa była cała i bez najmniejszej ranki. 
Wróciłam tzn. dokuśtykałam do domeczku, usiadłam i zaczęłam się zastanawiać co mi się stało. Potem zażyłam środek przeciwbólowy i posmarowałam stopę Voltarenem. Położyłam się na werandzie i zasnęłam. Po paru godzinach obudziłam się bez bólu. Wstałam i ..... znowu stanęłam na gwożdziu.. 
Zrozumiałam, że sprawa jest poważna.
Następnego dnia w Poradni Chorób Stopy dowiedziałam się, że prawdopodobnie mam nadciągnięte ścięgno podeszwowe, które mnie uwiera w ostrogę piętową. I stąd ten straszliwy ból i niemożność chodzenia. 
Pan radiolog odnalazł w mojej prawej pięcie aż dwie ostrogi.
Pan od usg stwierdził naderwanie ściągna podeszwowego.
Pan ortopeda powiedział, że teraz to już wszystko jasne i zaordynował mi szereg zabiegów. To znaczy  zestaw sześciu zabiegów przez 10 dni. No i polecił zażywać lek przeciwbólowy i przeciwzapalny przez 15 dni.
A więc mam takie zabiegi: jonoforezę, laser, krioterapię, masaż rehabilitacyjny całej stopy, ćwiczenia rozciągające stopę  i stabilizator.
Ten stabilizator to właśnie taki but w którym ćwiczę nogę  w górę, w dół i na boki. Nazywam ten but dybami i cieszę się. że głowy i rąk mi w dyby nie wsadzają.
Ale nie poddaję się i staram się normalnie chodzić.

Rozwiązanie quizu geograficznego

                                             /Pewien polski minister powiedział, że jest taki kraj/

1. Nazwa naszej Ojczyzny jest formą przymiotnikową i znaczy po prostu „polny”. W ten sposób praojcowie pragnęli określić kraj, jako krainę pól.

2. Wulkany są groźne ale i zarazem pożyteczne. Zwietrzałe tufy wulkaniczne stanowią bardzo żyzną glebę. Uprawia się na nich najbardziej wybredne rośliny. A niektóre skały pochodzenia wulkanicznego zawierają złoto, platynę i szlachetne kamienie. Duża wartość leczniczą mają żródła mineralne w okolicach wulkanicznych.

3. W Ameryce Południowej i Środkowej wybór miejsca na stolicę zależał od białego człowieka, który źle się czuł i chorował w gorącym i wilgotnym klimacie panującym na nizinach. Na obszarach wysoko położonych było przede wszystkim znacznie chłodniej. Zobaczcie proszę na jak dużych wysokościach leżą np. stolica Meksyku czy Ekwadoru /o najwyżej położonej stolicy pisałam w pytaniu/.

4. BORA to bardzo silny, zimny, suchy i porywisty wiatr występujący w okolicach, w których wysokie łańcuchy górskie graniczą z morzem np.na Bałkanach w krajach byłej Jugosławii i w Grecji.

5. Fiołek alpejski czyli cyklamen albo gduła pochodzi nie z Alp, lecz z Grecji i Cypru i na dodatek nie jest fiołkiem ale rośliną z rodziny pierwiosnkowatych.

6. Okręty pustyni to oczywiście wielbłądy.

7. Z Polską związane są fiord i port Narvik . W okresie II wojny światowej toczyły się tam zacięte walki między Niemcami a aliantami w czasie próby inwazji wojsk alianckich w Norwegii. W skład wojsk atakujących port Narvik wchodziły polskie jednostki morskie oraz polska Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich.

8. Gauczosi to pasterze olbrzymich stad bydła na pampie czyli stepach Argentyny. Często są to Metysi pochodzący ze związku Indian z Europejczykami. Są to świetni i odważni jeżdżcy. Dawno temu gdy byłam na argentyńskiej pampie widziałam z daleka tych pasterzy.

9. Praga, Kraków i Kijów leżą na tej samej szerokości geograficznej – tzn, na 50 stopniu szerokości geograficznej północnej. W związku z tym mają taki sam kąt padania promieni słonecznych. Mimo to ich temperatura powietrza w poszczególnych miesiącach a tym samym średnia roczna jest różna.

