W co inwestować w czasach galopującej inflacji...

 

Czy wiecie o tym, że:

1. Kryptowaluty. Najpopularniejsze są bitcoiny. Jeśli ktoś kupił 10 lat temu mp. 10 BTC za 20 dolarów /wtedy 1 BTC kosztował 2 dolary/ to ma dzisiaj około 500 tysięcy dolarów. 

2. Whisky. 100 najbardziej pożądanych butelek szkockiego trunku podrożało w ub. roku o 18,5%. Od 2008 r. zanotowano wzrost o prawie 400%.

3. Wino. Na podstawie danych z ostatnich 25 lat można wnioskować, że po pięciu latach suma zainwestowana w wino powinna sie podwoić. Średnia stopa zwrotu to nawet 114%.

4. Zabawki. Figurka płatnego zabójcy /Boba Fett/ wyprodukowana z okazji premiery filmu "Gwiezdne wpjmy" kosztowała w `960 r tylko 1,5 funta. Zabawka została sprzedana w 2015 roku za 18 tysięcy funtów.

5. Klocki Lego. W ciągu ostatnich 15 lat wartość zestawów Lego utrzymywanych w idealnym stanie, które były wycofywane z produkcji, zwiększyła się o 12% rocznie.

6. Pokemony. Karta kolekcjonerska przedstawiająca jednego z bojaterów anime, Charizarda, pochodząca z pierwszej limitowanej edycji została sprzedana za 369 tys, dolarów.

7. Gry wideo. Limitowana audycja "World of Warcraft". kupiona w 2004 r za 80 dolarów, może być dziś warta około 800 dolarów. Jeśli gra nie była rozpakowana, wartośc takiego zestawu wzrasta pięciokrotnie.

8. Komiksy. Ikoną jest tu pierwsze wydanie "Action Comics" z 1938 roku. 79 lat temu kosztowało 10 centów. Dziś za ten egzemplarz w idealnym stanie trzeba zapłacić 3,2 mln dolarów...

9. Znaczki. Najdroższy znaczek pocztowy na świecie - Treskilling Yellow - wyceniany jest na ponad 2 mln dolarów. Wartośćc znaczków i monet szacowana jest na podstawie ich wyjątkowości.

10. Samochody. Najbardziej pożądane są stare mercedesy, ferrari, porche, astony martiny, bentleye, jaguary, bugatti i rolls-royce'y. Ferrari 335 Sport Scaglietti z 1957 r zostało sprzedane niedawno za 32 mln euro.

To w co inwestujemy? 😉😊😀

A może macie lepsze propozycje?😄

Deszczowy Łowicz - część druga

"Czy wiecie o tym, że w Łowiczu jest Aleja „Gwiozd” Łowickich? Powstała w czerwcu 2011 roku i jest niepowtarzalną i jedyną w swoim rodzaju Aleją „Gwiozd”. W centralnym punkcie miasta na Starym Rynku wmurowane zostały tablice ze szkła hartowanego z wycinanką łowicką „gwiozdą” dla najwybitniejszych ludzi kultury ludowej, pielęgnujących regionalne dziedzictwo kulturowe. I tak ma tu swoją „gwiozdę” między innymi Państwowy Zespół Ludowy Pieśni i Tańca „Mazowsze”. Jest to zespół promujący, jak wiadomo, całą polską kulturę ludową. Ale najbardziej rozpoznawalnym kostiumem ludowym, w których prezentuje się chór zespołu podczas każdego koncertu, jest  kostium łowicki. A folklor łowicki wraz z charakterystycznymi przyśpiewkami, krokami tanecznymi i grupą strojów pojawia się na każdym koncercie w scenie finałowej.

 

A wiecie o tym, że w Łowiczu jest trójkątny rynek? Ale to nie ten główny, na którym stoi wspaniała kolegiata, ratusz i budynek muzeum. Jest jeszcze drugi rynek zwany Rynkiem Nowym. Zachował się na nim średniowieczny układ urbanistyczny założony na rzadko spotykanym planie trójkąta, stanowiący ewenement na skalę europejską. Jest to jeden z trzech oryginalnie zachowanych tego typu rynków w Europie. Na środku tego rynku był ratusz z 1443 roku, rozebrany w latach dwudziestych XIX wieku. Stoją przy nim kamieniczki z wieków od XVI do XIX.

 

Niedaleko Nowego Rynku jest Galeria Łowicka – a w niej bardzo ciekawe ludowe wyroby. Ale kupiłam tylko niewielki znaczek z motywem haftu łowickiego. W środku znaczka było napisane „Kawaler do wzięcia”, więc dałam go po powrocie starszemu wnukowi, bo dwa dni potem kończył 11 lat… Obejrzałam tam też Muzeum Guzików. Naprzeciwko Kolegiaty Łowickiej jest duży Dom Wycieczkowy z doskonałą informacją turystyczną. W holu tego domu wyeksponowano największą na świecie łowicką wycinankę „gwiozdę”, „pająka”, „tasiemkę” i łowickiego „jaśka”. Poszłam je obejrzeć, a przy okazji skorzystać z internetu i trochę się osuszyć. Padało bowiem cały czas, na szczęście z różnym natężeniem.

