Praca domowa czyli "Obrzydliwe Miasteczko"

To zdjęcie jest dla Was wszystkich na osłodę trudnego czasu. Zrobiłam je wczoraj koło mojego bloku i nie ma ono związku z tekstem. 
--------------------------------------------------------------------------------------------------
Przemiły BOJA, który prowadzi blog https://kronikimikolajamiki.blogspot.com/  zna mnie doskonale z moich książek a przede wszystkim z tego blogu. Wie, że jedną z moich trzech polskich miłości jest Miasteczko czyli Kazimierz Dolny nad Wisłą.
Jako jednej z 12 osób zadał mi pracę domową. Brzmi ona nastepująco:

12.- STOKROTKA. Trudne zadanie przed Tobą, Stokrotko, ale wierzymy, że podołasz. Chcielibyśmy abyś przedstawiła Miasteczko w ciemnych barwach. W takich naprawdę ciemnych, tak żebyśmy wzdrygali się podczas czytania!

Spróbowałam. Najpierw umieściłam tekst na blogu BOJI a teraz przepisuję go wiernie tutaj. Nie wiem czy mi się udało dobrze odrobić pracę domową. Ale chyba nie to jest najważniejsze...

Posłuchajcie:

"Najbrzydsze polskie miasteczko /czyli Kazimierz Dolny nad Wisłą/"

Siedzieliśmy na małym zatłoczonym rynku i usiłowaliśmy słuchać jak gra na skrzypcach 10-letnia dziewczynka.

Podeszła przed godziną do naszej ławeczki i zapytała czy może postawić obok futerał bo może ktoś jej tam wrzuci pieniążki.

Oczywiście –odpowiedzieliśmy z uśmiechem i zrobiliśmy jej miejsce.

Dziewczynka była szczuplutka i bardzo skromnie ubrana. Jedynie fantazyjny kapelusz – pożyczony pewnie od mamy albo starszej siostry dodawał jej uroku.

Stanęła obok nas, położyła przed sobą futerał i zaczęła grać. Grała „Love story” i inne sentymentalne melodie.

Wrzuciliśmy jej do futerału 10 złotych. Na szczęście. I na dobry początek.

Niestety – nikt oprócz nas nie zwracał na nią uwagi. Nikt też nie słyszał jej grania bo tłum turystów a raczej pseudoturystów okropnie hałasował. Dzieci krzyczały że chcą loda albo koguta, grały na piszczałkach albo różnych trąbkach. Dorośli krzyczeli przez komórki albo do siebie. Szczekały przerażliwie psy. A nad rynkiem lataly gołębie i walczyły o rzucane im okruchy. Ciągle przejeżdżały za sygnale samochody.

Hałas był niesamowity. Ktoś przez głośnik zapraszał cały czas na mający się odbyć wieczorem na bulwarze jakiś koncert. Ktoś inny krzyczał, że przed koncertem na zamku będzie grał jakiś znany muzyk.

W pewnym momencie podszedł do dziewczynki autochton. Powiedzieć, że był pijany to mało. To był taki typ, który nigdy nie jest trzeżwy. Brudny, śmierdzący, w obrzydliwych łachach. Miał chyba początek delirki bo dziwnie podskakiwał. Także wyraz twarzy wskazywał na całkowite wypranie mózgu.

Zasłonił całkowicie dziewczynkę, tak że nie dość, że nikt nie słyszał jej grania to nikt jej nawet nie widział.

Wtedy zaproponowałam jej żeby stanęła na ławce.

I jak już stanęła i wzięła w ręce skrzypce i znowu zaczęła grać to wtedy ten pijany autochton schylił się do futerału i zabrał jej te jedyne 10 zł. Potem ją pchnął….. i uciekł. I gdyby nie to, że w ostatniej chwili ją złapałam za rękę to spadła by z tej ławki…

Ale najgorsze miało dopiero nastapic...

Bo zapłakana dziewczynka krzyknęła: „Tatusiu, nie zabieraj mi tych pieniążków”.

A najgorsze jest to, że nic w tym opowiadaniu nie jest zmyślone.