10. To największa rzeka Europy – Wołga, która wpada do Morza Kaspijskiego. A poprzez szereg kanałów ma ona połączenie z innymi czterema morzami: Bałtykiem, Morzem Białym, Czarnym i Azowskim.
------------------------------------------------

Zwycięzcę planowałam nagrodzić prezentem w postaci mojej ostatniej ksiązki. Tak się jednak złożyło że osoby, które odpowiedziały na największą ilość pytań tzn: Mokuren, Morgana i Anabell już tę książkę u mnie kupiły wcześniej i otrzymały albo lada dzień otrzymają.

W najbliższym czasie zadedykuję więc każdej z nich jeden ze swoich tekstów.

Dziękuję też serdecznie BOI i OKO za bardzo dowcipne komentarze.
Natomiast osobie, która podpisała się jako OPAKOWANA wyrazam uznanie za niezwykle interesujący komentarz. 

Quiz geograficzny

Rzeżba przedstawiająca GEOGRAFIĘ znajduje się w Ogrodzie Saskim w Warszawie. Jest to powojenna kopia rzeżby dłuta niemieckiego rzeżbiarza Jana Jerzego Plerscha.

1. Jak się tłumaczy pochodzenie kraju POLSKA?
2. Co zachęca ludzi do osiedlania się w okolicach wulkanicznych?
3. Co wpłynęlo na to, że większośc stolic krajów Ameryki Południowej i Środkowej powstało na bardzo wysokich terenach. Np. stolica Boliwii La Paz leży na wysokości 3690 m i jest najwyżej położoną stolicą świata.
4.Co to jest BORA?
5. Skąd przywędrowały do Polski fiołki alpejskie?
6. Co to jest OKRĘT PUSTYNI? 
7. Który z fiordów związany jest z Polską?
8. Kto to są GAUCZOSI i skąd pochodzą?
9. Co wiąże ze sobą Kraków, Pragę i Kijów.?
10. Którą rzekę nazwano "rzeką pięciu mórz"
-----------------------------------------------------------------
Bardzo proszę aby geografowie nie brali udziału w quizie.
Osoba, która prawidłowo odpowie na największą ilośc pytań zostanie nagrodzona. Liczą się tylko te osoby, które odpowiedzą poprawnie na conajmniej 5 pytań.
------------------------------------------------------------------
Prawidłowe odpowiedzi i zwycięzcę podam w piątek  ok. godziny 6-tej rano.

"Duch Gór Olbrzymich"

Ten Duch to Liczyrzepa albo Rzepiór. A po czesku Karkonos. Te góry to Karkonosze. Nazwę tę noszą dopiero od 75 lat, przedtem nazywano je Górami Olbrzymimi. 

Pierwszy raz byłam w Karkonoszach z wycieczką szkolną. To wtedy zrobiłam sobie zdjęcie z koleżankami na tle Wodospadu Kamieńczyk. I właśnie wtedy nasłuchałam się niesamowitych historii o Liczyrzepie. Niektóre z nich były tak ciekawe i mrożące krew w żyłach, że zapamiętałam je do dzisiaj. Na przykład tę o wędrowcu z długą brodą i kosturem, który zawsze pomagał tym, którzy zabłądzili w Górach Olbrzymich. Ale pomagał im tylko wtedy, gdy wcześniej dobrze go potraktowali, nie śmiali się z jego wyglądu i starości. Innych, złych przeważnie karał. 

Liczyrzepa przybierał na przykład postać myszy, która nagle znikała w szparze w podłodze schroniska. Albo mknął w przestworza na rumaku, którym był wiatr. A potem zmieniał się w wielki głaz i zagradzał drogę turystom. Liczyrzepa był uosobieniem sił natury. Siadywał często na kamieniu w otoczeniu ptaków i leśnych zwierząt i palił dobrotliwie swoją fajkę z długim cybuchem. Był symbolem władzy i właścicielem Gór Olbrzymich.

