"Nie dawałam jej szynki do jedzenia tylko to co powinien jeść pies. Nie nazwałam jej ludzkim imieniem, tylko nadałam jej najpiękniejsze psie imię. Nie mówiłam do niej "córeczko" tylko "pieseczku".
Traktowałam ją jak psa, bo nim była. A właściwie suką. Piękną, trójkolorowaą, z przewagą koloru czarnego. Podobną do tej słynnej Lassie z filmów. Takie samo imię jej nadaliśmy.
Była właściwie psem Młodszego, bo to on ją dostał na trzynaste urodziny. Kiedy ją przyniósł schowaną pod kurtką i wypuścił w mieszkaniu, to najpierw oczywiście zsikała się na dywan. Miała wtedy sześć tygodni.
Nie dostała żadnych papierów, bo była szósta w kolejności. Ale nam nie chodziło o papiery, tylko o przyjaciela. Chyba to wyczuła bo darzyła nas niesamowitą wiernością i miłością.
Lubiła długie spacery i wręcz ich od nas wymagała. Kochała biegać. Wyglądała pięknie, gdy tak biegła przez pole lub trawnik. Jej długa sierść układała się w ruchu bardzo malowniczo.
Gdy byliśmy z nią na działce, to siadała lub kładła się na środku trawnika, tak jakby chciała, żeby wszyscy ją widzieli i podziwiali.
Ta jej długa sierść wymagała pielęgnacji tzn. czesania. Bardzo tego nie lubiła, więc trzeba było wtedy zakładać jej kaganiec. Ale gdy już była wyczesana, to wtedy otrząsała się i szła do wszystkich domowników po kolei, żeby usłyszeć komplementy.
Gdy urodził się Szczerbaty, to przedstawiliśmy jej nowego domownika. Obwąchała go i od razu zaakceptowała, bo zaczęła merdać ogonem. I potem położyła się koło jego łóżeczka. A on do dzisiaj ją wspomina i pyta mnie:
- Pamiętasz babciu jak biegałem z Lassie po działce?
Pytalski miał parę miesięcy, więc nie może jej pamiętać.
Często myślę:
"Skąd ona wiedziała jak się zachować, gdy przyszłam wtedy do domu z pracy ze świadomością, że już więcej do niej nie pójdę?". Położyła mi wtedy na kolonach swoją piękną głowę i patrzyła w oczy, jakby chciała powiedzieć, że jest ze mną i że rozumie moją rozpacz.
Gdy po raz pierwszy dostała w nocy ataku padaczki...
I nie mogliśmy jej w żaden sposób pomóc...
Gdy nie mogła już chodzić, jeść i pić...
Gdy zrozumieliśmy, że...
Podjęliśmy decyzję...
Patrząc w nieruchome, mętniejące oczy obiecywałam sobie i jej, że jak się spotkamy, to będziemy chodzić na długie spacery po pięknych, kwiecistych, niebiańskich łąkach.
Do dzisiaj wstaję ostrożnie z fotela i patrzę pod nogi żeby na nią nie nadepnąć.
W pierwszą niedzielę października, w okolicach imienin św.Franciszka, patrona zwierząt, na podstołeczny cmentarzyk psich i kocich przyjaciół przyjeżdża wiele osób.
W tym roku też pojadę. I zapalę jej malutki znicz.
Miała 14 lat.
Była tylko psem..."
/Był to urywek z mojej książki pt: "Zwariowałam"/
