Europejska stolica kontrastów - cześć druga

 Poniższy tekst znajduje się w mojej książce pt: "Zwariowałam". 

W żaden sposób proszę go nie łączyć z aktualną sytuacją w Europie, bo dotyczy on roku 1990.

                                                   /Moskiewski Kreml/

Pierwsze wrażenie, gdy wjechaliśmy do Moskwy było jednocześnie naszym pierwszym wielkim zdziwieniem. Dotyczyło szerokości ulic.

- Mamo, po co im takie szerokie ulice jak mają tak mały ruch i tak mało samochodów - zapytał nastolatek.

Drugie wrażenie - strach i odraza. Po wyjściu z autokaru stanęliśmy pod parkanem niedaleko stacji metra. Zobaczyłam, że parkan się rusza i niesamowicie piszczy. Zajrzałam przez niego na drugą stronę. Walczyło tam ze sobą kilka olbrzymich szczurów. Zabraliśmy szybko bagaże i poszliśmy na stację metra.

Następne wrażenie - obrzydzenie. Weszliśmy na klatkę schodową domu, w którym mieszkała Elina. To, co zobaczyliśmy i poczuliśmy przyprawiło nas o odruch wymiotny. Klatka schodowa kilkunastopiętrowego domu, a w niej windy i korytarze były niewyobrażalnie brudne i śmierdzące. Czuć było zapchane zsypy i nigdy niesprzątane korytarze.

Znaleźliśmy odpowiednie mieszkanie, zadzwoniliśmy.

Następne wrażenie - szok i niedowierzanie. Weszliśmy do mieszkania - muzeum. Lokum Eliny było pełne ikon, obrazów, gustownych mebli , książek. Zaraz przy kolacji zapytałam Eliny skąd ma tak piękne ikony.

Wyglądały na stare i zniszczone. Odpowiedziała, że są to ikony z cerkwi Chrystusa Zbawiciela, która była votum dziękczynnym za uratowanie Moskwy przed wojskami Napoleona. Odziedziczyła je po swoim dziadku, który mieszkał kiedyś w pobliżu tej cerkwi. Gdy rozeszła się wieść, że cerkiew na rozkaz Stalina będzie burzona, robotnicy zaczęli wynosić i wyrzucać z niej mniejsze ikony i wszystko co się dało...

I dziadek Eliny kupił czy tez zabrał spod cerkwi kilka ikon. Jakiś czas potem cerkiew została wysadzona w powietrze. Na jej miejscu planowano wybudować Pałac Rad, ale przeszkodziła temu II wojna światowa. Potem wybudowano tam duży basen pływacki.

Następnego dnia rano Elina udzieliła nam kilku niezbędnych wskazówek.

Po pierwsze - żeby nic nie jeść ani nie pić na mieście. Był straszny upał, a poziom różnych "restoranów" pozostawał wiele do życzenia. Dawała nam każdego ranka wałówkę na całodzienne zwiedzanie miasta. I mówiła, że jak coś zjemy z "restorana" to na pewno się zatrujemy i potem będziemy leżeć w szpitalu na "jednym łóżku z chłopką z Kamczatki, jej mężem i kilkorgiem innych chorych", bo takie podobno były realia w radzieckich szpitalach. Jej wizja naszego ewentualnego pobytu w szpitalu była tak sugestywna, że ani razu nie zjedliśmy niczego na mieście.

Oprócz oczywiście lodów. Jedliśmy ich dużo i na okrągło. I nic nam po nich nie było.

Zaczęliśmy od zwiedzania metra. Nie można było inaczej, bo wszędzie nim jeździliśmy. Mój 13-latek był nim oszołomiony. Stwierdził tylko któregoś razu, że ludzie, którzy nie znają języka rosyjskiego, to są chyba strasznie biedni, no bo skąd mają wiedzieć jak się gdzieś dostać, jeśli wszystkie informacje są napisane cyrylicą.

W każdym razie pełne malowideł i kandelabrów błyszczące stacje metra stanowiły niesamowity kontrast ze zwykłymi ulicami ówczesnej Moskwy.

Zaczęliśmy oczywiście zwiedzanie od Kremla. I tutaj głównym, dominującym wrażeniem był zachwyt.

Zrezygnowaliśmy oczywiście ze zwiedzania Pałacu Zjazdów i innych tego rodzaju budynków. Skoncentrowaliśmy się na Placu Soborowym i Skarbcu. Ten pierwszy z otaczającymi go soborami i 81-metrową Dzwonnicą Iwana Wielkiego, z której w ubiegłych wiekach obwieszczano ważne wydarzenia w rodzinie carskiej i która wyznacza geograficzne centrum Moskwy - jest po prostu cudem architektury rosyjskiej. Znajdują się tu następujące sobory: - Uspieński, w którym dokonywano koronacji carów, Zwiastowania - który był prywatną świątynią rodziny carskiej, Archangielski, czyli miejsce pochówku książąt moskiewskich i pierwszych carów, Cerkiew Rizpołożenja czyli prywatna świątynia metropolity i patriarchy i cerkiew Dwunastu Apostołów.

Zwiedzaliśmy też Orużienną Pałatę. Przechowywane są w niej gromadzone przez wieki największe skarby Rosji: korony. karoce carskie, ozdoby, biżuteria, podarunki carskie, oręż, stroje koronacyjne. Porównanie tego niesamowitego bogactwa z biedą i zacofaniem chłopa pańszczyźnianego w Rosji carskiej było bardzo przykre. Przecież wtedy był on prawie niewolnikiem.

Ciąg dalszy /o ile nie będzie protestów/ nastąpi wkrótce...