Nie chciałam....

- Przecież jesteś i zawsze będziesz - mówiłam. - I lubisz je robić, więc zrobisz i mnie i moim dzieciom - prawda? 

- No pewnie, że tak - odpowiadała przytulając mnie do siebie jak małe dziecko.

Zawsze było tak samo. Kończyła poprawiać zeszyty, odkładała je na półkę i wyjmowała stolnicę. Kładła ją na stole, brała mąkę, trochę wody, jajko. Zagniatała ciasto. Stałam obok i udawałam, że mnie to interesuje. W rzeczywistości było na odwrót, bo cóż mogło być interesującego w zagniataniu ciasta na pierogi, wykrawaniu z niego szklanką kółeczek, nakładaniu na te kółeczka farszu i lepienia pierogów. Wolałam w tym czasie usiąść gdzieś z książką albo posłuchać muzyki albo zrobić sałatkę jarzynową.

Kiedyś, gdy byłam dzieckiem lubiłam nakładać ten farsz na wykrojone kółeczka. Ale nic więcej, bo lubiłam wyjadać go z garnka. Był samą poezja smaku, chociaż składał się tylko z ugotowanych i posolonych ziemniaków wymieszanych z przysmażoną cebulką i białym serem.

- Ale przypatrz się chociaż, jak się to ciasto zagniata - prosiła często.

- Może innym razem - mówiłam. - Zresztą po co mam patrzeć? - I tak się nie nauczę i nie zrobię ciasta lepszego od twojego.

Lata mijały, dzieci mi rosły, a ja nadal nie chciałam nauczyć się zagniatać ciasta i robić pierogów. Kiedyś wróciłam z pracy i zastałąm przy stolnicy Młodszego, już wtedy studenta. Zagniatał ciasto.

- Widzisz - powiedziała z dumą - twojego syna nauczyłam robić ciasto na pierogi. A ty nadal nie chcesz. Nigdy nie wiadomo czy mu się kiedyś ta umiejętność nie przyda.

Nie będę pisała, że te pierogi, które ona robiła były najlepsze na świecie, bo to tak, jakbym przekonywała świat, że pięknie śpiewa słowik albo że zachody słońca są wspaniałe.

Gdy po raz ostatni wracałam od niej ze szpitala, wstąpiłam do sklepu i kupiłam mąkę "szymanowską". Wchodząc do mieszkania usłyszałam dzwoniący telefon. I lekarz prowadzący powiedział, że mu przykro, ale organizm odrzucił rozrusznik serca. Dziesięć minut po moim odejściu od jej łóżka.

Odłożyłam słuchawkę, poszłam do kuchni, wyjęłam stolnicę. Ale przypomniałam sobie, że przecież nie umiem...

I wtedy dopiero zaczęłam płakać.

Nie chciałam....

Dlaczego nigdy nie chciałam?

Na zdjęciach Łazienki Królewskie po których spacerowałam z NIĄ prawie do ostatnich JEJ dni...