Uzdolnione Dziewczyny z Ciechanowa

- Niestety, muszę już wracać – powiedziałam do Joanny, gdy już wszystkie wypiłyśmy kawę – bo kupiłam sobie powrotny bilet. No i po tej operacji nogi nie mogę za dużo siedzieć. Koniecznie muszę się przejśc ...

- Szkoda – Joanna objęła mnie ramieniem – bo myślałam że pójdziemy na zamek. I że zjemy razem obiad.…Ale rozumiem Cię.

-Następnym razem przyjadę na dłużej. Obiecuję. A teraz jeszcze pójdę zrobić parę zdjęć bo widziałam tu na wzgórku jakiś piękny kościół no i wspaniałe drzewa nad Łydynią...

Dziewczyn było pięć – Małgosia, Ewa, Ania, Basia i Danusia. Tak naprawdę to jest ich osiem, ale tego dnia miałam przyjemność poznać tylko te wymienione.

Gdy weszłam do sali to dziewczyny podniosły na chwilę głowy znad swoich malunków i powitały mnie uśmiechem. Potem znowu pochyliły się nad swoją twórczością.

Nie chciałam ich peszyć i przeszkadzać im. W końcu one tu nie przychodzą bez powodu tylko po to, aby realizować swoją pasję malowania i tworzenia.

A ja przyjechałam aby zobaczyć tę ich pasję no i spotkać się z Joanną.

Bo tak to już jest, że często po latach, gdy już jesteśmy wolne od obowiązków, od pracy zawodowej, od znoszenia i wykonywania często beznadziejnych poleceń swoich przełożonych… 

Gdy już dzieci dawno wyfrunęły nam z gniazd a wnuki przychodzą po to żeby się do nas przytulić i opowiedzieć nam jakich mają nowych przyjaciół na FB albo że rodzice kupili im pieska...

To właśnie wtedy i to niezależnie od tego jakie szkoły kończyłyśmy  wraca do nas marzenie o tym aby zrealizować się i zacząć robić to czego nie miałyśmy odwagi robić dotychczas.

Jedne zaczynają śpiewać w zespołach, chociaż ukończyły na przykład archeologię.

Inne zaczynają pisać książki, chociaż z wykształcenia są ekonomistkami.

A jeszcze inne zaczynają rzeźbić albo fotografować.

Albo malować. Tak jak te Dziewczyny które miałam przyjemność poznać 7 lutego w Centrum Kultury im. Marii Konopnickiej w Ciechanowie.

Dziewczyny malowały w skupieniu. Nie chciałam im przeszkadzać i spoglądać przez ramię ani też być za bardzo wścibska. Więc usiadłam razem z nimi przy stole i tylko patrzyłam.

W pewnym momencie przyznałam się do swojego największego kompleksu.

-Mój ojciec był rzeźbiarzem i malarzem – powiedziałam – a ja jestem antytalentem …

- A może dam Ci farby i spróbujesz? – zapytała Joanna.

- Nie Joasiu, nie chcę się skompromitować …- odpowiedziałam.

Joanna, która przepięknie maluje krążyła dookoła Dziewczyn i udzielała im fachowych porad. Robiła to w sposób niezwykle kulturalny. Niczego nie narzucała, ona tylko sugerowała, bo tak czynią tylko profesjonaliści, którzy wiedzą że prawie w każdym człowieku tkwi jakiś talent. I ten talent trzeba umieć umiejętnie wydobyć. W przeciwnym wypadku można go spłoszyć.

Na dworzec PKP wracałam ulicą Henryka Sienkiewicza.

Była piękna pogoda, świeciło słońce, śpiewały ptaki.

Udało mi się zrobić zdjęcia kilku tablicom które informują o historii i ciekawych wydarzeniach z życia Ciechanowa. Wiem, że są słabej jakości ale bardzo się śpieszyłam. No i słońce miałam za plecami.

Dziewczyny – jesteście wspaniałe. Życzę Wam coraz większej śmiałości i realizacji planów…

Malujcie nadal. Proszę Was.

A ja obiecuję, że wrócę do Was latem.