O czym nie napisałam - cykl "Moja Portugalia" - część piętnasta i .... ostatnia

 1. Nie napisałam o Lagos. A w tym mieście, pięknie położonym nad oceanem w krainie Algavre spędziliśmy dwa dni i dwie noce. To stamtąd pojechaliśmy na przylądki Sagres i Sao Vincente. To tam mieszkaliśmy w pięknym mieszkaniu z dużym tarasem na który ciągle przylatywały nam mewy. To w Lagos na jednym z centralnych placów na szczycie wysokiego komina znajduje się duże bocianie gniazdo .... na dodatek ciągle zamieszkałe.

To Lagos było pierwszym portem z którego wypłynęli nieustraszeni portugalscy odkrywcy. To w Lagos są piękne piaszczyste plaże i słynna Aleja Odkryć. Jednak spacer tą aleją był dla nas nieco męczący ze względu na bardzo silny wiatr.

Któregoś wieczoru razem z młodszym wnukiem zaczęłam obchodzić pomnik jakiegoś dziwnego osobnika /na zdjęciu/. Naokoło pomnika zostały namalowane kręgi i po tych kręgach kursowaliśmy w przeciwnych kierunkach. Gdy się mijaliśmy przybijaliśmy sobie piąteczki. Obeszliśmy tak pomnik kilkanaście razy śmiejąc się, że pewnie ktoś nas obserwuje i za chwilę nas zaaresztuje, bo zachowujemy się trochę dziwnie. I faktycznie - po kilku minutach z posterunku policji znajdującego się naprzeciwko pomnika wyszedł najpierw jeden policjant, po chwili drugi, potem trzeci. Ustawili się naprzeciwko nas i w milczeniu na nas patrzyli. Więc zatrzymaliśmy się, żeby nie stwarzać podejrzeń. A potem  przeczytaliśmy, że ten pomnik przedstawia Króla Sebastiana, który w roku 1573 podniósł Lagos do rangi miasta. Najwyraźniej policjanci przestraszyli się, że mamy zamiar wysadzić pomnik w powietrze.... Oczywiście żartuję...😀 A swoją drogą to do głowy by mi nie przyszło, że to jest pomnik króla...

2. W ciągu 9 i pół dnia przejechaliśmy wypożyczonym samochodem trasę z Porto do Lagos. Samochód oddaliśmy po przyjeździe do Lizbony. Ale po drodze mieliśmy wspaniałą jazdę, którą zawdzięczamy naszemu starszemu synowi i wspaniałych pilotów, czyli synową i młodszego syna. Po drodze zatrzymywaliśmy się w najciekawszych miejscach. A któregoś dnia zatrzymaliśmy się w takim pięknym miejscu. A że następna stacja benzynowa była dość daleko, więc te krzaczki okazały się dla nas zbawieniem i wielką ulgą w podróży...😁

3. Nie napisałam o samej podróży do Portugalii i z powrotem. A była ona niezwykle stresująca. Były to tygodnie tuż przed wybuchem wojny i czasy ciągle zmieniających się przepisów pandemicznych. Wszyscy mieliśmy potrzebne szczepienia i paszporty covidowe, bo takie były wymagania. Mieliśmy wylecieć do Porto z Krakowa w dniu 4 lutego o godz. 12tej. Ale dzień przed wylotem mieliśmy obowiązek sobie zrobić testy. I dopiero o godzinie 21-szej 3 lutego otrzymaliśmy wszyscy potwierdzenie, że jesteśmy negatywni. I dopiero wtedy mieliśmy pewność, że polecimy. Bo wynik pozytywny nawet jednej osoby z naszej Wspaniałej Siódemki przekreśliłby możliwość tej podróży. Nocą wyjechaliśmy do Krakowa... Oczywiście przy wylocie i po lądowaniu nasze paszporty covidove i wyniki testów były kilkakrotnie sprawdzane.

Gorzej było przy powrocie. Wracaliśmy przez Bergamo we Włoszech. A  z włoskich przepisów wynikało, że wnukom trzeba było zrobić ponowne testy. Zrobiliśmy je wieczorem dzień przed wylotem w Lizbonie. Na szczęście wynik był negatywny, ale nerwy związane z tym że: "co by było gdyby wyniki były pozytywne" były nie do opisania. Wnuki musiałyby pewnie razem z rodzicami zostać na kwarantannie w Portugalii.

A jak wylądowaliśmy w Bergamo to Włosi wcale nie sprawdzali naszym wnukom tych wyników... Oczywiście nas to wkurzyło, ale nie zdenerwowaliśmy się tym wychodząc z założenia, że najważniejsze są  prawidłowe wyniki... Podobnie było przy wylocie z Bergamo do Krakowa...

W środku nocy z 13-go na 14-go lutego wylądowaliśmy w Krakowie...Potem jeszcze trzeba było dostać się do Warszawy. Dwie godziny po przyjeździe do domu dzieci poszły do pracy a wnuki do szkoły. A dziadkowie poszli spać i odpoczywać...

4. Nie napisałam o wielu miejscach i wielu wydarzeniach. Nie pokazałam wielu zdjęć. A zdjęcia robiliśmy wszyscy, więc te, które Wam pokazałam są nie tylko moje.  Ale przecież nie można napisać i opowiedzieć wszystkiego...

5. Było jak w BAJCE....

------------------------------------------------------------------------------

A żeby nie było wątpliwości to przez prawie całą Portugalię  "przeciągnęła" Was dzielnie i dziarsko wędrująca Babcia Stokrotka. 

I wszystkim tym, którzy o tym przeczytali i na dodatek skomentowali serdecznie dziękuję.

KONIEC!!!!!!

I o czym ja teraz będę pisać???