Na zdjęciu autorka bloga z przyszłym Szalonym Geografem .... w Najpiękniejszych Górach Świata.-----------------------------------------------------------------------------------
Po opublikowaniu tekstu "Wieści spod Tatr" kilka osób zapytało czy mogę napisać coś więcej o Tatrach.
Bardzo proszę; Oto mój tekst, który znajduje się w książce pt: "Zwariowałam"
------------------------------------------------------------------------------------
"Czekam aż napiszesz coś o Tatrach" - napisała mi w mailu Ala.
Napiszę, ale to nie będzie łatwe, bo to tak jakbym pisała o sprawach najintymniejszych.
W roku 1889, z myslą ratowania lasów tatrzańskich hrabia Władysław Zamojski nabył drogą licytacji dobra zakopiańskie. W 1902 r. szlachcic uzyskał wyrok włączający okolice Morskiego Oka w granice ziem polskich i kończący tym samym spór. Tuż przed śmiercią w testamencie ofiarował narodowi polskiemu cały swój majątek, w tym również ziemie tatrzańskie. Dało to podwaliny dla utworzenia Tatrzańskiego Parku Narodowego, który stał się własnością wszystkich Polaków. Mógł on jednak być utworzony dopiero 30 lat później. I jego podstawowym celem działania jest ochrona przyrody Tatr.
Tatrzański Park Narodowy oejmuje 1/4 powierzchni całych Tatr, pozostałe 3/4 to "Slowacki Tatransky Narodny Park"
Ten łańcuch górski to najwyższa część Karpat. Ta malutka skalna wysepka o charakterze alpejskim jest polskim największym przyrodniczym skarbem którego nie można porównać z niczym innym na świecie.
Wędrówki po tatrzańskich szlakach powinno się zaczynać zaraz po wschodzie słońca. Wtedy gdy góry są jeszcze puste i budzą się do życia. Na szlakach są tylko najprawdziwsi turyści, dla których największą przyjemnością jest oglądanie opadających lub wznoszących się mgieł, słuchanie odgłosów budzących się ze snu regli, oglądanie cieni i zarysów najpiękniejszych gór świata na progu dnia.
"A pamiętasz jak chodziłyśmy po Tatrach - zapytała Grażyna - O tym napisz".
Pamiętam Grażynko, pamiętam też jak Wojtek zabrał nas na rykowisko na Polanę Rusinową.
Miałam 19 lat gdy przechodziłam pierwszy raz koło "Betlejemki" czyli szkoły wysokogórskiej na Hali Gąsienicowej. Siedząca przed nią młoda kobieta, zapytała czy nie chciałabym nauczyć się wspinać. Odmówiłam, nie czułam się na siłach. Odchodząc w stronę Murowańca, usłyszałam, że udało się jej zainteresować wspinaczką inne dziewczyny. Po jakimś czasie zobaczyłam jej zdjęcie w jakiejś gazecie. Zdobyła kolejny szczyt gdzieś w bardzo wysokich górach. Gdybym wiedziała, że rozmawiam ze samą Wandą Rutkiewicz... to przystanęłabym chociaż na chwilkę aby wyrazić jej swoje uznanie...
W najmniejszym tatrzańskim schronisku na Hali Kondratowej zauważyłam kiedyś na ścianie drewniane tabliczki z wyrytymi cytatami z książek wielkiego miłośnika Tatr Władysława Krygowskiego. Na jednej z nich jest napisane: "Do gór trzeba dorastać, a nie obniżać ich do siebie". Jakież to mądre i oczywiste.
"Powinnaś napisać o tym, co nas połączyło na całe życie - powiedziała Basia, dla której Tatry są sensem życia.
Masz rację Basiu, tylko tak piękne przeżycia mogą połączyć na zawsze. W tych górach jest wszystko co kochamy: wolność, przestrzeń, czyste powietrze, wspaniałe widoki, piękna przyroda, zwierzęta i ptaki, zapachy, cisza i .... muzyka gór. Składa się na nią wiatr, który szumi w gałęziach drzew, szmer potoków. brzęczące owady na polanach. odgłosy zwierząt i śpiew ptaków. a także łamiące się gałęzie drzew, obsuwające się kamienie, dżwięk dzwoneczków owiec i szczekanie owczarków podhalańskich a także .... coraz już rzadszy śpiew góralek i odpowiadające mu nawoływania juhasów...I sama wiesz najlepiej, co jeszcze.
Po tych górach wędrowałyśmy w całkowitym milczeniu i rozumiałyśmy się bez słów
W tych górach zostawiłam 43 lata z mojego życia, bo tyle już lat po nich chodzę. Nigdy nie liczyłam ile razy wchodziłam do świątyni zwanej Tatrami, ale myślę że jest to liczba ogromna.
Dla wielu osób Tatry są miejscem świętym. Nawet ci, którzy nie wierzą w Boga, przyznają, ze w nich łagodnieją, stają się bardziej pokorni. Chodząc po tych górach z reguły wyciszają się i przyznają, że jest to miejsce wyjątkowo majestatyczne i piękne. I że ktoś to piękno musiał stworzyć. Jakaś nieznana siła, tylko jakby ją tu nazwać?
Bo gdy schodzi się z Zawratu i patrzy na panoramę Dolina Pięciu Stawów, to nie myśli się o tym, że jakiś milion lat temu zaczęła się epoka lodowcowa i że trzy czy cztery razy lodowce następowały i cofały się, pozostawiając po sobie w dolinie piękne stawy. I że to one rzeźbiły ten teren.
Inni idą w Tatry, aby tam z Bogiem się kłócić, rozmawiać, dyskutować lub żeby Go tam znaleźć.
Ja w Tatry chodzę głównie po to, żeby odpowiedzieć sobie na pytania postawione na nizinach, w ciągu całego roku, w smutne dni zimowe i późnojesienne, w czasie choroby ciała i duszy. By zrozumieć rzeczy i sprawy, które mnie przerastają i którymi się ciągle dziwię i nie mogę się z nimi pogodzić. Gdy siedzę na jakiejś przełęczy, gdy wchodzę na jakiś szczyt lub schodzę w dół albo gdy siedzę po prostu pod reglami, to wszystko wydaje mi się piękniejsze, prostsze, bardziej oczywiste. W trakcie każdej wędrówki prowadzę z górami niemą rozmowę i one mi także bez słów odpowiadają. I z każdej wędrówki po Tatrach wracam pogodzona, radośniejsza, spokojna, silniejsza. A z drugiej strony jestem trochę smutna i rozżalona, że pozostawiam za sobą ten wyjątkowy cud.
Oczywiście patrzę na Tatry sercem, przez pryzmat własnych uczuć i przeżytych w nich pięknych chwil. Byłam przecież w innych, dużo większych i wyższych masywach górskich: w Alpach na Aiquille du Midi w Masywie Mont Blanc, na Pilatusie k/Lucerny, na Rigi, na Kaukazie i przejeżdżałam w poprzek tzw. Gruzińską Drogę Wojenną.
Ale swojego zdania na temat Tatr nigdy nie zmienię. Są najpiękniejsze.
Jeśli Was nie zanudziłam to.....Ciąg dalszy nastąpi...
.jpg)