Potem jeszcze poszłam do tamtejszej Cepelii, aby kupić coś łowickiego dla wnuków. Myślałam, żeby kupić jakiegoś niewielkiego „pająka”, którego mogłabym przewieźć pociągiem, ale niestety wszystkie już były sprzedane. Kupiłam więc dwa pudełeczka cukierków krówek. Każda krówka była opakowana w papierek z dziewczyną lub chłopakiem w stroju łowickim. 

A na koniec weszłam na kawę do kamienicy stojącej opodal muzeum. Ta XVIII-wieczna kamienica, była własnością podkomorzego gostynińskiego Mikorskiego. Na początku XIX stulecia w kamienicy mieścił się hotel Imperial prowadzony przez Ignacego Kosiorkiewicza do 1811 roku. Nazwę swoją zawdzięczał wizycie i gościnie największego wodza ówczesnej Europy. 18 grudnia 1806 roku w kamienicy zatrzymał się, podążający do Warszawy po zwycięstwie pod Jeną i Auerstaedtem, Napoleon Bonaparte. W oberży Kosiorkiewicza spożył obiad, następnie odbył narady, wysłał kuriera do Berlina i około godziny dwudziestej wyruszył w dalszą drogę do Warszawy. Pamiątką po zdarzeniu jest tablica odsłonięta w 1981 roku. 

Ja w tej właśnie kamienicy, w restauracji Polonia, wypiłam pyszną kawę i zjadłam deser o nazwie „Pani Walewska”. Nie mogło być inaczej… Przecież niedaleko Łowicza są Walewice, a w nich pałac, w którym mieszkała pani Walewska i w którym urodził się syn Napoleona i Marii Walewskiej. 

W Łowiczu byłam 23 maja 2015 roku. 

Powinnam jeszcze napisać, że Ziemia Łowicka wraz ze swym folklorem była (jak twierdzą muzykolodzy) natchnieniem dla Fryderyka Chopina, jej urodę utrwalił w swych obrazach Józef Chełmoński, zaś laureat Nagrody Nobla Władysław Reymont opisał życie Księżaków w swej epopei "Chłopi". W jej obronie przelewali krew powstańcy w XIX wieku, a we wrześniu 1939 roku żołnierze polscy w słynnej Bitwie nad Bzurą. Była to największa bitwa kampanii wrześniowej."

/Był to urywek z mojej książki "Mój kraj nad Wisłą"/

Deszczowy Łowicz - część pierwsza

"Nikt nie mógł ze mną pojechać, chociaż to była sobota. Każdy zapracowany albo nieobecny, albo chory, albo sceptycznie nastawiony do wycieczki w deszczową sobotę. Więc tylko w towarzystwie deszczu pociągiem wyjeżdżającym z Dworca Wschodniego o godzinie 8.03 pojechałam sama do Łowicza. A ściągnęła mnie tam ciekawość, jak wygląda stolica Księstwa Łowickiego. 

Muzeum w Łowiczu

Dawne Księstwo Łowickie wywodziło się z dóbr arcybiskupów gnieźnieńskich, do których należało przez niezwykle długi okres, bo od roku 1136 do roku 1795. Kościół miał tu władzę niemal suwerenną, miejscowej szlachcie nie przysługiwała nawet apelacja do króla. Po rozbiorach dobra zsekularyzowano. Napoleon podarował je w 1806 roku swojemu marszałkowi Davoutowi, lecz po kongresie wiedeńskim znowu powróciły do skarbu państwa. W 1820 roku car Aleksander I „w oznakę zadowolenia z zasług położonych przez Wielkiego Księcia Konstantego w reorganizacji wojska polskiego, jak niemniej w sprawowaniu powierzonych mu obowiązków naczelnego dowódcy tegoż wojska, nadał mu titulo gratuito wieczyście dobra Łowicz”. Co więcej, małżonce Konstantego, Joannie z Grudzińskich, car nadał tytuł Księżnej Łowickiej.

 W 1822 roku zarządzono wytyczenie granic księstwa jak również poszerzono je terytorialnie. Spowodowało to wyodrębnienie się systemu prawnego, innego niż w reszcie zaboru rosyjskiego. Główną różnicą był tu status chłopów, już od 1820 roku objętych oczynszowaniem. Stopniowo zaczął się rozkwit tutejszych wsi i bogacenie się ich mieszkańców na skalę nieporównywalną z resztą kraju. Jednocześnie powstała odrębność Księżaków, którzy utworzyli żywą do dziś kulturę ludową, znamionującą bogate chłopstwo. To bogactwo widoczne było w drewnianych, malowanych przeważnie na niebiesko chatach, podzielonych na dwie części: uboższą powszednią oraz świąteczną – dostatnio umeblowaną. W tej świątecznej zawsze był kredens pomalowany w wielobarwne kwiaty, skrzynia z wzorem kwiatowym i łóżko z piramidą poduszek aż pod powałę. A także mnóstwo wytworów rękodzieła – czyli przepięknych wycinanek oraz słynnych „pająków” zawieszonych pośrodku izby pod stropem. 

Najpierw poszłam więc do Muzeum Łowickiego, aby obejrzeć te wszystkie łowickie cuda. Z wielką uwagą obejrzałam też przepiękną kaplicę prymasowską, w której mieści się Dział Sztuki Baroku. Sklepienie wnętrza, zaprojektowanego przez Tylmana z Gameren, zdobią iluzjonistyczne freski przedstawiające życie patrona misjonarzy – biskupa Mediolanu Karola Boromeusza. Budynek muzeum mieści się bowiem w dawnym Klasztorze Misjonarzy wzniesionym przez prymasa Michała Radziejowskiego. 

