Delfy - z cyklu "Moja podróż po Grecji"

 /W Grecji byłam w sierpniu roku 2004.../

Legenda mówi, że Zeus chciał się dowiedzieć gdzie jest centrum świata, więc kazał wysłać z obu jego końców naprzeciwko siebie dwa orły. Spotkały się one właśnie nad Delfami.

Miasto to leży na zboczu góry zwanej Parnasem, nad Zatoką Koryncką. Położone jest na gigantycznym tarasie i należy do największych atrakcji w całej Grecji. Czasy największej świetności przeżywało w VI w.p.n.e, kiedy starożytni Grecji zauważyli, że ze zboczy Parnasu zaczyna wydobywać się dym, który powoduje odurzenia u mieszkańców. Po tym odkryciu zbudowano w tym miejscu Wyrocznię.

Znajdowała się ona w świątyni Apollina, a w niej "urzędowała" natchniona przez bogów wróżka Pytia. Oczywiście wraz z biegiem lat same wieszczki zmieniały się, ale imię pozostało to samo. Pytia siedziała na trójnogu nad tą szczeliną w ziemi, z której wydobywały się odurzające opary. Przepowiednie, których udzielała proszącym o radę władcom różnych państw były wieloznaczne.

Do Wyroczni Apollina wiedzie tzw. Święta Droga, a cały teren, w skład którego wchodzi m.inn. Skarbiec Ateńczyków, a także najlepiej zachowany w Grecji Stadion Olimpijski, nosi nazwę Świętego Okręgu.

Idąc do wyroczni, mija się ruiny rzymskich sklepów, w których podróżnicy mogli kupić dary dla bóstw. Następnie są rzędy pustych cokołów. Stały na nich rzeźbione w złocie i brązie niezliczone posągi.

Delfy to nie tylko wyrocznia. Tutaj Ateńczycy wystawili monument upamiętniający zwycięstwo pod Maratonem, zaś Spartanie postawili Pomnik Admirałów, biorących udział w wojnie peloponeskiej.

Na starogreckich kolumnach znajdujących się w Świętym Okręgu do dziś widnieją inskrypcje. Na niektórych kamieniach umieszczono imiona niewolników, wyzwolonych przez swoich właścicieli.

W muzeum znajdującym się na terenie wykopalisk, spośród tysięcy posągów, które stały kiedyś po bokach Świętego Okręgu - można podziwiać odlany w brązie posąg Apollina i wożnicę zaprzęgu, jest to tzw. Auriga Delficki.

Na wschód od Świętego Okręgu wypływa ze skał Źródełko Kastalskie. Tutaj wędrujący po przepowiednię mężczyźni mogli umyć głowę, a tym samym uwolnić się od ciążących na nich grzechów. Wyjątek stanowili mordercy, którzy musieli umyć całe ciało.

"Mój chłopcze, jesteś niepokonany"- takie były słowa Wyroczni Delfickiej skierowane do Aleksandra Wielkiego.

A na murze Wyroczni w Delfach widniała inskrypcja "Gnothi seauton" - poznaj samego siebie...

"Bo Delfy" - jak stwierdził w 1898 r. Henry Adams - "są prawdopodobnie najbardziej greckie ze wszystkiego"

" Gdy się zwiedza tak bezcenne da kultury ośrodki jak Delfy.... narasta szacunek dla archeologii, która spod usypisk, zwałów ziemi, namułów, spod współczesnych wreszcie osad, wydobywa najpiękniejsze świadectwa przeszłości" - tak pisał Eugeniusz Paukszta w "Impresjach greckich. Wichry wśród kolumn".

"Oczywiście ani przez chwilę nie dałbym się zwieść tym wróżbom greckiej Cyganki, Pytii na trójnogu..." - twierdził Mieczysław Jastrun w "Podróży do Grecji".

"Czy zaufać przyjacielowi?"

"Jaką ofiarę złożyć bogom?"

"Wywołać czy powstrzymać wojnę?"

Takie pytania do Delfickiej Wyroczni kierowali królowie ale i zwykli obywatele. Wyrok traktowano zawsze jako ostateczny i nieodwołalny.

Gdy patrzyłam na bajkową scenerię Delf, bardzo łatwo było mi uwierzyć, że wszyscy właśnie do Świątyni Apollina przybywali po poradę.