Dwa dni w Wielkim Księstwie - część pierwsza

                 Jeden z zamków w Wielkim Księstwie Luksemburga - zdjęcie z sieci

"Ściemniało się już, gdy zatrzymaliśmy się na stacji benzynowej w Ardenach - niewysokich, pokrytych drzewami lisciastymi górach leżących w Belgii, we Francji i w Luksemburgu. Wyszłam za szybko z samochodu i potknęłam się o krawężnik. Przewróciłam się, uderzając mocno w kolano. Nagle ktoś podał mi rękę i pomógł wstać. Zanim podniosłam głowę, zobaczyłam bardzo elegenckie czarne buty. Ich właściciel powiedział do mnie coś, co nie bardzo zrozumiałam. Potem przeszedł na angielski, mówiąc, że jest mu bardzo przykro i że ma nadzieję, że to nic poważnego. Moi towarzysze podróży szybko się mną zajęli, zaprowadzili na stację benzynową, tam na zapleczu zdezynfekowano i obandażowano moje kolano. 

Przewracając się i uderzając podarłam sobie rajstopy. Na stacji natychmiast wręczono mi nowe w formie prezentu. Gdy wracałam do samochodu, właściciel eleganckich butów odjeżdżał z kierowcą, machając mi życzliwie ręką na pożegnanie,

- Ale się pani przytrafiło - powiedział kierowca samochodu, którym podróżowaliśmy, uśmiechając się bardzo szeroko.

- Przepraszam, jestem bardzo zmęczona, wstałam o czwartej rano i przebyłam dzisiaj prawie pół Europy - tłumaczyłam się, nie rozumiejąc dlaczego kierowca jest taki wesoły.

Wracaliśmy w rozmów handlowych przeprowadzonych w filii amerykańskiej firmy DuPont w Wielkim Księstwie Luksemburga.

- Ten pan, który pomógł mi wstać mówił w niezrozumiałym dla mnie języku. Czy to był wasz ojczysty język? - zapytałam Luksemburczyków z którymi jechałam.

- Tak, a ten pan zna go bardzo dobrze i bardzo mu zależy na tym, żebyśmy wszyscy się nim posługiwali.

Nie zapytałam skąd tyle wiedzą o nieznajomym, bo myślałam tylko o tym, żeby znależć się w hotelu i przyłożyć głowę do poduszki.

Samolot do Frankfurtu odlatywał w czwartek z Okęcia o siódmej rano. O godzinie jedenastej na lotnisku w Niemczech mieliśmy umówione rozmowy handlowe z przedstawicielami DuPonta. Leciało ze mną dwóch inżynierów chemików  z Bydgoszczy z firmy, dla której importowaliśmy duże ilości chemikaliów. Po trwających około dwie godziny rozmowach polecieliśmy dalej malutkim samolocikiem do Luksemburga. O ile pamiętam dobrze - w  środku maszyny było nie więcej niż 16 osób. Po każdej stronie był tylko jeden rządek foteli. Załogę stanowili dwaj piloci i stewardessa, która pracę zaczęła od tego, że jeszcze przed startem wszystkim pasażerom zaserwowala lampkę wina. Potem szybciutko usiadła koło mnie, po drugiej stronie przejścia. Przy starcie otworzyły się drzwi od kabiny. Gdy osiągnęliśmy już pewną wysokość, piloci zaczęli sobie gawędzić po angielsku. Byli młodzi i bardzo głośno dzielili się wrażeniami z ostatnich szalonych nocy. Jeden z nich wspominał jakąś super dziewczynę, wymienił jej imię kilkakrotnie. Siedząca koło mnie stewardessa nagle się zaczerwieniła, zerwała się szybko z fotela i zamknęła drzwi od kabiny. Była bardzo speszona. Zaczęłam oglądać widoki za oknem, bo samolot leciał bardzo nisko.

Gdy wylądowaliśmy na niewielkim lotnisku, ja i moi dwaj koledzy zostaliśmy potraktowani jak przestępcy albo terroryści. Byliśmy wtedy jeszcze obywatelami kraju zza żelaznej kurtyny, Panowie zostali zabrani na rewizję osobistą, mnie na szczęście tego oszczędzono. Doznaliśmy natomiast szoku, gdy zobaczyliśmy, że nasze skromniutkie bagaże leżą na środku hali otoczone słupkami ze sznurami i pilnowane są przez kilku pracowników lotniska. Przyleciały one wcześniejszym samolotem z Frankfurtu i widocznie wzbudziły  niepokój personelu naziemnego. Przeglądnięto nam je bardzo dokładnie, na szczęście nie znaleziono niczego podejrzanego.

Zaraz potem pojechaliśmy na rozmowy do firmy poza stolicę kraju i właśnie w drodze powrotnej przewróciłam się na stacji  benzynowej..."

----------------------------------------------------------------------------------------------

Był to urywek z mojej książki pt: "Nadal wariuję" wydanej w roku 2016.

Czy mam opublikować dalszą część dotyczącą mojej podróży służbowej do Wielkiego Księstwa Luksemburga? Jeśli tak, proszę to napisać w komentarzu.