Świat miejskiej przyrody

Przede wszystkim witam Was w roku 2025 i życzę aby był udany i bezpieczny. Aby nikogo z Was nic złego nie spotkało.

Tę książkę kupiłam sobie na Targach Książki na  Stoisku Warszawskim latem ub. roku. Przyciągnęła mnie do niej okładka na której widać kolorowe ptaszki i różne roślinki na tle wieżowców Warszawy. Przy okazji zapytam czy wiecie, że Warszawa to jedna z najbardziej zielonych europejskich stolic.

Pani która sprzedawała mi książkę powiedziała: "Z pewnością nie będzie pani żałowała tego zakupu".

Na okładce umieszczone są następujące słowa znanego miłośnika przyrody Adama Wajraka:

"Michał Książek pokaże wam naprawdę niezwykły świat miejskiej przyrody".

A na odwrocie możemy przeczytać kilka słów znanego reportażysty i fotoreportera Filipa Springera:

"W każdej przyrodniczej obserwacji Michała Książka zawiera się ogrom czułości".

Zakupu nie żałuję i całkowicie zgadzam się z opinią o książce obydwóch panów.

A książka dedykowana jest "dla wszystkich, którzy szukają przyrody w mieście".

Całe życie mieszkam  w największym polskim mieście ale nie muszę szukać w nim przyrody. Wystarczy, że pójdę do jakiegoś dużego parku albo miejskiego lasku. Albo nad Wisłę...

Ale tę prawdziwie miejską przyrodę można znaleźć w centrum Warszawy. Na przykład stojąc na przystanku w pobliżu Pałacu Kultury i Nauki można usłyszeć jak śpiewa malutki ptaszek o nazwie modraszka. I zaobserwować jak stojąc na jednej nóżce drugą nóżką przyciąga sobie sąsiedni liść. Bo na tym liściu znajdują się złoża owadzich jaj. A na drugim liściu ulokowała się gąsienica więc i on wart jest ptasiej uwagi. Przecież ptaki żywią się różnymi robaczkami i robaczko-podobnymi stworzeniami.

Czy wiecie o tym, że: "Lot z pokarmem do gniazda to ruch jedyny w swoim rodzaju. Odbywa się po trajektorii troski. Pełzacz ogrodowy, wróbel i mazurek latają po pokarm dla piskląt na odległość mniej więcej pięćdziesięciu metrów. Sikora modra pokonuje od pięćdziesięciu do stu. Bogatka w Lesie Bielańskim - średnio sto metrów, szpak nawet pięćset. Mewy potrafią przynosić jedzenie z wysypisk śmieci oddalonych o kilka kilometrów od gniazda, a w jeszcze dłuższą drogę wybiera się niekiedy sokół wędrowny. Jednak nikt nie pobije jerzyków, którym zdarza się szukać jedzenia setki kilometrów od domu. Aby zdobyć pokarm dla młodych, potrafią ot tak polecieć z Warszawy do Sztokholmu".

Ważąca 10 gramów sikorka "sama wybrała lipę z dziuplą za przystankiem i zbudowała w niej gniazdo. /.../ Od pierwszych dni kwietnia, codziennie krótko po przebudzeniu - sikorka przylatywała tu z dziupli noclegowej i składała jedno jajko. Białą kuleczkę o wadze grama: jednej dziesiątej własnego ciała. Po złożeniu jajka /co zajmuje jakieś pół godziny/ przykrywała je szczelnie puchem i leciała żerować aż do wieczora. Przez dwa tygodnie złożyła od dziesięciu do piętnastu jaj - więcej niż waży sama."

Zapewniam Was, że nie zwariowałam. Ja po prostu czytam tę książkę z wielkim zachwytem. Jakby to była najpiękniejsza poezja dziur i szczelin zapełnionych ptasim życiem a także życiem przeróżnych roślin mieszkających między betonowymi płytami wielkiego miasta i pod miejskimi neonami. Bo tam tkwi życie miejskiej przyrody.

A może jednak zwariowałam?