Najdroższy i najlepszy. I historyczny...

 

Będzie to opowieść o Hotelu „Bristol” usytuowanym na Trakcie Królewskim w Warszawie. Źródła podają, że obsługa hotelowa pracowała w nim za darmo i w dodatku z własnej woli. I nikt się temu nie dziwił, bo legendarnie wysokie napiwki od gości wynagradzały wszystkie trudy pracy. A napiwkom też nie ma się co dziwić, bo np. konsjerż w Bristolu posługiwał się biegle siedmioma językami. Nie było więc żadnych problemów z przyjmowaniem gości ze wszystkich stron świata. 

Hotel „Bristol” był jednym z najwytworniejszych miejsc w Warszawie. Jego dzieje rozpoczęły się w roku 1895, gdy spółka Towarzystwa Akcyjnego Budowy i Prowadzenia Hoteli w Warszawie, w skład której wchodził m.in. Ignacy Paderewski, zakupiła stojący na miejscu obecnego gmachu pałac Tarnowskich. Po wyłonieniu z konkursu na nowy budynek zwycięzcy w osobie zasłużonego już wówczas dla Warszawy architekta Władysława Marconiego, pochodzącego ze słynnego włoskiego rodu Marconich, a także drugiego architekta Stanisława Grochowicza rozpoczęła się budowa hotelu. Prace budowlane ukończono w rekordowym tempie dwóch lat. Pierwszego gościa uroczyście powitano 19 listopada 1901 roku. Była nim paryżanka Emilia Finot.

Budowa gmachu kosztowała inwestorów około dwóch milionów rubli. I powstał hotel bardzo na tamte czasy nowoczesny. Nie dziwi więc fakt, że „Bristol” ze wszystkim luksusami i ekstrawaganckimi rozwiązaniami dołączył do awangardy europejskich placówek tego typu. Znajdowało się w nim na przykład wówczas trzynaście bezszelestnych wind. 

Do historii przeszła kawiarnia, w której serwowano znakomitą kawę i wyselekcjonowane trunki. Był to pierwszy w stolicy lokal czynny do drugiej bądź nawet trzeciej w nocy. Odwiedzali tę kawiarnię tłumnie nie tylko goście hotelowi, ale i znakomici mieszkańcy Warszawy. A wśród gości hotelowych znajdował się na przykład słynny kompozytor Edward Grieg, zaproszony przez Filharmonię Warszawską. 

Zła passa dla „Bristolu” rozpoczęła się jednak już w roku 1914, gdy wraz z rozpoczęciem walk w budynku rozlokowała się niemiecka armia. Część pomieszczeń hotelowych została zarekwirowana, a kuchnia musiała wyżywić niemieckich żołnierzy okupujących Warszawę. Piękne wyposażenie pokoi hotelowych w dużej mierze sprzedano lub po prostu skradziono. 

Jednak wraz z odzyskaniem przez Polskę niepodległości „Bristol” odrodził się. Stał się wtedy również centrum życia politycznego nowej Rzeczypospolitej. Przyczynił się do tego przede wszystkim Ignacy Paderewski, który po powrocie do kraju był już nie tylko wybitnym pianistą i współwłaścicielem hotelu, lecz także ministrem spraw zagranicznych i premierem. Dzięki temu w hotelu w latach 1919-1920 odbywały się posiedzenia rządu. 

W roku 1923 podczas jednego z bankietów marszałek Józef Piłsudski wygłosił tu słynne przemówienie, w którym wytłumaczył swoje „odejście” z polityki i wyprowadzkę z Warszawy do Sulejówka.

 Popularność i sławę zapewniały hotelowi „Bristol” bale sylwestrowe i dansingi, na których usłyszeć można było szlagiery w wykonaniu orkiestry Jerzego Petersburskiego. 

W „Bristolu” gromadziła się nie tylko śmietanka towarzyska. Niektórzy ówcześni celebryci mieszkali w nim na stałe. I tak najsłynniejszym mieszkańcem „Bristolu”, który zajmował ostatnie piętro, był słynny malarz Wojciech Kossak. Miał tam mieszkanie i pracownię, do której należał słynny balkon z kolumnami. Podobno wysoki czynsz malarz opłacał obrazami, które potem zdobiły hotelowe ściany. Stałym lokatorem był też kompozytor Karol Szymanowski. Z hotelowego balkonu śpiewał światowej sławy tenor Jan Kiepura. W 1913 roku zorganizowano tu bankiet na cześć dwukrotnej noblistki Marii Skłodowskiej-Curie.

W czasie drugiej wojny światowej historia się powtórzyła i znowu hotel zajęli Niemcy. Mieszkali w nim wysocy rangą niemieccy oficerowie zanim wyruszyli lub gdy wrócili z frontu. W czasie Powstania Warszawskiego i po jego upadku hotel zajmowało dowództwo niemieckie. Dzięki temu ocalał. Gdy okupanci wygonili z Warszawy mieszkańców, do hotelu udały się siostry wizytki z pobliskiego klasztoru, który również ocalał. Nienagannym językiem niemieckim przedstawiły prośbę, a właściwie żądanie, by udostępniono im transport, który pozwoliłby im zabrać i wywieźć z klasztoru potrzebne sprzęty. Gdy Niemcy podstawili pod klasztor ciężarówki, siostry załadowały na nie także cenne tkaniny z hotelu. Wywiozły je do Krakowa, dzięki temu udało się je uratować. 

Hotel powrócił do życia już trzy lata po wojnie. Do „Bristolu” znów zawitał świat sztuki i zabawa. Mieszkały tu tak wybitne osobistości jak Artur Rubinstein, Marlena Dietrich, Pablo Picasso, Tina Turner, Woody Allen. W hotelowym holu jedną ze ścian zdobią tabliczki z nazwiskami najznamienitszych gości.

Do prawdziwego remontu przystąpiono dopiero 23 lat temu. Trwał 18 miesięcy, a oficjalnego otwarcia dokonała w 1993 roku premier Wielkiej Brytanii Margaret Thatcher. 

Obecnie w Bristolu jest 205 pokoi (dawniej było ich 200). Do dyspozycji gości są również apartamenty, w tym najbardziej luksusowe, pamiętające czasy przedwojennego splendoru i pokoje Ignacego Paderewskiego, w których zachowało się autentyczne wyposażenie.

 Podobno średni apartament w Hotelu Bristol kosztuje ponad 1300 zł za dobę. 

/Był to urywek z mojej książki "Moje warszawskie zwariowanie"./

--------------------------------------------------------------------------------

Ciekawa jestem czy ktoś z Was miał kiedyś okazję zamieszkać w jakimś luksusowym hotelu. I nie myślę tylko o Polsce ale też o innych krajach.

Napiszecie?

Z góry dziękuję.

Ja zacznę pierwsza. Wiele lat temu w czasie delegacji służbowej, która była związana z moim uczestnictwem z Międzynarodowym Sympozjum dotyczącym eksploatacji paliw płynnych w gospodarce morskiej miałam zaszczyt /razem z kilkoma innymi osobami z mojej firmy/ zamieszkać trzy doby w Hotelu Opera tuż przy paryskiej Operze. Do końca życia nie zapomnę tych luksusów. Koszty pobytu wszystkich uczestników Sympozjum pokrywał oczywiście organizator.