Taniec zbójnicki

 

O góralach mówi się, że muzykę mają we krwi, a taniec w nogach.

Góralski taniec to przede wszystkim popis męskiej krzepy i zręczności, a jego najsłynniejszą odmianą jest zbójnicki.

Miłośnik Tatr Tytus Chałubiński, który w drugiej połowie XIX wieku na stałe związał się z Zakopanem, tak go opisywał:

"Chyba jest coś z opętania w tym tańcu. Wyraża się w nim dzikość, pierwotność, a ileż w tym polotu, śmigłości, fantazji, temperamentu, żywiołu. Co robią tancerze? Drepczą coraz prędzej po obwodzie koła, rytm tańca staje się coraz szybszy, muzyka zawisa na strunach cienkim piskiem. Harnaś w środku nie przestaje się nosić dookoła swej ciupagi. On znajduje dla siebie inny, osobny rytm w tej muzyce. Juhasi gwiżdżą naraz przez palce, zatrzymują się.Co drugi odwraca się ku pierwszemu trzema parami, w przysiadach podskakują ku sobie co chwilę. Wyciągają ręce uzbrojone w kije. Chyba to ma byc wyobrażenie bitki.Znów szykują się w gęsiego, drepczą jak przedtem, tylko szybciej i bardziej nerwowo. Co minutę któryś z nich hipka w górę. Ścieśniają koło, muzyka gra jak oszalała, coraz szybciej, coraz szybciej. Juhasi okrążają jak w pościgu swojego harnasia, który osaczony ostatecznie, wyrywa z ziemi ciupagę i podnosi wysoko nad głowę. Juhasi przysiadają, przykucają, wyciągnąwszy ku ciupadze kije. Melodia skończona, razem z nią urywa się i zastyga taniec w samej kulminacji rozpędu i furii."

A ja ciągle widzę ten taniec i słyszę tę muzykę...

I gdybym mogła to zatanczylabym zbojnickiego.

Bo nawet ciupagę mam...

No ale baby zbojnickiego nie tańczą...