Wróciłam

 

"- To pani? - zapytała mnie ekspedientka ze sklepiku na parterze domu.

Gdy wysiadłam z autobusu to skręciłam w prawo. Nie poszłam tą samą drogą co zawsze, tylko od drugiej strony. Weszłam na podwórko i przeszłam obok nieistniejącej piaskownicy. I zobaczyłam tę olbrzymią kupę gruzów chociaż od dawna jej nie było. Od wielu lat stoi na jej miejscu długi, czteropiętrowy dom. Zobaczyłam chłopców, których też pewnie już dawno nie ma, jak biegają po tych gruzach i strzelają z karabinów zrobionych z patyków. I nagle usłyszałam, jak jedna z matek tych chłopców woła go przez okno do domu. Odpowiedział jak wszystkie dzieci i wtedy i teraz, że zaraz przyjdzie.

Wtedy przypomniałam sobie, jak wiele lat po wojnie odkopano w tych gruzach ciała powstańców warszawskich. Mama nie pozwalała mi wtedy patrzeć przez okno, ale ja i tak podglądałam przez szparę w zasłonach. Widziałam wiele samochodów, jakieś nosze, na których kogoś wynoszono. I zapamiętałam ciszę, która temu towarzyszyła.

Zobaczyłam siebie w piaskownicy, jak za pomocą blaszanej puszki "unrowskiej" robię babki. Ktoś tę puszkę musiał kiedyś zostawić w piaskownicy aby dzieci mogły się nią bawić.

Z podwórka wyszłam na ulicę. Ale nie szłam wzdłuż ściany domu, przeszłam na drugą stronę jezdni.

I nie patrzyłam na ten dom i w okno pokoju na drugim piętrze, tylko prosto przed siebie. Zatrzymałam się dopiero naprzeciwko i po raz kolejny przeczytałam tabliczkę informującą, że tutaj przez kilka lat mieszkał Kornel Makuszyński. Tak, ten pan od Koziołka Matołka. A tablica na domu obok informowała, że w nim z kolei mieszkał jakiś znany akowiec.

Byłam na ulicy Artura Grottgera, znanego polskiego malarza, który umarł mając 30 lat i którego grób znajduje się na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie. Był wybitnym romantykiem, oczywiście nieszczęśliwie zakochanym.

Gdy już byłam dokładnie naprzeciwko tego domu to podniosłam głowę i spojrzałam w górę. Na balkonie zobaczyłam piękną kobietę w sukience w kwiatki. Koło niej stały dwie dziewczynki. Miały długie, grube warkocze. Zamknęłam oczy, bo przez łzy i tak nic nie widziałam.

Gdy je otworzyłam, zobaczyłam na balkonie starą, pochyloną, samotną kobietę. Bardzo powoli podlewała kwiatki. Wydawała się być całkiem przeźroczysta... Przymknęłam powieki.

Kiedy je znowu otworzyłam na balkonie nie było nikogo.

- To pani? - zapytała mnie ekspedientka ze sklepiku na parterze tego domu.

- Nie jestem pewna - odpowiedziałam, uśmiechając się przez łzy.

Wróciłam pod dom swojego dzieciństwa i młodości."

---------------------------------------------------------------------

Był to urywek z mojej książki pt: "Zwariowałam"