Poezja i proza

Wychodząc w środę raniutko z domu na jednodniowy pobyt do szpitala włożyłam do plecaczka te dwie książki:

I chociaż mam je od dawna i dobrze znam, to pomyślałam, że spokojnie zdążę je sobie przypomnieć. Są cienkie ale bardzo wartościowe.

I rzeczywiście czekając w swoją kolej przeczytałam najpierw wiersze Wisławy Szymborskiej. Zaczęłam od tego najpiękniejszego którym zaczyna się tomik:

"Notatka

Życie - jedyny sposób,

aby obrastać liśćmi,

łapać oddech na piasku,

wzlatywać na skrzydłach;

być psem, 

albo głaskać go po ciepłej sierści.

odróżniać ból 

od wszystkiego, co nim nie jest;

mieścić się w wydarzeniach,

podziewać w widokach,

poszukiwać najmniejszej między omyłkami.

Wyjątkowa okazja,

żeby przez chwilę pamiętać,

o czym się rozmawiało 

przy zgaszonej lampie;

i żeby raz przynajmniej 

potknąć się o kamień,

zmoknąć na którymś deszczu,

zgubić klucze w trawie;

i wodzić wzrokiem za iskrą na wietrze;

i bez ustanku czegoś ważnego

nie wiedzieć."

A potem przyszła pielęgniarka i powiedziała żebym się przygotowała psychicznie bo "za jakieś 20 minut" podadzą mi narkozę:

Wtedy zaczęłam czytać książkę Olgi Tokarczuk:

"Szafa"

Kiedy się tu sprowadziliśmy, kupiliśmy Szafę. Była ciemna, stara i kosztowała mniej niż przewiezienie jej z komisu do domu. Miała dwoje drzwi ozdobionych roślinnym ornamentem, a trzecie były oszklone i w szybie odbijało się całe miasto, gdy wieźliśmy ją wynajętą bagażówką. Trzeba ją było  wiązać sznurkiem, żeby nie otworzyła się w czasie jazdy. Wtedy po raz pierwszy, stojąc przy niej z tym zapętlonym sznurkiem, miałam wrażenie własnej niedorzeczności. - Będzie pasowała do naszych mebli - powiedział R i czule pogładził jej drewniane ciało, zupełnie jak krowę, którą kupuje się do nowego gospodarstwa.

Najpierw postawiliśmy ją w korytarzu - to miała być kwarantanna przed wejściem do naszej sypialni. Wstrzykiwałam w ledwie widoczne dziurki terpentynę, tę niezawodną szczepionkę przeciwko okruchom czasu. W nocy Szafa, przesadzona w nowe miejsce, jęczała skrzypieniem. Lamentowały umierające korniki".

- Będzie się pani kręciło w głowie - powiedział anestezjolog nakładając mi maskę na twarz.

Zasypiając pomyślałam, że nie jest ważne czy się pisze o życiu czy o szafie. I czy tworzy się wiersze czy prozę. Najważniejsze żeby umieć pisać.

A gdy parę godzin później obudziłam się usłyszałam lekarza, który mówił:

- Pierwszy raz w życiu widzę w naszym szpitalu kogoś kto czyta polskich Noblistów.

------------------------------------------------------------------------------------

P.S. Jeśli ten tekst wyda się Wam dziwny i niezrozumiały 😁 to przypominam, że w środę byłam parę godzin pod narkozą... Ale najważniejsze, że się obudziłam...😊