To było tak...

Takiego ptaszka zastałam na działce. To z pewnością jeszcze dziecko - tylko czyje? Może wiecie?

Mimo, że upał był straszliwy to pędziłam przez ten las jak szalona. /Była godzina 8 rano/.Nie dlatego żebym się bała /z reguły boję się bezpańskich psów i dzików/, ale dlatego że chciało mi się okropnie pić.

A w lodóweczce w domeczku czekało na mnie coś pysznego do wypicia. No więc jak już dopadłam ogólnej bramy, która mi się otworzyła sama bo akurat wyjeżdżał jakiś samochód i jak już z głównej alejki skręciłam w tę swoją i wszystkim sąsiadom pomachałąm ręka na przywitanie, to otworzyłam kłódkę od swojej furtki, potem domeczek i dopadłam lodówki.

Wyjęłam z niej przepysznej pyszności schłodzony napój i wyszłam na werandę żeby odpocząć i ugasić pragnienie.

Dookoła była cisza, wszyscy albo gdzieś”ledwie zipali” na werandach albo leżaczkach w cieniu albo po prostu spali.

Tylko dwie działki dalej jakaś pani opowiadała bardzo głośno komuś swoje wrażenia z zakupów na targu w pobliskim miasteczku.

Po 15 minutach nicnierobienia wstałam, weszłam do domeczku, przebrałam się w strój działkowy, poszłam do komórki, wyciągnęłam kosiarkę i zaczęłam kosić.

Bo wprawdzie upały straszliwe i deszczu ani widu ani słychu to jednak trawa i perz między nią rosną jak oszalałe.

I jak już skosiłam te ok. 200 metrów kwadratowych /drugie 200 metrów to domek, grządki, drzewa, krzewy, kamienne ścieżki itp./ to zaczęłam całość podlewać. 

To znaczy wszystko oprócz domku, chociaż i on wydawał się być spragniony wody.

No a potem to kilka uschniętych gałązek ucięłam, różne chwasty wyrwałam, jakieś zwiędnięte kwiatostany zlikwidowałam.

Nie będę się zresztą na ten temat rozpisywać bo kto ma działkę albo ogródek to wie o czym piszę. A kto nie ma to nie wie za bardzo o co chodzi i go to nie interesuje.

Po mniej więcej czterech godzinach intensywnych prac ogrodowych przypomniałam sobie, że od rana nic nie jadłam więc zrobiłam maleńką przerwę na małe co nieco.

Na działkach było cicho. Tę ciszę przerywała tylko monolog tej samej pani co poprzednio. Mówiła do kogoś bardzo głośno przez telefon. Starałam się nie słuchać… no ale całkowicie nie mogłam się wyłączyć.

Chyba było o gotowaniu zupy i jakichś cynaderkach. I o sukience kupionej na wyprzedaży. I o 3 parach butów za grosze. I o Heńku i jego glupocie...

No więc jak już zrobiłam wszystko co powinnam zrobić to położyłam się na leżaczku i zaczęłam czytać książkę. Na działce mam bowiem mini-biblioteką a w niej na pierwszej półeczce kilka książek które pozaczynałam i które czytam tak bardziej … fragmentarycznie.

Ale tym razem zagłębiłam się książce całkiem nowej, którą sobie kupiłam w maju na Targach Książki na Stadionie Narodowym. Książka nosi tytuł „Warszawa dzika” a napisał ją Arkadiusz Szaraniec. Jest przepiękna.Powiem tylko że to książka o faunie stolicy...

I jak już w towarzystwie truskawek na talerzyku zaczęłam ją czytać to usłyszałam bardzo blisko głos tej pani, która dotychczas bez ustanku nadawała przez telefon.

Pani podeszła do mojej furtki, przechyliła się przez nią aby mnie dojrzeć leżącą za olbrzymią tują i powiedziała:

- Ale ja pani zazdroszczę…!!!!

- A czego? – zapytałam zdziwiona, bo nie przypomniałam sobie żebym ostatnio jakiś samochód kupiła albo sztabkę złota albo cokolwiek wygrała…

- Że pani ma czas czytać książki…

Zastygłam w bezruchu … i zupełnie nie wiedziałam jak mam zareagować...Ale wykrzesałam z siebie resztki inteligencji, podeszłam do furtki i powiedziałam:

- Niech mi pani nie zazdrości, może i pani kiedyś znajdzie na czytanie jakąś chwilkę...