Z muzeum wychodzi się do skansenu łowickiego. I tam dopiero są cuda. Niestety nie mogłam być w nim długo, ponieważ deszcz, który sobie dotychczas padał pomalutku, nagle zamienił się w ulewę. Naprzeciwko Muzeum na Rynku Głównym znajduje się Bazylika Katedralna, sięgająca swymi początkami XII wieku. W roku 1999 podczas wizyty papieża Jana Pawła II kościół ten otrzymał tytuł Bazyliki Mniejszej. Podziemia kościoła są miejscem spoczynku dwunastu prymasów Polski. Sama świątynia posiada pięć kaplic prymasowskich o wielkiej wartości architektonicznej i zabytkowej. 

Przy rynku stoi klasycystyczny ratusz. Na jego pierwszym piętrze znajduje się Sala Radziecka, wywodząca swą nazwę nie od Związku Radzieckiego, ale od zasiadających w niej radzących rajców miejskich. A w sali tej, do której pozwolono mi zajrzeć tylko na chwileczkę, na malowidłach Józefa Lamparskiego znajdują się portrety Henryka Sienkiewicza, Jana Łaskiego, Stanisława Staszica i króla Kazimierza Wielkiego. 

                                     

                    Ratusz w Łowiczu

Idąc na rynek z dworca PKP, mija się po prawej stronie gmach dawnej poczty konnej wzniesiony a latach 1828 – 1829. To tutaj w pierwszych dniach listopada 1830 roku zatrzymał się Fryderyk Chopin, gdy opuszczał Polskę na zawsze. Tablica przed tym budynkiem informuje także, że z telegrafu w tym budynku korzystała Maria Konopnicka w czasie wizyt u syna, który był zarządcą w jednym z pobliskich majątków".

/Był to urywek z mojej książki "Mój kraj nad Wisłą"/

Ciąg dalszy nastąpi...

8 maja 2022 roku w Europejskim Centrum Artystycznym im. Fryderyka Chopina w Sannikach

 

DZIEŃ PO /akurat szłam skrajem lasu na swoją podwarszawską działkę/ Joanna zadzwoniła do mnie i powiedziała jednym zdaniem i na wydechu: /cytuję dosłownie/ : "Słuchaj, to było coś niesamowitego, jestem ledwie przytomna, zebrałam tyle gratulacji, że jak mi się w głowie przewróci, to koniecznie mnie w nią palnij..."

"Mowy nie ma - odpowiedziałam - nie może Ci się w głowie przewrócić. Musisz sobie sama radzić, bo za daleko od siebie mieszkamy, żebym Cię mogła palnąć"...😀

--------------------------------------------------------------------------------------

8 maja o godzinie 14.00 w Europejskim Centrum Artystycznym im. Fryderyka Chopina w Sannikach odbył się koncert pt: "Chopin - Muzyka - Poezja" i uroczyste otwarcie wystawy obrazów Joanny Rodowicz pt: "Koncert".

Utwory Fryderyka Chopina grała w Sali Pałacowej/a słyszano ją także i oglądano na ekranie w Sali Lustrzanej/ pianistka, laureatka wielu konkursów pianistycznych i jurorka poważnych konkursów, posiadaczka wielu odznaczeń z dziedziny kultury - profesor zwyczajny - pani Maria Korecka -Szoszkowska. 

W przerwie między występami pianistki - aktorka pani Bożena Stachura /czy ktoś z Was pamięta że w f-mie o Chopinie pt:  "Pragnienie miłości" grała młodziutką Solange - córkę George Sand?/ recytowała wiersze bardzo na czasie. Były to wiersze ukraińskich poetów o wojnie jaka się toczy w ich kraju, a także wiersze Tarasa Szewczenki traktujące o wolności... Wzruszające, piękne strofy, szczególnie te, które napisał Serhij Żadan, którego zgłoszono niedawno do Literackiej Nagrody Nobla.

---------------------------------------------------------------------------

A potem zostaliśmy wszyscy zaproszeni do sal na piętrze pałacu. I tam przy lampce wina i przy pięknej opowieści Joanny Rodowicz mogliśmy oglądać wystawę Jej obrazów. Było tych obrazów 18 i wszystkie miały wspólny tytuł "Koncert".

Udało mi się ponad głowami gości /i w podskoku/ sfotografować kilka z nich.

 

Nie będę zachwycać się obrazami Joanny Rodowicz, bo one mówią same za siebie. Joannę znam osobiście od wielu lat i wiem, że jest wyjątkowo utalentowana.

Napiszę tylko, że większość z wystawionych obrazów Joanna namalowała w ciągu dwóch ostatnich miesięcy. Miała wtedy złamaną nogę w kostce i do sztalug "kuśtykała każdorazowo podpierając się czym się dało"....

Myślę, że najlepszą ocenę wystawi Joannie przecudnej urody pieseczek, który też "wisiał" na wystawie i spoglądał z wielkim uznaniem i zrozumieniem  na wszystkie obrazy z cyklu "Koncert"....😉

I jeszcze pokażę Wam bilety na koncert i kilka zdjęć z parku otaczającego pałac w Sannikach.

Dziękuję Ci Joasiu, że  nas zaprosiłaś na to wspaniałe wydarzenie kulturalne....

