Paniaga

Tekst dedykuję Markowi z Ekwadoru

                                                            Zabytkowy fragment Paniagi

Siedziałam w przytulnej kawiarence usytuowanej mniej więcej w środku Paniagi i spoglądałam przez okno. 

Po kilkugodzinnej wędrówce szlakiem ośmioletniej dziewczynki z dwoma warkoczykami po mieście położonym nad Wisłokiem zamarzyła mi się dobra kawa i coś słodkiego.

W kawiarence było naprawdę sympatycznie. A młody kelner, podając mi kawę i szarlotkę, stwierdził:

- Chyba przyjechała pani szukać wspomnień.

- Można tak powiedzieć – odpowiedziałam. - A to widać?

Uśmiechnął się do mnie i odpowiedział, że lubi obserwować ludzi.

Przyniósł mi też do stolika artykuł na temat Paniagi. Tak więc patrzyłam przez okno. Ludzi na ulicy nie było dużo, bo to było sobotnie przedpołudnie. W ten dzień ludzie z reguły odpoczywają w domach i nie chce im się wychodzić na zewnątrz, a dodatkowo tego dnia był zimny, porywisty wiatr.

Piłam kawę, jadłam pyszną szarlotkę na ciepło i czytałam o Paniadze, która w tamtejszej gwarze oznacza nazwę dawnej ulicy Pańskiej. 

Po wojnie ulica ta otrzymała miano 3 Maja. 

Aktualnie jest deptakiem i najbardziej reprezentacyjną ulicą miasta. To tędy przechodzi co roku korowód roztańczonych tancerzy i śpiewaków z polonijnych zespołów ludowych z całego świata.

Tą ulicą przez dziesięć miesięcy chodziłam do szkoły i wracałam do domu. Byłam wtedy w drugiej klasie szkoły podstawowej. 

Tylko że wtedy ta ulica nie była taka piękna i elegancka. Była szara, brudna i smutna. Ale na jej końcu po prawej stronie, w budynku tuż koło kościoła farnego mieszkały radość i prawdziwe dzieciństwo małej dziewczynki. Był tam sklep Cepelii z wystawami pełnymi pudełek z lalkami, które były ubrane w stroje ludowe z różnych regionów Polski i miały oczy z pięknymi długimi rzęsami. Po tym sklepie nie został nawet ślad, a w tym miejscu ulokowano jakiś zagraniczny bank.

Naprzeciwko niego znajduje się pomnik ojca polskiego bluesa – Tadeusza Nalepy. Ten absolwent szkoły muzycznej w Rzeszowie, uczący się w klasach skrzypiec, klarnetu i kontrabasu, idzie sobie Paniagą, trzymając w ręce swoją gitarę.

Ta ulica jest zwykła i niezwykła zarazem. 

Znajduje się na niej zespół zabytkowych obiektów, który stanowił najdłuższą kompozycję architektoniczną XVIII-wiecznej Rzeczypospolitej. 

Pierwotnie były to budynki klasztoru, kościoła i kolegium ojców Pijarów. Obecnie mieści się tutaj Muzeum Okręgowe w Rzeszowie. Obok stoi kościół, który jest pomnikiem chwały narodowej rodu Lubomirskich, a po lewej byłe kolegium Pijarów, które kształciło kiedyś wybitnych przedstawicieli rodów szlacheckich. W nim wykładał m.inn ksiądz Stanisław Konarski. Znajdujące się obecnie w tym budynku liceum nosi jego imię.

Na Paniadze pozostał jednak ślad wspomnień tamtej ośmioletniej dziewczynki. Jest to kino Zorza, znajdujące się w tym samym, zwyczajnym budynku. To w tym kinie ta dziewczynka razem z dwiema innymi dziewczynkami oglądała film o pięknym i mądrym psie. Film nosił tytuł „Lassie wróć!”. 

Wiele lat później ta dorosła już dawno dziewczynka nadała swojej wyjątkowej suczce to samo imię.

/Tekst ten pochodzi z mojej książki pt: "Nadal wariuję"/