Gdy w dniach 1-2 sierpnia /wiele lat temu/ leciałam Swissairem do Buenos Aires, samolot mial międzylądowanie w Rio de Janeiro. Pilot prawdopodobnie długo nie otrzymywał zezwolenia na lądowanie, bo przez dłuższy czas krążył nad miastem.
Zobaczyłam wtedy dokładnie z lotu ptaka to jedno z najpiękniejszych miast świata, słynną Głowę Cukru i pomnik Chrystusa górujący nad miastem /jego projektantem jest Paul Landowski - francuski rzeżbiarz polskiego pochodzenia/. A także słynną plażę Copacabana.
Gdy samolot był już całkiem nisko zobaczyłam, że na plaży jest mnóstwo ludzi. Zdziwiło mnie to bo dzień dopiero wstawał - była godzina bardzo wczesna. Wyglądało jakby plaża ruszała się.
Zapytałam siedzącego koło mnie Latynosa czy może wie co tam się dzieje. A on mi odpowiedział: /cytuję dokładnie bo zapisywałam wtedy wszystko z miesięcznej podróży do Ameryki Południowej/ : "To jest nasza hańba, to są bezdomni i nędzarze. Nocują na plaży jak jest ciepło. Teraz jest zima, to jest ich mniej, w lecie są tam setki tysięcy. A nad ranem przychodzą służby porządkowe, wyganiają ich do faveli, sprzątają i dezynfekują plażę. I można ją wtedy podziwiać".
Przestała mi się wtedy podobać plaża Copacabana.
--------------------------------------------------------------------------
Przypomniałam sobie to wszystko gdy dowiedziałam się, że parę miesięcy temu brazylijscy aktywiści ustawili na Copacabanie 100 krzyży na znak symbolicznych grobów ofiar koronawirusa.
A więc ta plaża z bezdomnymi ze slumsów nie byla jeszcze tym najgorszym...
A na to wszystko ciągle patrzy Chrystus...
