TO więzienie

Siedzieli w jednej celi. Jeden z nich był polskim prawnikiem, dziennikarzem, działaczem Stronnictwa Demokratycznego, żołnierzem AK, uczestnikiem konspiracji antyhitlerowskiej. Drugi był Niemcem, generałem SS, jednym z najokrutniejszych hitlerowskich zbrodniarzy wojennych, likwidatorem warszawskiego getta w 1943 roku. Był jeszcze trzeci – też Niemiec. Siedzieli w jednej celi przez 225 dni. 

Kazimierz Moczarski 2 marca 1949 roku został umieszczony w celi mokotowskiego więzienia – ul. Rakowiecka 37 – na oddziale XI razem z Jurgenem Stroopem. Napisał potem o tym słynną książkę zatytułowaną „Rozmowy z katem”. Ta książka to głębokie studium psychologiczno-socjologiczne niemieckiego faszyzmu, jego rozwoju i mechanizmu działania. 

Kazimierz Koźniewski tak o niej pisał: „Grymas historii doprowadził do wspólnych rozmów kata i ofiary. Ileż z tych rozmów mógł zapamiętać? Ileż był w stanie zanotować? Zapamiętać natomiast mógł całą prawdę wyrażoną przez Jurgena Stroopa. I z tej prawdy powstały «Rozmowy z katem» – właściwie wielka realistyczna powieść dokumentarna. Wielka literatura faktu”. Książka została wydana przez PIW w roku 1978.
--------------------------------------------------------------------------

W szkole podstawowej miałam koleżankę, która mieszkała na ul. Rakowieckiej. Kiedyś zaprosiła mnie do siebie. Ale przedtem uprzedziła, że mieszka blisko więzienia i że z okien jej mieszkania widać spacerujących więźniów. Przestraszyłam się tak bardzo, że wcale do niej nie poszłam. 
--------------------------------------------------------------------------

Po wielu latach – mniej więcej wtedy, gdy wydano książkę „Rozmowy z katem” – spotkałyśmy się właśnie na ul. Rakowieckiej. I wtedy powiedziała mi, że więzienie na Rakowieckiej 37 jest chyba wpisane w jej życie, bo tam właśnie pracuje. Jako psycholog więzienny. I mieszka ciągle w tym samym domu. 

Pamiętam, że poszłyśmy na kawę czy herbatę do pobliskiej kawiarenki i tam nasłuchałam się jej niesamowitych opowieści o więźniach i jej pracy z nimi. Mówiła także o tych, którzy wiele lat przedtem byli w tym więzieniu osadzeni, torturowani i stracili życie w wyniku represji stalinowskich. Wtedy już o tym mówiło się oficjalnie… Byli to żołnierze AK, patrioci, uczestnicy Powstania Warszawskiego, bohaterowie walczący z ówczesną władzą do ostatka sił. Wytaczano im sfingowane, pokazowe procesy. 

Zginęli wtedy w TYM więzieniu prawdziwi patrioci. Tacy jak Emil Fieldorf czy Witold Pilecki. Ten ostatni miał powiedzieć, że obóz w Oświęcimiu był igraszką przy torturach, jakim go poddawano w więzieniu na Rakowieckiej.

Na murze więzienia została umieszczona odpowiednia tablica. Jest na niej wiele nazwisk, których posiadacze zostali zamordowani za tym murem. 

Ulica Rakowiecka zaczynała się kiedyś budynkiem, w którym mieściło się kino „Moskwa”. W środku ulicy od roku 1904 istnieje więzienie, o którym piszę, a na jej końcu była kiedyś pętla tramwajowa. Podobno dawno temu mówiło się cichutko, że ta ulica to taka „droga komunizmu”.

---------------------------------------------------------------------

/Był to urywek z rozdziału "Smutek Warszawy" pochodzący z mojej książki "Moje warszawskie zwariowanie"/

I jeszcze....
W miesięczniku "Skarpa Warszawska" z pażdziernika 2014 znalazłam zdjęcie korzytarza podziemnego prowadzącego do dawnej celi śmierci w TYM więzieniu.  Autorem zdjęcia jest ppor. Michał Grodner Służba Więzienna. Pozwoliłam sobie zeskanować to zdjęcie dla Was.

                                                               Przerażające. Prawda?
------------------------------------------------------------------------------------------
Uwaga: 
Te osoby które zamówiły jeszcze u mnie książkę o Warszawie informuję, że .... "dodruk się drukuje".
Gdy już książki otrzymam poproszę Was o podanie adresów na jakie mają być wysłane. Jednocześnie te osoby, które "chciałyby a boją się" proszę aby podjęły decyzję.

Przypominam mój adres: rusinowa@op.pl