Pola z Lipna, nietypowy trójstyk granic i skamieniałe drzewa - cykl "Polska nieznana"

Miasto Poli Negri

 Apolonia Chałupiec urodziła się 5 stycznia 1897 roku w Lipnie na Pojezierzu Włocławsko- Gostynińskim.  Cały świat zapamiętał ją jako Polę Negri, jedną z największych gwiazd kina wszech czasów. Niestety,  miasto to opuściła już w wieku 7 lat, ale znajdują się w nim miejsca  jej poświęcone. Pierwsze to izba pamięci aktorki znajdująca się w Miejskim Centrum Kultury. A w izbie są czarno-białe zdjęcia, plakaty i wycinki z gazet. Można też tam obejrzeć ocalały fragment amatorskiego filmu, przedstawiającego Polę Negri i Charlie Chaplina. A na ścianie budynku wmurowano tablicę poświęconą Poli Negri. 

Natomiast na maszcie ponad budynkiem urzędu miejskiego w Lipnie znajduje się blaszana sylwetka trąbiącego aniołka z datą 1878. Wykonał ją blacharz, Jerzy Chałupiec, ojciec Poli Negri.

Tak niewiele pozostało po słynnej i pięknej artystce, a jednak mieszkańcy Lipna  opowiadają o Niej wszystkim turystom...

                                                 Jaworzynka - Trzycatek

Obszarów gdzie stykają się granice trzech państw jest w Polsce sześć. W najdalej na południe położonym przysiółku Jaworzynki - w Trzycatku zbiegają się granice Polski, Czech i Słowacji. Przeważnie w takim wytyczonym punkcie stoi jeden obelisk, a tutaj są aż trzy. W odległości kilku metrów od siebie stoją dwa jednakowe trójgraniaste słupy, oba wykonane z jasnoszarego granitu. Na jednym jest napis "Rzeczpospolita Polska" i herb kraju, na drugim "Ceska Republika"i także herb. Trzeci /na wspólnym zdjęciu ten po prawej/ stoi dalej, w głębi lasu, za potokiem i widać go tylko przez niewielką przecinkę. Potok też jest szczególny - ma ok. 3 km. długości, płynie przez terytoria trzech państw i ma aż trzy nazwy, czyli średnio jedną na kilometr. 

Ten nietypowy trójstyk granic powstał w roku 1993 po rozpadzie Czechosłowacji.

                                                           Skamieniałe drzewa 

Od wieków skamieniałe drzewa są osobliwością na skalę europejską. Jan Długosz sosnom w Siedliskach na Roztoczu przypisywał tajemniczą zdolność ulegania skrzemienieniu zaledwie po kilku latach od ścięcia. Okazy skamieniałych pni tych drzew to szczątki gatunku Taxodioxylon taxodi. 

Te sosny rosły w tamtych stronach kilkanaście milionów lat temu. A zjawisko krzemienienia polegało na zamianie organicznej substancji drzewnej w nieorganiczną krzemionkę, która w sprzyjających chemicznie warunkach, w gorącym morzu zastępowała komórki roślinne. Krzemionka w fantastyczny sposób z najdrobniejszymi detalami odtwarzała wygląd drzew do tego stopnia, że drzewo skamieniałe tylko czasami można odróżnić od naturalnego. Trzeba je po prostu dotkąć ...

Oglądałam te skamieniałe drzewa i nawet je dotykałam /jak nikt nie patrzył/ w Muzeum w Siedliskach... parę lat temu, gdy wracałam z objazdowej wycieczki po Roztoczu...

Byliście w którymś z opisywanych przeze mnie miejsc?.

Polskie Beverly Hills - część druga

"Kiedyś Konstancin był letniskiem. A nazwę nadał mu hrabia Skórzewski na cześć swojej mamy – Konstancji. Właściwie to od 46 lat prawidłowa nazwa miasta brzmi Konstancin-Jeziorna. Jednak mówiąc o nim, używa się tylko pierwszej części nazwy. 

Jeziorna to ta część miasteczka, w której znajdowała się papiernia. A samo miasteczko rozrosło się poprzez przyłączenie do niego także Skolimowa, Klarysewa i paru innych okolicznych wsi. 

 Powinnam też napisać o tym, że w Konstancinie od lat istnieje wspaniałe Centrum Rehabilitacji im. prof. Mariana Weissa. Powstało zaraz po II wojnie na potrzeby leczenia kalekich ofiar wojny. Pierwszych pacjentów przywieziono tutaj ze spalonego w czasie Powstania Warszawskiego Szpitala św. Ducha w Warszawie. 

Z Warszawą Konstancin-Jeziorna łączy się przez Ogród Botaniczny i Las Kabacki, a więc przez piękne zielone tereny. Do Lasu Kabackiego dojeżdża metro i stamtąd można zrobić sobie przepiękny spacer do konstancińskiej tężni. A konstancińskie źródła solankowe mają zdolności kojące dolegliwości układu nerwowego. Tutejszy szczególny mikroklimat i tężnie przyciągają więc nie tylko mieszkańców Warszawy. Bo Konstancin jest też uzdrowiskiem.

