Uroczystość była z tych bardzo ważnych, więc nie wypadało na niej nie być. Więc poszliśmy.
Gdy wychodziliśmy z domu przypomniałam sobie, że należałoby kupić kwiaty.
- To ja pójdę wcześniej do kwiaciarni a ty wszystko pozamykaj. Spotkamy się na przystanku. -
Tylko nie zapomnij komórki - powiedziałam do osobistego małżonka - i zjechałam windą na parter.
Po mniej więcej 20 minutach spotkaliśmy się na przystanku.
- Jednak zapomniałem komórki - powiedział ... ale to nie wszystko...
- Na szczęście ja swoją wzięłam - pocieszyłam go - tylko niedługo mi się rozładuje. No ale przecież nie będziemy w tym czasie nigdzie dzwonić.
- Miejmy nadzieję - odpowiedział. - Bo to nie wszystko. Może być kłopot w wejściem do domu, bo coś w zamku przeskoczyło....
Właściwie to mogłabym dalej nie pisać, po powyższe zdjęcia wszystko wyjaśniają.
Ale napiszę bo takie coś zdarzyło nam się pierwszy raz w życiu. I nikomu czegoś takiego nie życzę.
Gdy wróciliśmy do domu po kilku godzinach to było już bardzo późno. A był to piątek, ten piątek w którym skończył się rok szkolny i "pół Polski" wyjechało na wakacje lub urlopy.
Osobisty małżonek zaczął od tego. że poszedł szukać jakiegoś łomu czy innego urządzenia. którym można by wyważyć drzwi. Niestety na całym naszym piętrze nikt mu nie mógł pożyczyć, bo po prostu nikogo w mieszkaniach nie było. Na szczęście piętro niżej znajomy sąsiad zaoferował się z pomocą i ...
Niestety, nie udało się drzwi wyważyć....
- Chyba będziemy musieli przenocować u któregoś dziecka - błysnął pomysłem osobisty małżonek - a jutro rano pomyślimy jak te drzwi otworzyć.
W normalnych warunkach byłoby to możliwe, ale dzieci akurat parę godzin temu wyjechały. Starszy syn z rodziną na Mazury, a młodszy - na drugi koniec świata. A dodatkowe klucze od ich mieszkań leżały sobie w naszym mieszkaniu w kuchni na półeczce. A do mieszkania ..... nie mogliśmy się dostać...
Więc od razu dostałam migreny, potem zaczął mnie boleć żołądek .... i zostawiłam osobistego małżonka razem z sąsiadem pod drzwiami i poszłam z wizytą do toalety na najbliższą stację benzynową...
Gdy wracałam uświadomiłam sobie. że na parterze naszego bloku na tablicy było ogłoszenie i reklama firmy zajmującej się zawodowo "otwieraniem lub wyważaniem zatrzaśniętych drzwi".
Zadzwoniłam, powiedziałam, poprosiłam, zapytałam jak długo będziemy czekać... I jeszcze powiedziałam. że mi się zaraz komórka rozładuje...
- Powinienem być za godzinę - odpowiedział miły pan - ale postaram się być wcześniej - tylko proszę czekać na mnie przed domem, żebym mógł wejść...Bo przecież domofon zadzwoni państwu w mieszkaniu do którego nie możecie wejść - tłumaczył mi jak małemu dziecku.
Pan przyjechał, wywiercił dziurę, weszliśmy.
Zapłaciliśmy 300 zł.
W domu w lodówce czekał na mnie antybiotyk, który powinnam zażyć co najmniej 2 godziny wcześniej.
Pan z firmy "wyważającej drzwi" zostawił nam wizytówkę z komentarzem: "Żebyście Państwo nie musieli nigdy korzystać z takich usług".
Parę dni przedtem lekarz powiedział mi. że jak się będę tak wszystkim denerwować to nigdy nie będę normalna.
Więc nie jestem normalna. Ale czy to moja wina?
