O tym jak płytki stały się dziełem sztuki - cykl "Moja Portugalia" - część ósma

Uwaga: Od kilku dni cykl "Moja Portugalia" stał się moją odskocznią i ratunkiem. Nie jest niestety lekarstwem bo nie ma lekarstwa na wojnę...

--------------------------------------------------------------------------------------

Azulejos zdobią w Portugalii zarówno kopuły katedr jak i dachy piwiarni. Są wszędzie - w kościołach, na różnych budynkach, na klatkach schodowych, na murach starych kamienic. Zdobią wnętrza dworców, teatrów, a także ławek w parkach. Przedstawiają sceny sakralne, z historii Portugali ale i sceny z życia codziennego.

Portugalia nie jest jedyny krajem w którym wyrabia się azulejos, ale tylko tu malowane dekoracyjne płytki stały się symbolem narodowym.

Krajową produkcję rozpoczęto wkrótce po przywiezieniu geometrycznych prototypów z Sewilli w XV w. Pierwsze płytki wykorzystywane głównie do zdobienia wnętrz kościołów miały różne odcienie błękitu. Wzorami pokrywano je w procesie wypalania, oddzielając farby strumykami oleju lnianego lub wypukłymi pasmami gliny. Ich jakość poprawiła się wraz z wprowadzeniem włoskiej techniki, polegającej na pokrywaniu płytek białą emalią, na której bezpośrednio malowano. Nowa technologia stworzyła swobodę tworzenia. Zaczęły powstawać malowidła w czterech kolorach /niebieskim, żółtym, zielonym i białym/ wzorowane na mauretańskich i oparte na modułach czterech płytek.

Kolejny etap w historii azulejos rozpoczął się wraz z wprowadzeniem błękitu  z Delft w Holandii. Portugalczykom natychmiast przypadł do gustu i na jakiś czas zdominował całą produkcję płytek. W połowie XVIII wieku wróciła jednak moda na wysokiej jakości kafelki polichromowane.

Zapotrzebowanie na nie wzrosło w trakcie odbudowy Lizbony po trzęsieniu ziemi w roku 1755. Stały się niezwykle popularne.

Pod koniec XVIII wieku malarstwo na płytkach zyskało w Portugalii status sztuki. Jednym z pierwszych mistrzów w tej dziedzinie był Antonio de Oliveira Bernandes. Wspólnie z synem Policarpem, założył w Lizbonie szkołę dla malarzy azulejos. Najlepsze prace z tamtego czasu trafiły do kościołów, klasztorów i pałaców.

Najwięcej budynków ozdobionych płytkami ceramicznymi znajduje się w Lizbonie.

Historia azulejos jest bardzo dokładnie przedstawiona w Museu Nacional do Azulejo w Lizbonie. Nie zdążyliśmy do tego muzeum pójść, ale starałam się jak widzicie jak najwięcej o azulejos dowiedzieć.

Wiele płytek z poprzednich wieków zalicza się do dziedzictwa narodowego Portugalii. Prace przy ich restauracji wymagają dużych umiejętności i ogromnego wysiłku.

W czasie podróży po Portugalii fotografowaliśmy przeróżne azulejos:

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

/wszystkie zdjęcia można powiększyć/

Ciąg dalszy nastąpi...