 

Ale miałam pisać o tym, jak wracałam autobusem z Góry Kalwarii przez Konstancin do Warszawy. Rozglądałam się na lewo, na prawo i ciągle odwracałam. Chociaż był już wieczór, to z okien autobusu widziałam jednak wspaniałe wille ogrodzone bardzo wysokimi żelaznymi parkanami. A przy każdej bramie budkę z ochroną, albo nawet dwie. Widziałam niesamowicie oświetlone pałace i podjazdy do nich. A także wjeżdżające do podziemnych garaży eleganckie samochody. Widziałam wysokie stare drzewa, przepiękne ogrody, kute balustrady. Autobus jechał wprawdzie główną szosą polskiego Beverly Hills, ale przystanków tam właściwie wcale nie było. Bo mieszkający tam ludzie nie jeżdżą autobusami, zarówno bogaci mieszkańcy jak i ich pracownicy mają bardzo dobre samochody. Zresztą w miejscowości ze słabo rozwiniętą siecią komunikacji miejskiej auto jest podstawą. Innym pozostają rowery.

 

W pewnym momencie autobus się zatrzymał. Na jezdnię wyszło kilka osób z obsługi pięknego pałacu i ruchami rąk go zatrzymało. Siedziałam z przodu, więc mogłam sobie popatrzeć na wyjeżdżającą z bramy kawalkadę najdroższych chyba na świecie samochodów. W końcu w Konstancinie mieszka kilkadziesiąt osób (wraz z rodzinami) z listy stu najbogatszych Polaków. Mieszkają też osoby z aktualnych lub byłych ekip rządzących (np. była rzeczniczka rządu Małgorzata Niezabitowska).

Konstancińskie wille są prześliczne, stylowe, stare i zabytkowe. Są ozdobione wieżyczkami, jaskółkami, balkonikami, kominami, kolumnami, mają spadziste dachy, oryginalne kształty. Niektóre są wprawdzie zaniedbane, ale można je kupić. 

Jest w Konstancinie kilkanaście pałacyków. Należą do tych najbogatszych rodzin jak np. córka Jana Kulczyka – Dominika i jej mąż książę Lubomirski. Podobno – powtarzam – podobno ich własnością jest prawie wierna kopia Pałacu na Wyspie z Warszawskich Łazienek. 

Na prywatnych konstancińskich kortach tenisowych grywa często Wojciech Fibak. Do wspaniałych pałaców są zapraszane na recitale gwiazdy takie jak Edyta Górniak. 

Mieszkają w Konstancinie wrażliwi na piękno i bardzo dobrze sytuowani dziennikarze, artyści, sportowcy i biznesmeni. Oczywiście w tej części willowej, bo w części „blokowej” mieszkają zwykli ludzie. 

W willi „Hugonówka” znajduje się Konstanciński Dom Kultury, w willi „La Fleur” jest muzeum rzeźby i malarstwa szkoły paryskiej, a dom, w którym mieszkał kiedyś Stefan Żeromski, można zwiedzać. 

Ja też jestem trochę związana z Konstancinem. Mieszkałam tam, w sumie, przez parę tygodni w Domu Dziecka. Moja mama była w tym domu wychowawczynią i zabierała nas ze sobą do pracy, gdy miała dyżury kilkudniowe. Nie chodziłyśmy jeszcze wtedy do szkoły. Wiele lat potem usiłowałam znaleźć ten dom, w którym mieszkały dzieci, których rodzice nie żyli albo ich po prostu nie chcieli. Niestety nie udało mi się. Albo go zburzono, albo przebudowano".

/Powyższy tekst znajduje się w mojej książce "Mój kraj nad Wisłą"/

Polskie Beverly Hills - część pierwsza

"Jak wiecie, Beverly Hills to zamożne i bardzo ekskluzywne, amerykańskie miasto położone w metropolii Los Angeles, a właściwie nią otoczone, w Kalifornii. Mieszka w nim wiele niesamowicie bogatych osób, szczególnie aktorów i inny słynnych osobistości. 

W którąś wrześniową niedzielą wracałam z Czerska pod Warszawą. Spędziłam tam piękny dzień w domu rodzinnym koleżanki, a także na zamku i nad Jeziorem Czerskim. Pod wieczór gospodarze odwieźli mnie do Góry Kalwarii, skąd miałam autobus do Warszawy. Ale zbyt długie pożegnanie z koleżanką spowodowało, że za późno wysiadłam z samochodu i na niego nie zdążyłam. Na szczęście po paru minutach był następny. Wprawdzie jechał dłuższą drogą, bo jechał przez polskie Beverly Hills, ale za to miałam następne nieprzewidziane wrażenia.

 Muszę więc wspomnieć w tym miejscu o Konstancinie-Jeziornie. Jest to miasteczko, które ma kilka twarzy. 

Pierwsza ma twarz pięknego parku z tężnią w kształcie podkowy. Ale przy samej tężni można przebywać tylko dziesięć minut. Kuracjusze idą potem do parku, w którym fruwają przepiękne motyle. W 1967 roku Konstancin został uzdrowiskiem, bo kilka lat wcześniej odkryto pod ziemią gorące źródła solankowe. Tężnię oddano do użytku w 1978 roku.

 Druga ma twarz zwykłego, szarego miasta z blokami i dzielącymi je podwórkami. W roku 2001 Ryszard Kapuściński tak pisał: „Konstancin, sobota (…) Naprzeciw tych białych dworków, pałaców, niemal zamków zabłocone, niewybrukowane ulice, krzywe, połamane chodniki, sterty śmieci (…) połamane latarnie (…)”. 

