Nie-bajki o Miasteczku ciąg dalszy

 

W sierpniu 1995 roku byłam w Miasteczku z 79-letnią wówczas Mamą i młodszym synkiem, który miał rękę na temblaku. Wszyscy dzielnie wędrowaliśmy po "górach i dołach" Miasteczka. Chodziliśmy na targ na małym rynku i kupowaliśmy tam suszone bukiety i słynne "kazimierskie koguty".

W Miasteczku w uroczym hotelu "Dwa Księżyce" spędziliśmy  naszą 25-rocznicę ślubu. Mieliśmy za oknem farę, zamek i basztę. Przemiła właścicielka hotelu zapraszała nas do stylowej restauracji na pyszny obiad. No ale nie mogliśmy tej rocznicy spędzić gdzie indziej niż w najpiękniejszym polskim miasteczku.

Z biegiem czasu powstało w Miasteczku coraz więcej galerii obrazów, nastrojowych kawiarenek, herbaciarni, restauracji i magicznych sklepików. Po Wiśle pływają statki i prom, zabierają mieszkańców i turystów na druga stronę. W piękny letni dzień spotyka się nad rzeką mnóstwo ludzi, a w każdym prawie zakątku Miasteczka malarze rozstawiają sztalugi i malują, malują...- każdy swoją bajkę...

Mocno starsza pani ze starego rodu Góreckich powiedziała mi, że nie wyobraża sobie, że mogła by się gdzie indziej urodzić, spędzić życie i umrzeć, ponieważ jak napisał Leszek Długosz, to jest: "Kawałek świata, gdzie tak wszystkim - Bogu, ludziom i roślinom tak pięknie wyszło. I historii gdzie się trochę ocaliło".

Ileż to razy patrzyłam na Miasteczko spod Trzech Krzyży? Mijały lata, jesienie, zimy i wiosny... 

Którego styczniowego dnia wysiadłam z autobusu pod zamkiem i poszłam na rynek. Usiadłam naprzeciwko Kamienic pod św. Krzysztofem i św. Mikołajem i mimo mrozu przesiedziałam tam co najmniej godzinę. Czułam się jak jednoosobowa widownia podziwiająca najpiękniejszą małomiasteczkową dekorację teatralną. Było cicho, pusto, sennie. Z Domu Architekta wyszła jakaś pani i zaprosiła mnie na kawę do środka. Powiedziała, że musi dbać o prawdziwych wielbicieli Miasteczka.

Wychodząc odwróciłam się i spojrzałam na trzy płaskorzeźby nad wejściem do budynku przedstawiające głowy trzech polskich królów. Wyrzeźbił je wiele lat temu mój ojciec...

Któregoś razu weszłam na pierwsze piętro Kamienicy pod św. Krzysztofem, zapukałam do drzwi i zapytałam pracującą tam panią czy mogłabym tylko podejść do okna i wyjrzeć na rynek. Zgodziła się i dzięki temu został mi przed oczami jeszcze jeden piękny obraz Miasteczka.

Tutaj prawie wszystkie zachody słońca są niesamowite. Kiedyś pomyślałam, że gdyby Saint-Exupery znał to Miasteczko, to z pewnością wylądowałby na plaży w pobliżu kamieniołomu i tam właśnie spotkał małego złotowłosego chłopca. Ale wtedy jeszcze mniej dowiedziałby się o Róży, bo Mały Książę milczałby jeszcze bardziej, patrząc na piękny, świetlisty spektakl odbywający się co wieczór nad rzeką.

Na ulicy Puławskiej, tuż pod ruinami zamku przez wiele lat była tajemnicza działka. Urzekała mnie niesamowitym gąszczem krzewów, drzew i traw. Zawsze była dzika i zarośnięta.... i wystawiona na sprzedaż. Wiele razy mówiłam, że chciałabym ją mieć na własność. Ostatnio ktoś ją wykarczował. Zrobiło mi się smutno. gdy to zobaczyłam bo zrozumiałam, że nawet najmniejszy kawałeczek Miasteczka nie będzie mój...

Wiosną w wąwozach Miasteczka jest niesamowity hałas, ruch, śpiewy. Ptaki łączą się w pary, zakładają gniazda, karmią i wychowują młode.

A w podcieniach renesansowych kamieniczek "urzędują" jaskółki. Pod wieczór wylatują z gniazd, oblatują rynek kilka razy i wracają do gniazd.

Miasteczko Kazimierz Dolny - nazywano go różnie - miasteczkiem zakochanych, miasteczkiem malarzy, miasteczkiem genius loci, miasteczkiem bajką. Dla mnie jest najpiękniejszym miasteczkiem na świecie.

Lata mijają bardzo szybko. I znowu jest kolejny wrzesień i kolejna rocznica ślubu...I znowu siedzę na tej samej ławce na rynku co zawsze. Patrzę na dwóch chłopców biegających koło studni i myślę, że urosło nowe pokolenie zauroczone tym maleńkim znakiem na mapie. Moje wnuki.

Koniec.