Hanuś - moja Gaździnka

                                                             

                                          Stanisław Wyspiański - "Portret góralki" - rok 1905

I.

Kiedy mnie zobaczyła po raz pierwszy, to jeszcze w progu zapytała

- Kielo mos roków Jaguś.?

 Wtedy powiedziałam ile dokładnie mam lat.

- Toście jesce dziecko - powiedziała i weszła do sieni.

Mój młodszy syn był wtedy po maturze i dostał się na uniwersytet, a starszy był już żonaty, więc kiedy Hanuś mi powiedziała że jestem jeszcze dzieckiem - humor mi się znacznie poprawił. /A była starsza ode mnie o 20 lat/.

II.

Poprosiła nas kiedyś, abyśmy jej pomogli napisać odwołanie w jakiejś ważnej sprawie do Rzecznika Praw Obywatelskich. Przyniosła do naszego pokoju dwie grube papierowe teczki z dokumentami. I zapytała:

- To pan profesor czy pani profesorowa bedom pisać?

Poprosiliśmy aby się tak do nas nie zwracała, bo ani mój mąż ani ja nie jesteśmy profesorami.

- Jo wim lepi ktoście som - odpowiedziała i wyszła.

III.

- Pani, wyście tako delikatno, to wom dam drugi kielisek - powiedziała kiedyś i nalała mi jakiegoś trunku do osobnego kieliszka. A wszyscy inni pili oczywiście z jednego. Nie mogłam nie wypić, nie chciałam żeby się obraziła,

- Toście jus naso - powiedziała, kiedy wypiłam a oczy wyszły mi na wierzch...

IV..

- Mocie tu tako nalewke z cosnku, cebuli, miodu i spirytusu - powiedziała, gdy wrócilismy przemoczeni po całodniowym chodzeniu po holach w deszczu. - Napijcieże się . I jesce na noc drugi roz.... i nic wom nie bedzie...

Faktycznie, nic nam nie było.

V.

- Mocie tu dla swoji matusi takom kamizelke, coby ji ciepło beło. Wyście som dobre dziecko to wasa matuś pewnie jesce lepso - powiedziała gdy odjeźdźaliśmy za pierwszym razem. I dała mi piękną, wlasnoręcznie zrobioną kamizelkę z owczej wełny.

Mam ją do dzis, bo została mi po mamie.

VI.

Jak się urodził ten, na którego od pewnego czasu mówię Szczerbaty , to od razu do niej zadzwoniłam i jej o tym powiedziałam.

- Honorny to bedzie cłek ten wos wnucek - powiedziała z przekonaniem. - I mądry, tak jak jego babcia i dziadek.

VII.

Usiadłyśmy kiedyś we dwie wieczorem u niej w izbie przy herbatce i rozmawiałyśmy o mężach.

- Dziecko - powiedziała - godom ci, ty ostaw tego swojego i nie cepiaj sie go. On je dobry chłop. Robotny przecie. bo temu mojemu to ino odpocywanie dobze wychodzi.

VIII.

- Hanuś, nie widziałaś moich okularów, bo gdzieś żem se połozył - zapytał Hanusin chłop, czyli Stasek.

- A nie siedzisz na nich?

- Ano usiadłem, a skądżeś wiedziała?

- Bo ty na nich albo siedzisz albo leżysz...

--------------------------------------------------------------------------------------

Wnuczka tego, który z panem Chałubińskim i panem Zaruskim po Tatrach chodził...

Córka tego, który o Tatrach piękne wiersze pisał.

Siostra słynnego leśnika, który także książki pisze.

Także siostra poetki, lekarki i doktor nauk przyrodniczych.

Szwagierka znanego profesora fizyki.

Żona znanego kiedyś sportowca, matka czwórki dzieci i babcia siedmiorga wnucząt.

Właścicielka pięknego głosu. Pięknie "wywodząca nutę" w trakcie posiadów i śpiewów góralskich w swojej przepięknej "białej izbie" w chałupie na Krzeptówkach.

Hanuś - moja Gaździnka. Zwykły, ale nadzwyczaj dobry i mądry człowiek.

Niestety, gdy ją niedawno odwiedziłam.... to zupełnie mnie nie poznała....I nie pamiętała...