Na przystanku - scenka trzecia

                      /Na zdjęcie miniatura rzeżby "Teatr" dłuta Leona Machowskiego/

Siedziałam na przystanku i czekałam na autobus gdy podeszła do mnie zapłakana mniej więcej 9-letnia dziewczynka.

- Proszę pani czy może mi pani pomóc ? - zapytała patrząc na mnie błagalnie.

- Postaram się. Ale co się stało?

- Bo ja zgubiłam komórkę. I teraz nie wiem co mam robić.

- No to rzeczywiście kłopot. Bo pewnie miałaś w tej komórce wszystkie ważne telefony. A dobrze szukałaś? Może sprawdź jeszcze raz w plecaku …

- Już szukałam i wszystko z plecaka powyjmowałam. Ale ja mam zapisany telefon do mamy. Czy mogłaby pani zadzwonić do mojej mamy i ja bym jej powiedziała o tym. Bo nie wiem co mam robić bo mama wraca bardzo późno a ja zapomniałam z domu wziąć kluczy jak wychodziłyśmy z domu rano – dziewczynka zalewała się łzami – i chce mi się okropnie siusiu i nie wiem gdzie mam zrobić….

No to faktycznie dziewczynka miała duży problem.

- Wiesz co – powiedziałam – to może zaczniemy od tego że pójdziesz do toalety. Zejdziemy tu na dół na stację metra bo tam są toalety.

- A pożyczy mi pani pieniążki na toaletą bo ja miałam 2 złote ale kupiłam sobie lizaka jak wyszłam ze szkoły.

- Toaleta jest bezpłatna – powiedziałam – ale pójdę z tobą i poczekam na ciebie.

Gdy dziewczynka wróciła w dużo lepszym nastroju zdecydowałam zadzwonić do jej mamy.

Numer miała akurat zapisany na plecaku więc nie było problemu.

Problem zaczął się wtedy gdy mama dziewczynki nie odbierała telefonu.

- A bo ja sobie przypomniałam że moja mama nigdy nie odbiera telefonu jak się wyświetla nieznany numer. - powiedziała wtedy dziewczynka.

- No tak, ale może esemesa przeczyta – powiedziałam i wysłałam wiadomość że córeczka zgubiła telefon i nie wie co robić i żeby do mnie zadzwonić.

Przez 20 minut nie było odpowiedzi.

Pomyślałam sobie, że może mama dziewczynki nie ma komórki przy sobie w pracy. Bo w międzyczasie dowiedziałam się że pracuje „na kasie w sklepie” Więc może kierownictwo w obawie że kasjerka nie będzie szybko pracować tylko ciągle gdzieś dzwonić albo odbierać telefony każe zostawiać komórkę w szatni.

- To może pójdziesz teraz do którejś koleżanki? - zaproponowałam dziewczynce.

- Nie mogę, bo wszystkie moje koleżanki z klasy pojechały na wycieczkę – przypomniała sobie.

Sprawa robiła się coraz bardziej skomplikowana, tym bardziej, że dowiedziałam się że mama dziewczynki przyjdzie do domu dopiero wieczorem.

I nagle zadzwonił gdzieś telefon. Dźwięk najwyraźniej dochodził z plecaka dziewczynki.

No bo na szczęście dziewczynka nie zgubiła tej komórki tylko ją włożyła między zeszyty…

No i wszystko się wyjaśniło i mama jej powiedziała, że ma iść do sąsiadki i czekać na nią aż przyjdzie z pracy.

A ja tak się zaangażowałam. Może dlatego że sama mam młodszego wnuka tylko trochę starszego od tej dziewczynki…

Dziewczynka bardzo mnie przeprosiła za kłopot i poszła.

A ja zostałam znowu na tym przystanku i czekałam na swój kolejny autobus.

Czy wyciągniecie z tej historii jakieś wnioski ?

Bo ja mam tylko jeden – BEZ KOMÓKI ANI RUSZ…

I jak my kiedyś żyliśmy???