Trzecia to okolice starej papierni z początków XIX wieku, którą niestety przerobiono niedawno na centrum handlowe. Ale w XVIII wieku stał na tym miejscu młyn zbożowy i tartak. Potem zbudowano papiernię. Mówi się, że otrzymała wsparcie króla Stanisława Augusta Poniatowskiego i zaczęto w niej drukować około 6 – 7 tysięcy ryz papieru rocznie, także tego najwyższej jakości. Na takim właśnie papierze zapisano Konstytucję 3 maja i drukowano następnie pierwsze papierowe pieniądze, czyli bilety skarbowe. Ta fabryka papieru zakończyła działalność dopiero kilkanaście lat temu.

Czwarta część to ta zwana Oborami. To tu znajduje się słynny Dom Pracy Twórczej Pisarzy. Założono go w starym dworze Potulickich w 1949 roku. Podczas przemówienia otwierającego jego działalność prelegent, którym był Jarosław Iwaszkiewicz, zapowiedział: „Opowiem wam historię tego pałacu…”. I wtedy przerwał mu Antoni Słonimski słowami: „Co tu dużo gadać, prawda jest taka, żeście ten pałac ukradli Potulickim”. Tak czy inaczej, pałac ten literatom służy do dziś. Bywali i bywają tam wszyscy parający się piórem. 

Jest jeszcze piąta twarz Konstancina, o której krążą legendy. To siedziba najbogatszych ludzi w Polsce. Może nie wszystkich, ale znamienitej większości. To o niej chciałabym napisać. 

Ale zacznę od tych wybitnych i bogatych, którzy mieszkali tu już w końcu XIX i na początku XX wieku. 

Mieszkał tu w willi „Ukrainka” Adolf Witold Emeryk – właściciel floty statków na Wołdze i Morzu Azowskim oraz  jednego z pierwszych statków, który po I wojnie światowej pływał po Morzu Czarnym pod polską banderą. 

Mieszkała Wiktoria Kawecka – niezwykle uzdolniona śpiewaczka operowa, debiutująca w roku 1893. Była konkurentką Lucyny Messal.

 Ludomir Różycki – kompozytor i dyrygent. To ten, który napisał muzykę do baletu Pan Twardowski i stworzył operę pt. Bolesław Śmiały. 

Mieszkał ten wybitny filozof, który napisał słynny traktat "O szczęściu", czyli Władysław Tatarkiewicz. 

Żyli w Konstancinie słynni bankierzy Natansonowie, słynni warszawscy winiarze Seydlowie, no i arystokraci herbu Grzymała, czyli wspomniani już Potuliccy. 

Jako wielbicielka Tatr muszę też wspomnieć o znanej mieszkającej tu fotografce i wioślarce, która jako pierwsza kobieta zdobyła Mnicha nad Morskim Okiem. To Wanda Herse, która studia handlowe ukończyła na paryskiej Sorbonie, a znana też była z tego, że miała bardzo krótko obcięte włosy i chodziła w męskim stroju, co było wówczas niezwykle rzadkie. 

I do samej śmierci mieszkał w Konstancinie Leopold Buczkowski – wybitny prozaik, wszechstronny, nowatorski twórca o niezwykłej wrażliwości.

A w willi „Świt” w Konstancinie mieszkał przez pewien czas Stefan Żeromski. Podobno ziemię w swoim ogrodzie przesiewał gołymi rękami". 

/Był to urywek z mojej książki "Mój kraj nad Wisłą" wydanej w roku 2019/

Część druga nastąpi...

Mówią znane i cenione aktorki

 

Krystyna Janda - O starości

"Napisałam kiedyś, że uznam, że jestem stara, jak nie będę mogła włożyć rajstop na stojąco. Od dawna już siadam".

                                                                

Anna Dymna - O radości

"Czasem lubię być głupia i patrzeć na świat, jakbym go widziała pierwszy raz"

--------------------------------------------------------------------------------------

Co myślicie o wypowiedziach tych wspaniałych aktorek.? Którą z nich cenicie bardziej jako aktorkę.?

A którą jako człowieka? Co myślicie o ich działalności.?

Napiszcie proszę.

Najszczęśliwsze miejsce w Warszawie - zakończenie

Druga część tekstu dedykowanego wszystkim tym osobom które odgadły gdzie były robione zdjęcia - /wpis z 30 kwietnia 2022/

                               
                          Pałac na Wyspie od strony północnej          

    8. W roku 1918 Belweder był siedzibą Naczelnika Państwa Polskiego – marszałka Józefa Piłsudskiego. Trzy lata później stał się oficjalną rezydencją prezydenta RP. Mieszkał tu "chwilę" Gabriel Narutowicz, a następnie Stanisław Wojciechowski.

9. Mieszkańcem Łazienek Królewskich był także przez pewien czas legendarny mistrz olimpijski Janusz Kusociński, rozstrzelany przez Niemców w 1940 roku. Gdy zdobył złoty medal w Los Angeles w 1932 roku, prezydent Ignacy Mościcki w dowód uznania przydzielił mu mieszkanie w jednym z budynków koło Pałacu na Wyspie. Słynny mistrz, trenując w parku, odzyskał formę po kontuzji kolana. Planował drugi medal olimpijski… Od kilku lat Warszawski Maraton biegnie śladami jego stóp także przez Łazienki.

