Ewa z Bajkowa

Z Ewą spotkałam się cztery miesiące temu na Wieczorze Dobrych Wróżb. Wieczór ten został zorganizowany przez redaktorkę naszego Wydawnictwa Białe Pióro w jednym z warszawskich domów kultury.

Zaczęło się od tego, że wymieniłyśmy się książkami. 
Za moją książkę o Warszawie dostałam od Ewy to prześliczne dzieło z wiewiórką na okładce.

Od razu następnego dnia zaczęłam książkę czytać. 
A tak prawdę mówiąc to czytałam ją na zmianę z moim młodszym wnukiem. 
Wyglądało to w ten sposób, że jeden rozdział czytał na głos mój 10-latek, a drugi ja. 
A że spotykaliśmy się dwa razy w tygodniu to przeczytanie książki zabrało nam jednak trochę czasu. 
Poza tym do niektórych, wyjątkowo uroczych rozdziałów wracaliśmy kilka razy.

Na przykład do tego o wiewiórce Kitce-Mitce albo o tego o białych gołębiach. Bo akcja powieści Ewy z Bajkowa toczy się na jednym z warszawskich ogródków działkowych.

Wszystko w książce Ewy jest piękne i wzruszająca. Każde zdanie i każde słowo.

Ale najbardziej wzruszył mnie fragment z jednego z ostatnich rozdziałów:

„Zaczęła się słota i pierwsze opady śniegu. Altanki na działkach zostały pozamykane na głucho. Wszelkie roboty ogrodnicze porobione, grządki przekopane, liście które spadły ze złotych zamieniły się w brązowe, mokre teraz od deszczu i śniegu. 
Drzewka owocowe stały nagie, tylko gdzieniegdzie jeszcze wisiały resztki listków, pomarszczone i sczerniałe. Przypomniało mi się moje jabłko na jabłonce z dzieciństwa, które zawsze zostawało na zimę. Czy tutaj będzie podobnie?

Zapatrzona w Świerka-Ćwierka i otaczające go Sosenki-Senki nie przyglądałam się uważnie jabłonce jakbym przez jakiś czas zapomniała o moim postanowieniu, aby to sprawdzić.

I oto nagle wróciło do mnie dzieciństwo.

Znów siedzę przy oknie w dużym pokoju, z głową opartą o rękę i szukam po gałęziach, czy jest… A teraz będąc dobrze po sześćdziesiątce, znów stoję przed jabłonką i wcale nie czuję upływu tych lat! 
Najważniejsze dla mnie jest, czy zachowało się na zimę jedno jabłko, które będzie łączyć tamten czas z tym, które będzie jak pajęcza złota nić czasu, nieprzerwanie ta sama…

I oto odkrycie z największą radością i ulgą! Jest! 

Na samym szczycie jabłonki, w „towarzystwie” silnie trzymającego się jeszcze liścia jest małe zielone jabłuszko, które jakby nic sobie nie robiło z jesieni i zimy, jakby dalej chciało się wygrzewać w promieniach słońca i dojrzewać, dojrzewać, dojrzewać...”

Czy zgodzicie się ze mną Moi Blogowi Przyjaciele, że żeby pisać tak pięknie o tak zwyczajnych rzeczach …. to trzeba mieć po prostu talent…??

Piękną książkę napisałaś Ewo z Bajkowa!

I wiesz dobrze, że Twoja książka jest jednocześnie dla dorosłych i dla dzieci!!!

I jeszcze jedno: 
Swoją książkę Ewa kończy słowami z tekstu piosenki Jonasza Kofty:

"Pamiętajcie o ogrodach
Przecież stamtąd przyszliście
W żar epoki użyczą wam chłodu
Tylko drzewa, tylko liście..."

--------------------------------------------------------------------------------------------------

Ewo - wczoraj 3 marca był Międzynarodowy Dzień Pisarza...

Życzę Ci wielu następnych, pięknych książek!