"Salon Warszawy"-

Ostatnio często przebywam na podwarszawskiej działce. Gdy wracam do Warszawy do idę do Łazienek Królewskich lub na Stare Miasto. Czasem też spaceruję po "Salonie Warszawy". 

Ten "salon" zaczyna się przy Placu Zamkowym a kończy przy Belwederze. To wyjątkowa przestrzeń, a właściwie ciąg kilku ulic - Krakowskie Przedmieście, Nowy Świat i Aleje Ujazdowskie - zwane jest też Traktem Królewskim, bo tędy jeździli królowie z Zamku do Łazienek i dalej do Wilanowa. Ale o tym wszystkim z pewnością wiecie. Może jednak nie wiecie, że zanim ten teren stał się reprezentacyjną arterią stolicy, tonął w błocie. nawozie i nieczystościach  Zanim śliczne studentki i przystojni studenci zaczęli tędy chodzić na wykłady na Uniwersytet Warszawski i Akademię Sztuk Pięknych, to strach było tu przychodzić. Odbywały się tu także wielkie manifestacje, walki uliczne, protesty. Bywały również pożary. Ale ja wspomnę tylko o słynnym proteście na Uniwersytecie i przed jego bramą. Tym, który zaczął się 8 marca roku 1968.

Otwarcia "Salonu" przypada na połowę wieku XV. Wtedy to wzniesiono kościół Św.Anny, zwany dziś kościołem akademickim, a także Kościół Bernardynów. Wtedy to bogaci szlachcice i magnaci zaczęli wykupywać okoliczne grunty i budować tu piękne renesansowe pałace. Najpierw powstało Czerskie, potem Krakowskie Przedmieście. Teren kształtował się przez kilka stuleci. Również ogrody, pałace, kościoły, klasztory, okazałe kamienice.

W połowie XVIII wieku ulicę wybrukowano. Malarze i rysownicy pozostawili dość dokładne rysunki Krakowskiego Przedmieścia, czyli pierwszej części Traktu Królewskiego. Wiele budynków - kościoły Karmelitów, Wizytek i Św.Krzyża, hotel Bristol, pałace i kamienice - odtworzono starannie głównie dzięki zachowanym obrazom włoskiego malarza Bernardo Belotto, zwanego Canaletto. Był on nadwornym malarzem króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, zatrudnionym m. inn. przy dekorowaniu Zamku Ujazdowskiego. Jego głównym dziełem jest galeria 30 wedut /dokładnych i doskonałych pejzaży/ Warszawy i pałacu w Wilanowie, które umieszczono w oddzielnej Sali Prospektowej /zwanej też Salą Canaletta/ na Zamku Królewskim. Do dzisiejszych czasów zachowało się tych obrazów 24.

Na trasie "Salonu Warszawy" umieszczone są specjalne gabloty, zawierające odpowiednio przedstawione dzieła Canaletta. Patrząc na nie można porównać jak wyglądał znany obiekt za czasów "malarza Warszawy" i jak wygląda teraz. A wygląda prawie identycznie.

Nie trzeba przy tym zapominać, że Warszawa przeżyła kataklizm II wojny i że wiele z tych budowli zostało całkowicie zniszczonych.

Na tej trasie umieszczone są także słynne "ławeczki Chopina". Po naciśnięciu na nich odpowiedniego przycisku odtwarzają muzykę Fryderyka, który tu mieszkał, kształcił się i dawał wspaniałe koncerty.

Z "Salonem Warszawy" wiążą mnie też rodzinne wspomnienia. Na Krakowskim Przedmieściu pod numerem 45 /na parterze/ ok 10 lat po wojnie mieściła się pierwsza pracownia rzeźbiarska mojego ojca. Od wielu już lat w tym pomieszczeniu znajduje się Pijalnia Czekolady "Wedel". Przychodzę tam czasami, siadam w kąciku, zamawiam plynna czekoladę i usiłuję sobie przypomnieć w którym miejscu malenka dziewczynka siedząc na podłodze w towarzystwie dużych nieukończonych jeszcze rzeźb usiłowała ulepić coś z gliny...

/Prawie w identycznej formie tekst ten znajduje się w mojej książce pt: "Moje warszawskie zwariowanie"./

Na zdjęciach weduty Warszawy pędzla Canaletta.