Takie różne wspomnienia - część czwarta

Wspomnienia są dobre albo złe. Są też takie trochę dobre i trochę złe. I to wspomnienie jest właśnie takie. 

 

Zostałam kiedyś zaproszona na 3-dniowe Międzynarodowe Sympozjum dotyczące paliw statkowych i ich zastosowania w eksploatacji statków. W skrócie mówiło się na te paliwa bunkier. Sympozjum odbywało się w bardzo eleganckim hotelu w Paryżu. Hotel ten mieści się tuż koło Paryskiej Opery. To właśnie ten hotel na widokówce.

Jak już napisałam sympozjum było międzynarodowe, więc uczestniczyli w nim przedstawiciele firm paliwowych z całego świata - głównie z Bliskiego Wschodu. 

Z mojej firmy, która wówczas była wiodąca w zakresie eksportu i importu chemikaliow zaproszone zostały dwie osoby - Pani Dyrektor

biura i szara myszka czyli ja. A ja to dlatego, że ze strony logistycznej zajmowałam się dostawami chemikaliów na statki które pływały wówczas po wszystkich morzach i oceanach.  Statki te pływały pod banderą polską ale też i pod obcą. Na sympozjum napisałam w języku angielskim bardzo fachowe przemówienie  dotyczące tych dostaw.

Przemówienie to miała wygłosić moja Pani Dyrektor.

Sympozjum miało być otwarte pierwszego dnia późnym popołudniem. 

Jak zwykle po zgłoszeniu się w hotelu otrzymaliśmy pokoje i o określonej godzinie mieliśmy się zebrać w najpiękniejszym - jak się potem okazało pomieszczeniu hotelowym /to to które jest na widokówce po lewej stronie na dole/.

Hotel był klasy lux więc zaraz po otrzymaniu kart-kluczy do drzwi służba zawiozła nam bagaże do pokoi. 

Gdy weszłam do swojego pokoju doznałam szoku. Był to dwupokojowy apartament  o wielkości conajmniej 100 metrów kwadratowych. Luksus był w nim tak niewyobrażalny, że przez długi czas stałam na środku  zamieniona w słup soli.  Stałabym tak nie wiem jak długo gdyby nie telefon. Dzwoniła moja pani dyrektor z prośbą abym przyniosła jej tekst przemówienia bo chciała go jeszcze raz przejrzeć przed wystąpieniem.

No więc jej zaniosłam a gdy zaprosiła mnie do swojego pokoju.... to zamieniłam się w jeszcze większy słup soli.

Pokój pani dyrektor /wraz z łazienką/ miał najwyżej 15 metrów kwadratowych i w porównaniu do mojego apartamentu był niezwykle skromny.

Gdy spotkałyśmy się po jakimś czasie na lunchu w restauracji hotelowej byłam mocno przerażona i blada jak trup. Poproszono nawet do mnie lekarza ale ten po zmierzeniu mi ciśnienia powiedział, że nic mi nie jest.

Przy stole siedziało z nami dwóch Skandynawów - szefów firm, które były naszymi kontrahentami. Zaczęli zachwycać się urodą hotelu a jeden z nich stwierdził, że jest w nim podobno wyjątkowo elegancki i pełen przepychu apartament. 

Ale może nie będę przedłużać.

Trzy - dniowe sympozjum było na najwyższym poziomie. Moja pani dyrektor i ja byłyśmy jedynym kobietami, które w nim uczestniczyły.

W przerwach między obradami zdążyłam "przelecieć się" po Paryżu i zobaczyć z zewnątrz najwspanialsze i najbardziej znane budowle. Byłam niesamowicie szczęśliwa.

Jednocześnie w środku trzęsłam się ze strachu aby nikt z uczestników sympozjum nie dowiedział się, że prawdopodobnie przez pomyłkę umieszczono mnie w najbardziej ekskluzywnym apartamencie hotelu. Podejrzeniom i domysłom mogłoby nie być końca.

Na szczęście nikt w ciągu tych trzech dni do mojego apartamentu nie zapukał ani nie zadzwonił. 

-----------------------------------------------------------

Gdy parę lat póżniej, w 2000 roku pojechałam z mężem na 12-dniową wycieczkę do Paryża to wtedy zwiedziłam to miasto, jego zabytki, pałace i muzea bardzo dokładnie. Wędrowaliśmy też po Paryżu śladami Wielkich Polaków.

Gdy w pewnym momencie podeszliśmy pod hotel Opera opowiedziałam mężowi tę historię.

Ale powiedział, że chyba fantazjuję. A że to były czasy przed-komórkowe więc  nie mogłam sobie wtedy selfika w apartamencie zrobić.....No i nie mam dowodu...

Więc nie zdziwię się jeśli i Wy mi nie uwierzycie...