Wizerunek Liczyrzepy powstał w baśniach i legendach na terenie zagmatwanym, wielowarstwowym kulturowo. Wszyscy, którzy odwiedzali Góry Olbrzymie, zdawali sobie sprawę z tego, że są w nich przybyszami z zupełnie innych krain, dużo uboższych kulturowo i przyrodniczo. Karkonosze słynęły przecież z dobrodziejstwa i różnorodności ziół. A także z bogactw naturalnych. Do dzisiaj Karkonosze kryją w sobie niezliczone ilości minerałów. Podobno poszukiwacze nadal wypłukują z potoków drobinki złota. 

Legenda głosi, że przez wiele wieków opowiadano w Karkonoszach o wielkim złotym drzewie, rosnącym gdzieś wysoko w górach. Poszukiwało go wielu śmiałków, nikt go jednak nie znalazł. Pewnego razu w drzewo to uderzył piorun i roztrzaskał je w drobny pył, który osiadł w karkonoskich potokach.  W skałach natomiast został złoty pień tego drzewa. A jego korzenie rozchodziły się w różnych kierunkach. Od tego czasu tamtejsi mieszkańcy i przybysze zaczęli w Karkonoszach szukać złota. 

Czynili to tak intensywnie, że znaleźli wszystko.  I nie zostało zupełnie nic. Ale pewien biedny chłop nie wierzył, że złota już nie ma  i kopał dalej. I w Kotle Jagniątkowskim odkopał jeden ze złotych korzeni – tak gruby jak wał koła młyńskiego. Radość chłopa była wielka, ale krótka, bo zgodnie z prawem wszystko, co było pod ziemią, należało do właściciela ziemi. A właścicielem był hrabia Schaffgotsch z Sobieszowa. I radość chłopa się skończyła, bo gdy hrabia dowiedział się o znalezisku, kazał chłopa wychłostać, a jego słudzy zajęli się wydobywaniem złota. 

I wtedy wkroczył do akcji Liczyrzepa. Gdy następnego dnia hrabia z sługami udali się na miejsce złotego korzenia, nie znaleźli zupełnie nic. Korzeń schował się pod ziemią. Podobno do dziś czeka na to, aż go znowu ktoś znajdzie. 

Pierwsze wsie powstały w Karkonoszach w XIII wieku,  a szczytowy okres zasiedlenia przypada na przełom wieku XVII i XVIII. Podobno wiele karkonoskich wsi miało wtedy czterokrotnie więcej mieszkańców niż obecnie. 

A potem rozwinęła się turystyka i zaczęły powstawać w Karkonoszach schroniska. Podobno w niektórych z nich Duch Gór – Liczyrzepa – tańczy z najpiękniejszymi i najlepszymi turystkami.

Z pewnością tak jest w schronisku „Samotnia”.
-------------------------------------------------------------------- 
/ Był to urywek z mojej książki pt: "Mój kraj nad Wisłą"/

"Myśli spod czapy czyli co w głowie piszczy"

Od Ewy Radomskiej* otrzymałam w prezencie dwa tomiki:

Pierwszy - „Wiersze pozbierane”

i drugi „Myśli spod czapy czyli co w głowie piszczy”

Z tego drugiego tomiku wybrałam kilkanaście myśli, które poraziły mnie swoją trafnością:

1. Więzy krwi to nieraz pętla na szyję…

2. Różnica między psem a kotem jest taka, że pies liże nas po ręce nawet gdy go kopiemy, a kot drapie nas po ręce, nawet gdy go głaszczemy…

3. Naprawdę – nie każdy zasługuje na prawdę!

4. Błędy młodości to wstyd na starość.

5. Książki to słowa, które rozpalają wyobraźnię…

6. Głupich nie sieją, ale mądrych koszą…

7. Dusza towarzystwa zazwyczaj wraca do domu samotnie…

8. Matki zaborcze wobec dorosłych dzieci powinny być pozbawione rodzicielskich praw…

9. Kamień jest wieczny dlatego, że milczy…

10. Historio, nie powtarzaj się! Daj zacząć od nowa!

11. Niespełnione miłości trwają wiecznie…

12. Bóg, Honor, Ojczyzna to teraz: Internet, Chamstwo, Prywata!

13. Czas leczy rany i utrwala blizny…

14. Jeśli dzisiaj jest za późno, to jutro jest już w ogóle po wszystkim…

15. Stare kobiety grzechy swojej młodości pokrywają moherowymi beretami…

-----------------------------------------------------------

Wyróżniłam dwie myśli. A Wy które wyróżnicie?

