Czy wiecie co to jest?

Czy wiecie co jest na tym zdjęciu?

To jest oryginalny pulpit sterowniczy ruchomych schodów wybudowanych w latach 1947-1949 na trasie W-Z w Warszawie przez radziecką firmę Metrostroj.

Pulpit ten znajduje się w podziemiach kamienicy Johna tuż przy Placu Zamkowym. Sprawia niesamowite wrażenie gdy po wjechaniu z trasy W-Z na poziom Placu Zamkowego schodzi się potem zwykłymi schodami w dół w podziemia kamienicy i wychodzi prosto na niego...Pulpit ten wmontowany jest w ścianę w pobliżu  największej i bezpłatnej toalety w rejonie Starego Miasta a pilnuje go strażnik i nie pozwala przejść poza barierkę.
Obok wysoko na ścianie znajduje się zdjęcie pomieszczenia w którym znajdowała się kabina sterownicza ruchomych schodów oraz informacja w jęz. polskim i angielskim. Niestety zdjęcie nie jest wyrażne.

Jeśli chcecie poczytać o jednej z największych ciekawostek powojennej Warszawy to serdecznie Was zapraszam.

----------------------------------------------------------------------

Schody ruchome na trasie W-Z to pierwsze uruchomione w Warszawie schody ruchome, które powstały w związku z budową tej trasy i połączyły dzisiejszą Aleję Solidarności z Kamienicą Johna przy Placu Zamkowym. Wystrój wnętrz tunelu był oczywiście socrealistyczny.

Trzy wybudowane przez radziecką firmę Metrostroj ciągi schodów o długości 30 m i przepustowości 10 000 osób na godzinę były niegdyś dużą atrakcją turystyczną Warszawy. Znali te ruchome schody wszyscy Warszawiacy i często z nich korzystali. Jestem też pewna, że znały je wszystkie dzieci a także dorośli spoza Warszawy, którzy przyjeżdżali Warszawę zwiedzać. Jazda tymi schodami była kiedyś niesamowitą atrakcją.

Ja sama z  pewnycm chłopakiem, który od lat jest moim jedynym mężem umówiłam się kiedyś na pierwszą randkę właśnie przy tych schodach.

Górny peron schodów znalazł się w Kamienicy Johna, którą na potrzeby budowy schodów przedłużono o 80 cm na północ i obniżono o jedną kondygnację. Radziecka maszyneria schodów ważyła 150 ton i zajęła całe podziemia kamienicy. W pieszym tunelu, wykończonym klinkierem, prowadzącym do schodów, umieszczono dwie płaskorzeźby które nosiły nazwy: "Razem w boju” i ”Razem w odbudowie”, mające symbolizować przyjaźń pomiędzy Polską a Związkiem Radzieckim. 

Wystrój rzeźbiarski to dzieło artysty rzeźbiarza Jerzego Jarnuszkiewicza. /To ten sam rzeżbiarz, który stworzył dużo później Pomnik Małego Powstańca znajdujący się w murach Starego Miasta/.

Schody ruchome na trasie W-Z były nowością, więc umieszczono na ich początku i końcu tabliczki ze szczegółowymi przepisami ruchu. Przepisy te nakazywały wchodzenie na schody zwykłym krokiem. Zakazywały natomiast wchodzenia na nie boso, biegania, siadania na stopniach, wprowadzania rowerów, palenia tytoniu, korzystania ze schodów w stanie nietrzeźwym oraz jazdy wielokrotnej z peronu dolnego na górny (i odwrotnie).

Podczas eksploatacji, w związku z brakami części zamiennych, wyłączano z użycia kolejne ciągi, które stawały się źródłem części zamiennych dla pozostałych schodów. Jednak kiedy 30 czerwca 1997 roku doszło do awarii ostatniego czynnego ciągu schodów, zdecydowano o ich zamknięciu. 

Tunel stał pusty przez osiem lat, dopóki w 2005 roku Zarząd Dróg Miejskich nie zlecił przeprowadzenia generalnego remontu schodów. Wiernie zrekonstruowano tunel pieszy oraz poziom górny, w którym umieszczono wykonaną z hartowanego szkła podłogę, ciągi zastąpiono zwykłymi schodami ruchomymi, dobudowano schody stacjonarne, obok których umieszczono pochyłą windę. 

Oryginalną aparaturę schodów częściowo zezłomowano, częściowo oddano do Muzeum Techniki, częściowo zachowano w podziemiach Kamienicy – jest to właśnie ten pulpit sterowniczy.

Nowa, ważąca zaledwie 15 ton maszyneria schodów, została wyprodukowana przez firmę ThyssenKrupp.

Bezpieczeństwa użytkowników i infrastruktury wyremontowanych schodów strzegą ochroniarze. W gablotach na obu peronach można obejrzeć pamiątki i zdjęcia z okresu budowy Trasy W-Z i funkcjonowania schodów w latach powojennych.

----------------------------------------------------------------------

Sama trasa W-Z /Wschód-Zachód/ była pierwszą większą inwestycją komunikacyjną po II wojnie Światowej w Warszawie.

Została oddana do użytku 22 lipca 1949 r. i przez wiele lat oprócz łączenia dzielnic Warszawy, pełniła także rolę ważnej drogi tranzytowej przez miasto. Obecnie stanowi część drogi wojewódzkiej numer 629.

Tunel pod Trasą W-Z był wzorowany na tunelu Saint-Cloud w Paryżu. 

Jednak....po usunięciu mas ziemi w 1948 zaczęła się osuwać wysoka skarpa wiślana a mury stojącego na niej kościoła Św. Anny zaczęły pękać (ślady przesunięć partii murów są widoczne na wewnętrznej północnej ścianie świątyni). Obsuwanie się skarpy wstrzymano prądem.

W jednym z odcinków serialu telewizyjnego „Dom” odtworzono dni budowy trasy W-Z. Jeden z głównych bohaterów - brat Andrzeja Talara był budowniczym tej trasy.

Całkowita długość trasy W-Z wynosi 6760 metrów.

Ale i tak na tej trasie najważniejsze były i są ruchome schody.
------------------------------------------------------------------

Uwaga: Znowu kilka osób pytało o moją książkę "Moje warszawskie zwariowanie". Zamówiłam więc kolejny dodruk.

Gdyby ktoś jeszcze był tą książką zainteresowany  proszę o kontakt na adres: rusinowa@op.pl

/Książka była i będzie dostępna tylko u mnie/.