"Patelnia"

                                              Rudzik
"Patelnią" mieszkańcy Warszawy nazywają niewielki placyk w centrum miasta. Jest to właściwie część Placu Defilad przed Pałacem Kultury i Nauki. To taki placyk na który wychodzi się z przejścia podziemnego pod skrzyżowaniem Marszałkowskiej z Alejami Jerozolimskimi albo ze stacji Metra Centrum.

I gdy się wychodzi na tę patelnię to człowiek czuje się jakby dostał się do piekła. Bo albo pali tam niemiłosiernie słońce albo leje ulewny deszcz. I zawsze są tam tłumy ludzi zdążających w różnych kierunkach – albo do Dworca Centralnego, albo do Złotych Tarasów albo do Pałacu Kultury...

Na patelni ciągle coś się dzieje. Jedni śpiewają i grają, inni coś reklamują, jeszcze inni zachęcają do zapisania się do jakiegoś stowarzyszenia albo ugrupowania. Jest mnóstwo osób wciskających ulotki, sprzedających ze stolików czy prosto z toreb najróżniejsze towary. Są też oczywiście żebracy i bezdomni.

Gdy dwa dni temu szłam przez „patelnię” w kierunku Dworca Centralnego byłam bliska obłędu. Z jednej strony dochodziły mnie krzyki jakiejś partii która protestowała przeciwko seksualizacji dzieci w szkołach... 

Z drugiej jacyś ludzie przez mikrofony sugerowali poparcie ruchu mającego na celu oddzielenie kościoła od państwa... 

Z trzeciej strony jakiś mężczyzna krzyczał, że jak kiedyś był ministrantem „to nigdy ksiądz się do niego nie dobierał”...

Z czwartej stały dwie panie trzymające w rękach tablicę ze zdjęciem płodu i podpisem „Nie zabijaj”...

Zaczepiana przez wszystkich właściwie ludzi starałam się jak najszybciej opuścić to piekło.

Gdy weszłam z tej patelni nieco wyżej po schodkach do poziomu Placu Defilad…. usłyszałam nagle jakieś cichutkie świergolenia. Myśłalam, że to złudzenia, no bo przecież w takim hałasie nie sposób usłyszeć śpiewu ptaka…

A jednak z krzaków po prawej stronie dochodził jakiś śpiew. Podeszłam bliżej…. A tam malutki ptaszek siedział z otwartym dziobkiem i śpiewał.

Zupełnie tak, jakby chciał powiedzieć: „Ludzie opanujcie się, jest najpiękniejszy miesiąc roku...”

Ale chyba nikt oprócz mnie go nie słyszał.

Nie zrobiłam zdjęcia, ale chyba był to rudzik.