Podróżowanie

W trakcie podrózy na Białoruś w roku 2007 przytuliłam się i usiłowałam objąć słynny opisany przez Marię Rodziewiczównę Dąb DEWAJTIS

Znawcy twierdzą, że jedynym celem podróżowania jest odkrywanie.

Istnieją dwa rodzaje podróży określane w języku arabskim słowami rihla i safar.

RIHLA to podróż w którą wyruszamy aby poznać świat i inne kultury, by się uczyć i zdobywać wiedzę. Nie mylmy tego z turystyką. Wakacyjny wyjazd nie jest podróżą, nie jest też nią migracja. Ludzie migrują bo szukają lepszego życia albo muszą uciekać przed wojną lub prześladowaniami, natomiast podróż ma charakter dobrowolny.

Podróż należy świadomie zaplanować. Często zajmuje to wiele czasu nie tylko spędzanego w drodze ale i na kolejnych przystankach i w miejscu docelowym. Aby poznać innych ludzi, inną kulturę, aby uczyć się o nich i od nich trzeba poznać ich język, przekonania i zwyczaje. Trzeba żyć między ludźmi danego kraju i stworzyć w nim własny tymczasowy dom. 

Zanim pojechałam dawno temu w miesięczną delegację służbową do Argentyny to przez trzy miesiące uczyłam się intensywnie hiszpańskiego. Pozwoliło mi to wtedy w Buenos Aires rozumieć chociaż trochę zwyczajne rozmowy Argentyńczyków w biurze czy na ulicy. Ale w sytuacjach bardziej skomplikowanych używałam języka angielskiego. 

O pobycie w Buenos Aires pisałam w jednej ze swoich książek. A więc zgodnie z zasadą RIHLA, która wymaga aby podróżnik przedstawił innym swoje odkrycia i wiedzę zdobytą podczas wędrówki – dokonałam tego na kartach książki.

Niestety, włoskiego zaczęłam się uczyć dopiero po powrocie ze wspaniałej objazdowej wycieczki po Słonecznej Italii. Ale i to poźniejsze poznanie w podstawowym stopniu języka włoskiego pomogło mi zrozumieć charakter i temperament Włochów.

Wenecję usiłowałam "poznać" całkowicie sama w pochmurny listopadowy dzień  w czasie dwudniowej podróży służbowej do rafinerii znajdującej się w lądowej części tego miasta. I to też opisałam w jednej ze swoich książek.

SAFAR to też podróż, ale raczej podróż wewnątrz siebie. To odkrywanie samego siebie i przemian jakie zachodzą w każdym podróżującym. Taka podróż ma często charakter duchowy albo religijny. Przykładem może być Droga Św. Jakuba prowadząca do katedry w Santiago de Compostela w Hiszpanii. Nie zawsze taka podróż musi być pielgrzymką, ale zawsze powinna skłaniać do refleksji.

Wszystkie moje podróże skłaniały mnie i nadal skłaniają do refleksji i różnego rodzaju przemyśleń.

Nie ma znaczenia to czy ląduję w Rio de Janeiro, wysiadam z rozklekotanego autokaru na Gruzińskiej Drodze Wojennej czy z kolei mazowieckiej w Ciechanowie. Każde wyjście z domu na dłużej i wyjazd z miasta w którym mieszkam jest dla mnie podróżą.

I w każdej podróży przystaję albo przysiadam albo po prostu zatrzymuję się. Albo obejmuję drzewo...

Mówi się, że kto nie podróżował ten nigdy nie żył.

A więc żyłam. I nadal żyję.