10. W grudniu 1944 roku Niemcy oblali benzyną posadzki Pałacu na Wyspie i podpalili je. Następnie kazano jeńcom wojennym – w tym Polakom – wywiercić 1114 dziur w ścianach, aby założyć ładunki dynamitowe. Ładunków nie zdążono jednak założyć i mury Pałacu na Wyspie ocalały.

11. Jedynym łazienkowskim budynkiem, jaki nie uległ zniszczeniu w czasie II wojny światowej, był Biały Domek. Jest on zatem ostatnią w Łazienkach oryginalną pamiątką czasów stanisławowskich. Mieszkała w nim domniemana morganatyczna żona króla – Elżbieta Grabowska. W latach 1801-1805 spędzał tam czas letnią porą przebywający w Polsce na wygnaniu król Francji Ludwik XVIII.

12. W roku 1947 zostały rozebrane ruiny cerkwi przy częściowo spalonym przez Niemców Pałacu na Wyspie.

13. W latach 1958-1970 odbywały się w Pałacu Myślewickim tajne rozmowy chińsko-amerykańskie.

14. Niedaleko wejścia do Teatru Dworskiego w Starej Pomarańczarni został założony pierwszy w Polsce cmentarzyk dla psów i kotów zamieszkałych w Łazienkach Królewskich. Zawsze, gdy tamtędy przechodzę głaszczę leżącego przy ścieżce kamiennego pieska…

15. W tzw. Nowej Oranżerii znajduje się od kilku lat podobno najdroższa w Warszawie restauracja – „Belvedere”. Jest miejscem spotkań wielu znanych osób z pierwszych stron gazet, najbogatszych Polaków, a także polityków ze skłóconych ze sobą partii. Przechodząc kiedyś koło okien Nowej Oranżerii, widziałam tam… Nie, nie napiszę którego polityka…

16. Łazienki Królewskie to zespół pałacowo-ogrodowy, w którym znajduje się wiele pomników, rzeźb, zabytkowych budowli, przepięknych drzew, krzewów i kwiatów. Obok Świątyni Sybilli ustawiono parę lat temu stożkowany kamień o nazwie Omphalos, czyli pępek albo środek. Jest to nawiązanie do ustawionego w Świątyni Apollina w Delfach słynnego Omphalosa…

17. W Łazienkach Królewskich żyją pawie, kaczki, wiewiórki, konie, lisy, łabędzie i mnóstwo przepięknie śpiewających ptaków. Od trzech lat jest również samotna sarenka. Zrobiono dla niej nawet niewielki paśnik.

Nie napisałam o tysiącu spraw. Między innymi o słynnych obiadach czwartkowych króla Stasia, o tym, że Teatr Stanisławowski jest bardzo łatwopalny, o pawiach, które upodobały sobie Amfiteatr na Wyspie i przechadzają się dumnie po jego scenie, o Modernistycznym Ogrodzie, który powstał pięć lat temu na terenie Łazienek Królewskich, o olbrzymich czerwonych karpiach królewskich pływających w stawie, o biegających po parku rano dziennikarzach, sportowcach i aktorach, o starszych ludziach stojących nieruchomo na środku alejek i karmiących z ręki małe ptaszki, o dzieciach karmiących wiewiórki…

No, ale przecież nie piszę szczegółowego przewodnika po Najszczęśliwszym Miejscu w Warszawie.

Tekst znajduje się w mojej książce pt: "Moje warszawskie zwariowanie"

----------------------------------------------------------------------------------------------------

I jeszcze dwa zdjęcia z Najszczęśliwszego Miejsca w Warszawie, zrobione w dn. 29 kwietnia 2022 r. Można je powiększyć...

Najszczęśliwsze miejsce w Warszawie - początek

Tekst dedykuję tym wszystkim osobom, które odgadły, że zdjęcia robiłam w Łazienkach Królewskich./poprzedni wpis/

                             Pałac na Wyspie od strony południowej

/Tak zaczyna się moja książka pt: "Moje warszawskie zwariowanie"/

Od urodzenia aż do dwudziestego dziewiątego roku życia mieszkałam tuż koło Łazienek. Tak blisko, że właściwie codziennie w nich bywałam. Najpierw jako małe dziecko, które bawiło się w jednej z dwóch piaskownic w pobliżu pięknej białej rzeźby o nazwie „Jutrzenka”. Uważałam nawet wówczas, że jest to mój własny park. Potem przez wiele lat przechodziłam albo przebiegałam przez nie dwa razy dziennie, chodząc do szkoły podstawowej, a potem do liceum. Nawet teraz, gdy mieszkam na drugim końcu Warszawy, bywam w Łazienkach przynajmniej raz w tygodniu. Wyjątkowo pokochałam to miejsce.

Dopiero parę lat temu dowiedziałam się, że Park Łazienkowski, czyli Łazienki Królewskie, uważany jest za najszczęśliwsze miejsce w Warszawie. Jest to nawiązanie do napisu znajdującego się nad drzwiami wejściowymi do Pałacu na Wyspie. Pałac ten był jak wiadomo letnią rezydencją ostatniego króla Polski. Ten, pochodzący jeszcze z czasów Lubomirskiego, zaszyfrowany łaciński napis: „Haec domus odimt amat fundit commendat et q tat tristas pacem balnea rura probos” został przetłumaczony na: „Ten dom nienawidzi smutku, kocha pokój, ofiarowuje kąpiel, zaleca życie sielskie i życzy sobie gościć ludzi poczciwych”.

