Niecała doba w Evorze - cykl "Moja Portugalia" - część szósta

Uwaga: Od kilku dni cykl "Moja Portugalia" stał się moją odskocznią i ratunkiem. Nie jest niestety lekarstwem bo nie ma lekarstwa na wojnę...

--------------------------------------------------------------------------------------

Jeszcze tego samego dnia, czyli 7 lutego wieczorem przyjechaliśmy do Evory. Po zostawieniu samochodu na najbliższym płatnym parkingu poszliśmy szukać naszego mieszkania. Okazało się, że wczesniej  zarezerwowane dwa niewielkie mieszkania znajdują w małej krętej uliczce w domu na parterze. 

Zostawiliśmy bagaże i poszliśmy zwiedzać miasto w którym kiedyś bo od połowy I w. pne. stacjonowali rzymscy żołnierze.

Po drodze natknęliśmy się na coś tak pięknego, że staliśmy bardzo długo jak oczarowani:

To COŚ to Templo Romano - najsłynniejszy zabytek Evory - świątynia prawdopodobnie z II-III wieku poświęcona Jowiszowi /inne żródła mówią, że poświęcona Dianie/. Ze świątyni pozostały jedynie korynckie kolumny wykonane z granitu, a ich bazy i kapitele z lokalnego marmuru. W średniowieczu świątynię przekształcono w fortecę, a potem w .... rzeźnię, która funkcjonowała aż do 1870 r. 

Architektoniczną chlubą Evory jest też katedra - jeden z najpiękniejszych i najstarszych kościołów Portugali - powstał w XII wieku i posiada /jak twierdzą przewodniki/ najstarsze w Europie czynne organy - z roku 1544.

Historyczne centrum Evory zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa ludzkości  Unesco w roku 1986.

Po nocnym zwiedzaniu i okropnie głodni wróciliśmy do swoich pokoi. Nieśliśmy ze sobą w pudełkach kilka przeróżnych pizz, upieczonych na naszych oczach. Nie mogliśmy ich zjeść w pizzerii w związku z pandemicznymi przepisami.

Następnego dnia 8 lutego obchodziliśmy urodziny drugiej osoby z naszej Szalonej Siódmki. 

Pokoje musieliśmy jednak opuścić do godziny 12-tej, więc po śniadaniu, spacerze po Starówce Evory i kawie urodzinowej wypitej na jednym z pięknych placów tego zabytkowego miasta panowie popędzili z powrotem do pokoi po bagaże a panie z młodzieżą zrobiły jeszcze kilka zdjęć:

A potem się zaczęło: Na parę minut przed zapłaceniem za parkowanie okazało się że brak jednej osoby z Szalonej Siódemki. Zadzwoniła do nas mocno zdenerwowana, że wyszła z pokoju i chyba poszła tą małą uliczką w drugą stronę i nie bardzo wie co teraz zrobić i w którą stronę ma iść. Stoi koło jakichś akweduktów, których "przedtem tu chyba nie było".

 Po mniej więcej półgodzinnym szukaniu tej osoby i namierzaniu jej lokalizacji w telefonie, drugą osobę z naszej Siódemki użądliła w policzek pszczoła. Nie byłoby w tym niczego strasznego, gdyby nie fakt, że ta osoba jest uczulona na użądlenia wszelkiego rodzaju latających istot. Na szczęście zdążyła sobie szybko wyciągnąć z policzka żądło pszczoły, a pszczoła padła martwa pod jej nogami, ale sytuacja stawała się groźna. Zaczęliśmy szukać apteki a przede wszystkim sklepu z warzywami żeby kupić cebulę. Bo sok z cebuli wyciąga i neutralizuje jad owadów.

Na szczęście pojawiła się osoba uprzednio "zabłądzona". Okazało się, że stała całkiem niedaleko, a wszyscy jej szukali .... dużo dalej.

Po opłaceniu dodatkowych kosztów parkowania i wpuszczeniu na nasze miejsce samochodu, który cierpliwie czekał aż odjedziemy - ruszyliśmy wreszcie z naszą zgubą i z osobą, która przez następne kilka godzin zmieniała sobie opatrunki z cebuli, którą nam obrał i pokroił uprzejmie pan w warzywniaku w Evorze.

Ciąg dalszy nastąpi....