*Ewa Radomska to pisarka, poetka, aforystka, publicystka, recenzentka - absolwentka Wydziału Prawa Uniwersytetu Wrocławskiego, córka żołnierza spod Monte Casino, emerytowany pracownik samorządowy, sekretarz Towarzystwa Przyjaciół Warszawy Oddział Staromiejski. Matka Rafała Witka, który napisał 20 książek dla dzieci i wyreżyserował wiele słuchowisk dla dzieci i młodzieży.

Osoba niezwykle twórcza i zajęta a jednocześnie bardzo życzliwa i skromna.

W komentarzach na moim blogu podpisuje się jako „Ewa z Bajkowa”.

Kopiec Powstania Warszawskiego

Tak się złożyło, że chodziłam do szkoły podstawowej, która znajduje się na ulicy Czerniakowskiej. I z okien swojej klasy miałam widok na jakąś dziwną górę. Kiedyś po lekcjach poszłam tam z koleżankami. Zobaczyłyśmy wystające z ziemi różne fragmenty kamienic, marmurowe kawałki schodów, kute balustrady. Miliony cegieł porośniętych drzewami i krzakami. Nie byłyśmy tam długo, bo przepędził nas jakiś stróż, krzycząc, że to miejsce nie jest bezpieczne. 
Gdy dorosłam, dowiedziałam się, że ta góra to Kopiec Powstania Warszawskiego. Ma wysokość około 120 metrów n.p.m. Powstał on z gruzów zniszczonej Warszawy w latach 1946–1950. Gdy po wojnie odbudowywano stolicę, zwożono na to miejsce tony cegieł. Podobno między nimi było wiele łusek karabinowych. Mówi się, że trafiły tu też szczątki poległych w czasie tragicznych 63 dni… Ten Kopiec stał się warszawskim Panteonem. 
W pięćdziesiątą rocznicę wybuchu Powstania – w 1994 roku – byli żołnierze Armii Krajowej ustawili na szczycie kopca piętnastometrowy znak Polski Walczącej. Na Kopiec prowadzą najdłuższe schody w Warszawie – mają 400 stopni i 40 podestów. Widać z Kopca prawie całą stolicę. 
Byłam tam w którąś niedzielę. Zrobiłam kilka zdjęć. Na szczyt Kopca prowadzi Aleja Godziny „W”. Przy schodach po obydwóch stronach ustawiono krzyże przewiązane malutkimi biało-czerwonymi wstążkami. A na samym szczycie stoi znak Polski Walczącej. 
Spotkane pod tym znakiem starsze małżeństwo z pieskiem powiedziało mi, że mieszkają tu niedaleko i że przychodzą na Kopiec prawie codziennie. I że w tym roku znicze pod pomnikiem paliły się od 1 sierpnia do 2 października… bez przerwy. 
---------------------------------------------------------------------
/Był to urywek z mojej książki pt: "Moje warszawskie zwariowanie"./

75 rocznica

                           Ślady Powstania Warszawskiego na ulicy Długiej 7
/Fotografię Piotra Sobieniaka zeskanowałam z okładki-RYNKU - Informatora Kulturalnego Nr 83/08/2011  Staromiejskiego Domu Kultury /

