Na przystanku - scenka druga

 /To moje zdjęcie nazwałam  "Krzewy gorejące". Ale nie ma ono żadnego związku z tekstem/

Siedziłam na przystanku autobusowym gdy nagle usiadł koło mnie bezdomny.
Wprawdzie usiadł na drugim końcu i wtulił się w szklaną taflę wiaty ale zrobiło się nagle koło niego całkiem pusto.
Wstałam i ja i odeszłam bo śmierdział tak straszliwie, że nie mogłam wytrzymać.
Gdy nadjechał autobus prawie wszyscy ludzie zaczęli do niego  szybko wchodzić. Bezdomnemu się to nie udało. Ludzie zaczęli na niego krzyczeć że śmierdzi, że jest brudny, że roznosi choroby i robactwo....
Autobus odjechał a bezdomny wrócił na ławeczkę...
Odeszłam. Zdecydowałam, że trzy przystanki przejdę pieszo.
---------------------------------------------------------------

Przypomniałam sobie jak wiele lat temu /gdy obaliliśmy poprzedni ustrój/ znajomy, starszy ode mnie o pokolenie prezes belgijskiej firmy chemicznej powiedział mi tak: "To teraz będziecie musieli zmierzyć się z bezrobociem, narkomanią, naduzyciami finansowymi, żebrakami, depresją, bezdomnymi..."
Miał rację - prawda? Ale ja spojrzałam na niego wtedy z niedowierzaniem.
-------------------------------------------------
I jeszcze jedno - kiedyś jadąc autobusem przez najpiękniejszą i reprezentacyjną ulicę Warszawy czyli Krakowskie Przedmieście byłam świadkiem jak na przystanku tuż przy Uniwersytecie Warszawskim i koło Kościoła Św.Krzyża, w pobliżu ławeczki księdza Jana Twardowskiego i w obecności zagranicznych turystów - kierowca autobusu na żądanie pasażerów wyprosił z niego bezdomną, brudną, grubą i starą kobietę. A ona usiadła na przystanku naprzeciwko wspaniałej księgarni im. Bolesława Prusa i zawinęła się w te swoje brudne szmaty i zaczęła szukać czegoś w wielkich plastikowych torbach. I wszyscy się od niej odsunęli z obrzydzeniem.
Wtedy miałam ochotę upić się.... chociaż nigdy tego nie robię...