O parku Łazienki Królewskie właściwie wszystko wiadomo. Wolałabym więc nie zanudzać Was jego historią. Chciałabym natomiast wymienić kilka ciekawostek z nim związanych. Takich, o których pewnie nie wszyscy wiedzą. Ja w każdym razie o niektórych z nich dowiedziałam się całkiem niedawno. Postaram się wymienić je w kolejności historycznej.

1. W rocznicę elekcji króla Stanisława Augusta, 7 września 1791 roku, nastąpiło uroczyste otwarcie Amfiteatru w Łazienkach. Ten letni teatr obliczony był na wielkie widowiska dla blisko tysiąca widzów. Tego dnia przybyłe na uroczystość tłumy oglądały balet historyczny „Kleopatra”, którego związana z bitwami morskimi fabuła pozwalała wykorzystać położenie nad wodą i wprowadzić do akcji okręty. Zostało to przedstawione na rysunkach Jana Piotra Norblina, upamiętniających to wydarzenie.

2. W 1795 roku król Stanisław August Poniatowski opuścił Łazienki. Wyjechał na ostatni sejm Rzeczypospolitej do Grodna. Następnie, po abdykacji, udał się do Petersburga. Nigdy nie ujrzał ostatecznego efektu prac prowadzonych w Pałacu na Wyspie, chociaż – obdarzony dobrą pamięcią wzrokową – kierował nimi na odległość. Wykonawcą jego woli był Marcello Bacciarelli. Gdy trzy lata później król zmarł, Łazienki stały się własnością jego bratanka księcia, Józefa Poniatowskiego. Ten z kolei przed śmiercią zapisał je swej siostrze Marii Teresie Tyszkiewiczowej.

3. Założony w Starej Pomarańczarni pod koniec XVIII wieku Teatr Stanisławowski jest jedynym w Polsce zachowanym, autentycznym teatrem dworskim. Jego wnętrze zbudowane jest z drewna, co zapewnia znakomitą akustykę. Podziały ścian, belkowanie pokrywają polichromie naśladujące drewno. Jest to także jeden z niewielu dworskich teatrów w Europie.

4. W roku 1817 car Aleksander I, mieniący się również królem „Odrodzonego Królestwa Polskiego”, kupił Łazienki od hrabiny Tyszkiewiczowej. Ostatecznie jednak w Łazienkach nie zamieszkał. Głównym ich mieszkańcem i władcą pozostał jego brat, czyli Wielki Książę Konstanty. W latach 1819-1822 architekt Jakub Kubicki przebudował znajdujący się na terenie Łazienek Belweder na rezydencję księcia.

5. W roku 1848 do zachodniego skrzydła Pałacu na Wyspie dobudowana została cerkiew według projektu Andrzeja Gołońskiego.

6. Lata 80. XVIII wieku przyniosły nowości związane z modą na chinoiserie, panującą w ogrodach całej Europy. Główna aleja Łazienek otrzymała nazwę Drogi Chińskiej, a na jej skrzyżowaniu z Promenadą Królewską postawiono w latach 1779–1780 Most Chiński. Służył on obserwacjom i podziwianiu przyrody.

7. Gdy w latach 1914-1915 Rosjanie opuszczali Warszawę, wywieźli ze sobą większość ruchomego wyposażenia Pałacu na Wyspie, Białego Domku i Pałacu Myślewickiego.

Ciąg dalszy nastąpi...Zapraszam serdecznie...

Zdjęcia, które zrobiłam wczoraj 29 kwietnia 2022 roku

 

1.

                                       To z pewnością ogród angielski...

2.

                                                        i to też...

                                                                       

3.

                                       a w tym drzewie ktoś ukrył skarb...

                                                                     

4.

                       ukrytych w drzewach skarbów jest chyba więcej...

                                                                                 

5.

      Fiołków pewnie nie dojrzycie bo chowają się w trawie i pod listkami...

                                                                           

6.

            Ale stokrotki chociaż małe to zawsze patrzą śmiało w górę...

                                                                         

7.

                                                Z jednego korzenia...

                                                                             

8.

                        Przecież wiecie że nazywam się magnolia

                                                                        

9.

                               A tu moje starsze i piękniejsze siostry...

                 

10.

 Paw nie chciał się pokazać z bardziej szlachetnej strony.

                                                                           

11.

Natomiast wiewiórka zanim wspięła się na drzewo to spojrzała na mnie z sympatią...

                                                                                     

12.

                                      Widzicie kosa z żółtym dzióbkiem?
                                              

13.

                     A to chyba noga jakiegoś gada prehistorycznego...

         

14,

Czy wiecie jak nazywa się ten czarny ptak z białym dziobem i częściowo białą głową?      

                              

15.

                                      "Moje" drzewo nie jest jeszcze zielone...

16.

                 Niestety, na mostku nie czekał na mnie książę...

17.

Za to w trawie rósł samotny ale zachwycony swą urodą narcyz...

/Wszystkie zdjęcia można powiększyć/

Mam pytania do Was:

1. Gdzie robiłam zdjęcia?

2. Które zdjęcie najbardziej się Wam podoba?

3. Który podpis najbardziej pasuje do zdjęcia?

Pięknej Majówki Wam życzę!!!