Poniżej urywek z książki Stanisława Soszyńskiego pt: "Skazane na wygnanie dzieci z Powstania Warszawskiego":
"Potem wyprowadzili nas wszystkich na Płockie /ulica Płocka/ i tam nas wszystkich rozstrzelano. Zabili mamę, ojca, babcię i moją siostrę. Miała 6 lat. Zabili wszystkich innych ludzi".
Tak było. Ranny chłopiec zdołał wydostać się z Warszawy i w Święcicach pod Józefowem /sochaczewskie/ złożył to zeznanie, które zanotował Edward Serwiński.
Za to, że chcieliśmy odbudować Państwo Polskie według naszych potrzeb i według naszej woli i dzięki naszym żołnierzom obłąkańcze rozkazy A.Hitlera skazały na śmierć / a dał mu na to czas Józef Stalin/ milion mieszkańców Warszawy. Zaczęto ten mord od Woli i Ochoty.
Na żadnym wojskowym froncie świata nie ma ciężarnych kobiet, niemowlaków, starców i dzieci. Tu byli. Okrążeni przez czterdzieści tysięcy dobrze uzbrojonych Teutonów byli metodycznie niszczeni setkami ton żelaza i stali. Czołgi i samoloty, ciężkie działa i rakiety, miotacze ognia i miny samojezdne. Cała najnowsza myśl technicznego niszczenia człowieka została użyta w tej walce. Niemiecki korespondent relacjonował: "Żadne miasto świata nie doświadczyło podobnego piekła."
I w tym piekle rodziły się dzieci.

A tu urywek, który kończy rozdział "Tragizm i bohaterstwo" w mojej książce pt: "Moje warszawskie zwariowanie" wydanej w grudniu 2017 roku:
"Bo warszawskie dzieci też brały udział w Powstaniu przenosząc meldunki i broń. Mówi się, że najmłodszy uczestnik Powstania miał 12 lat - tyle, ile ma teraz mój starszy wnuk.
Działo się to wszystko 73 lata temu. A ja do dzisiaj, chociaż urodziłam się w Warszawie kilka lat po wojnie, w Godzinę "W" nie mogę opanować płynących mi z oczu łez..."

"Najbardziej snobistyczna ulica w Polsce" -

 Wszyscy o niej tak mówią, ale wszyscy na nią idą. Mogą do tego miasta przyjechać tylko na godzinę, ale ulicę tę muszą przejść. A niektórzy przyjeżdżają tylko dla niej. Żeby się potem pochwalić, że byli tam, szaleli do białego rana, grali  w kasynie, wódkę pili i jeszcze panienki jakieś poderwali. Albo kawalerów. 
Do końca lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku był to główny trakt komunikacyjny miasta. Potem dopiero stał się deptakiem. Hałaśliwym i prostackim. Międzynarodowym  i tubylczym. To na tej ulicy można spotkać najbardziej znane osoby. A także biedotę i wiele nieszczęścia oraz żebrzące kaleki. To tam na środku sikał kiedyś jakiś mężczyzna. Zdjęcie, które mu ktoś zrobił, „zdobiło” przez długi czas kilka tygodników. A podpis pod zdjęciem mówił, że na tej właśnie ulicy jest największe zbiorowisko prostaków. 

Tam umawiają się w najdroższych lokalach bardzo bogaci ludzie. A także ci, którzy oszczędzali cały rok, aby się tą ulicą tylko przejść. Tam,  w kawiarenkach spotykają się też prawdziwi turyści, aby opowiedzieć sobie, gdzie byli, jakim szlakiem doszli i jak tam było.

W dolnej części ulicy jest targ. W części górnej stoi pomnik byłego właściciela tego miasta. Hrabia August Zamojski był bardzo światłym i dobrym człowiekiem. Przy ulicy znajduje się kościół, zbudowany za pieniądze grzesznych wiernych, znane muzeum, poczta, banki, eleganckie hotele. Niedawno były też tam znane księgarnie i słynny cocktail bar. 

To w nim spotkałam wiele lat temu słynnego Janosika, czyli Marka Perepeczkę. Wpadł w przerwie miedzy zdjęciami, usiadł przy jakimś stoliku i jadł lody. A że nogi miał długie, bo był wysoki, więc przez te jego nogi wszyscy przechodzili. Wyciągnął je na środek sali i nikt nie śmiał mu zwrócić uwagi. Każdy patrzył z podziwem, bo on przecież piękny był. Ten Janosik. 

