"Są mury, które trzeba burzyć i takie, które trzeba chronić"

 Takie jest motto książki Czesławy Długoszek pt: "Mury żyją dłużej".

Książkę wydaną przez Urząd Gminy Ustka otrzymałam od Autorki Czesławy Długoszek  parę dni temu.

Książka ta "utkana" jest z pięknych i wzruszających obrazów, chociaż w większości są to obrazy czarno-białe.

Pierwszy obraz jest prawie całkiem czarny. Nie może być przecież inny, skoro pokazuje  miliony ludzi, którzy opuszczają rodzinne strony z powodu wielkiej akcji przesiedleń ze wschodu na zachód. Tak działo się w czasie II wojny światowej i po niej. Tak dzieje się zawsze gdy po wojnie zmieniają się granice. Zawsze gdy na skutek rządów szaleńców losy zwykłych ludzi zamieniają się często w tułaczkę i wielkie cierpienie. I wielki ból gdy zostawia się własny dom i groby przodków.

Trudno zachować spokój gdy idzie się w nieznane. Tym bardziej, że w nowym miejscu spotyka się ślady i domy takich samych zwykłych ludzi. A oni też musieli swoje domy zostawić. I nie jest tu ważna narodowość, poglądy czy religia. Bo zwykły człowiek jest zawsze na przegranej pozycji.

Po ludziach, którzy odeszli pozostaje wspomnienie. Pozostają też mury. Najpierw mury tych budowli przejętych po poprzednich mieszkańcach ziemi, potem mury tych budowli które postawili ci ludzie którzy na tę ziemię przyszli. Polacy z Kresów Wschodnich. Zostawili na Kresach swoje domy, kościoły, cmentarze a przejęli te cudze...

Do takich ludzi należeli też Rodzice Autorki. I nie mieli innego wyjścia jak te nowe "mury" oswoić. Zamieszkać w nich i zaakceptować je. I nauczyć się w nich żyć. Wypełnić je własną historią. I chociaż pierwsze lata były dla nich naznaczone wrogością i tragedią to te następne coraz bardziej stawały się chęcią pojednania, pragnieniem pokoju a nawet przebaczeniem.

Wyobrażam sobie jak ciężko było tym ludziom zwanym przesiedleńcami żyć w tej sytuacji. I w tej świadomości, że do swoich rodzinnych domów już nie wrócą...

Książka "Mury żyją dłużej" jest benedyktyńską wręcz kilkuletnią pracą Autorki. To lata spisywania wspomnień najstarszych mieszkańców tych ziem /głównie wsi Objazda, poprzednio niemieckiej Wobesde/ czytanie najstarszych kronik, dokumentów i przeglądanie fotografii.To także historia mówiona, nigdzie nie zapisana. To czarno-białe wspomnienia. Na szczęście z czasem nabierały one piękniejszych kolorów...

Ta książka to ukazanie historyczno-kulturowych zmian zachodzących na ziemiach Wybrzeża między Rowami a Ustką. To także losy mieszkańców tych ziem, którzy starają się z tymi ziemiami związać i pokochać je. Mimo, że w pamięci i w sercu ciągle mają "kraj lat dziecinnych".

Oprawiona w piękną twardą okładkę książka jest ilustrowana zdjęciami czarno-białymi i kolorowymi.

Ma 358 stron a więc jest co czytać. I można się nad nią zadumać. 

Bo przetrwały mury... Na świadectwo historii...

Autorka wplotła pomiędzy poszczególne rozdziały własne, wzruszające wiersze.

Na przykład taki:

"dotykam cegieł klejonych kunsztem

 nieznanego murarza sprzed wieków

       czuję jego wieczorne zmęczenie

                                      czytam myśli

        zapisane misternym rysunkiem

                         strzelistych sklepień

                  w trudzie nasze istnienie

                       tylko mury przetrwają

                         ponad liśćmi łopianu

             katedra zieleni na jedno lato

 

                   kukułka w dzwon uderza

                                         odejdziemy

                                       przeminiemy

                                na hamaku z liści

                                                łopianu

                   nasz wieczny odpoczynek"

Piękna, wartościowa książka. Ze szczerego serca gratuluję tej książki Pani Czesławie Długoszek.

P.S. Dodam jeszcze że wieś Objazda, która jest "główną bohaterką" książki to obecnie coraz popularniejsze letnisko w Polsce...