Na środku tej ulicy spotkałam też kiedyś koleżankę, która parę dni wcześniej tłumaczyła mi, że nie może mi oddać długu, bo jest w dołku finansowym. Udała, że mnie nie widzi. A ja zrozumiałam, na co jej były potrzebne pożyczone ode mnie pieniądze. 

Tam też spotkałam „nie tego męża i nie z tą żoną”. Tym razem to ja udałam, że ich nie widzę, bo nie chciałam, żeby musieli mi się tłumaczyć, że się przed chwilą spotkali przypadkiem i z tej radości idą objęci i szczęśliwi, świata nie widząc… 

Ilość prostytutek obojga płci spacerujących tą ulicą i przesiadujących całymi godzinami w tamtejszych lokalach jest niewyobrażalnie duża. Ulica nachalnego handlu, wścibskiej reklamy i blichtru. To targowisko próżności. 

Ta ulica to także miejsce spotkań naprawdę zakochanych. W sobie i w najpiękniejszych górach świata. To tutaj, w jednej z zacisznych kawiarenek siedziałam  z mężczyzną mojego życia pod koniec września w roku naszego ślubu. To tutaj obchodziliśmy osiemnaste urodziny starszego syna . 

Na tej ulicy w nieistniejących już kawiarenkach  i knajpkach suszyłam przy piecu mokre buty i kurtkę. Tu piłam nieraz grzańca i jadłam pyszne omlety z jagodami. 
To o tę ulicę pytają moje wnuki. 
– Pójdziemy tam? Bo tam stoi taki pan z pieskiem. I ten piesek śpiewa i gra na fortepianie. – Młodszy się cieszy.
-I tam w „Jagodzie” są najlepsze lody na świecie – dodaje Starszy. -- Oczywiście, że pójdziemy – odpowiadam, schodząc  z najpiękniejszych gór świata.   
Idziemy na tę ulicę z Kuźnic, z Doliny Białego albo ze Strążyskiej, z Gąsienicowej, ze wszystkich szlaków. 
Nie lubię Krupówek, ale są częścią mojego życia. I dlatego o nich nie zapominam.
----------------------------------------------------------------- 
/Był to urywek z mojej nowej książki pt: "Mój kraj nad Wisłą"/

"Mój kraj nad Wisłą"

Wczoraj w południe z paczki, którą otrzymałam wyjęłam i przytuliłam do siebie jeden z egzemplarzy mojej czwartej książki.

Książka zaczyna się tak:

"Gdy byłam dzieckiem mama powiedziała mi, żebym przyjrzała się jaki kształt ma Kraj nad Wisłą na mapie. Zobaczyłam wtedy, że wygląda prawie tak samo jak serce. Kraj moich przodków, mój, moich dzieci i wnuków, to kraj o tragicznej historii i trudnej teraźniejszości. Ta książka jest wyrazem mojego głębokiego uczucia do kraju nad Wisłą. Piszę w niej więcej o małych miejscowościach niż o dużych miastach. O pięknych, często leżących poza głównymi trasami turystycznymi zakątkach związanych z polską literaturą i sztuką i wydarzeniami  historycznymi, a także sławnymi Polakami. Mój Kraj nad Wisłą to ziemie leżące głównie w dorzeczu największej prawdziwie polskiej rzeki. 

Książkę tę dedykuję wszystkim tym, dla których Kraj nad Wisłą ma znaczenie niezależnie od tego gdzie się urodzili i gdzie mieszkają." 

Dwóm wyjątkowo uzdolnionym osobom - poetce i pisarce Ewie Radomskiej i malarce i rzeźbiarce Joannie Rodowicz dziękuję serdecznie za przeczytanie książki zanim została ona wydrukowana i za napisanie o niej recenzji. 

W książce znajduje się 46 czarno-białych zdjęć związanych z miejscami, które opisuję.
Książka ta /podobnie jak dwie poprzednie/ dostępna jest tylko u mnie.
Więc jeśli ktoś z Was jest nią zainteresowany to proszę o kontakt na adres: rusinowa@op.pl