O przegrywaniu z czasem

Tekst ten dedykuję wszystkim Babciom

Krzyś siedział z babcią na podłodze i pytał ją o różne rzeczy. Babcia odpowiadała jak małemu wnuczkowi, chociaż już nie był taki mały. Bo babcia jak to babcia była kochana, dobra, serdeczna i nieodgadniona. Miała na przykład swoje tajemnice i swoje ułomności. Na przykład nie potrafiła posługiwać się komputerem więc swoją książkę pisała na maszynie. A książkę pisała oczywiście dla wnuczka żeby mu opowiedzieć o swojej młodości, o spędzanych kiedyś w Afryce razem z dziadkiem i jego mamą wakacjach i o wielu innych sprawach. I o tym jak czarnoskóry członek plemienia Bada-Bada porwał jego mamę jak była malutką dziewczynką. I jak to babcia ją uratowała bo wrzuciła do ust czarownika naleśnika. A naleśnik był taki pyszny, że za przepis na babcine naleśniki porywacz zgodził się wypuścić jego mamę...

Któregoś dnia rodzice powiedzieli Krzysiowi, że babcia zniknęła. Że po prostu powiedziała wszystkim PA- PA i poszła sobie.

- Ale gdzie poszła – zapytał Krzysio. I dlaczego tak nagle poszła, bo przecież zawsze mówiła jak gdzieś się na dłużej wybierała. No i kiedy wróci???? Bo przecież już dużo czasu minęło a babci nie ma i nie ma...

Ale rodzice wyszli do pracy zostawiając Krzysia bez odpowiedzi.

Więc Krzysio postanowił babcię znaleźć. I wybrał się w podróż. Najpierw zaczął jej szukać w świecie zabawek, które kiedyś od niej dostał. Ale tam jej nie było. I żadna zabawka nie wiedziała gdzie babcia może być.

Potem poszedł do świata "Dzieci, które nie chcą dorosnąć". Ale żadne z tych dużych dzieci nie umiało mu pomóc i każde czekało na swoją babcię. Potem odwiedził Świat Strachów i Świat Nieistniejących Zwierząt.

Ale babci nigdzie nie było.

Krzysiowi towarzyszył w tej wędrówce jego Anioł Stróż. Ciągle go pocieszał i pięknie mu śpiewał. W poszukiwaniach pomagał mu też plastikowy Komandos, którego dostał kiedys od babci w prezencie.

Wreszcie Krzyś zobaczył babcię jak przez mgłę. Siedziała sobie na wygodnym fotelu w zielonym ogrodzie i nie robiła zupełnie nic.

- Babciu – krzyknął – tak długo cię szukałem. Dlaczego odeszłaś.?

- Musiałam odejść – powiedziała babcia – bo tak już w życiu jest że każda babcia musi odejść. Bo musi zrobić miejsce dla innych na tym świecie.

- Ale ja będę za tobą okropnie tęsknił.

- Ale kiedyś przestaniesz. Wejdą do twojego życia nowe osoby, dorośniesz, powoli o mnie zapomnisz.

- Ja nigdy o tobie nie zapomnę babciu. I z kim ja będę tak fajnie rozmawiał?I kto mi będzie robił takie pyszne naleśniki?

- Krzysiu - jak Ci będzie smutno to weźmiesz telefon i do mnie zadzwonisz …

- I Ty odbierzesz ?

- Nie, bo ten telefon to będzie twoje serce…

Gdy w ubiegłą sobotę wychodziłam ze swoimi wnukami z rozśpiewanego, muzycznego przedstawienia pt: „Babcia mówi PA – PA” z Teatru Rampa w warszawskiej dzielnicy Targówek, to Pytalski przytulił się do mnie i zapytał:

- Babcia – jesteś smutna?

- Nie, no coś ty, przecież to było bardzo piękne i wzruszające przedstawienie, prawda?

- A jak fajnie tańczyli i śpiewali. A babcia to była super! Jak fajnie skakała, prawda? - dodał Szczerbaty.

A ja im odpowiedziałam, że przecież wszystkie trzy książki /i w komputerze/ napisałam właściwie dla nich. 

/A Szczerbaty to mnie już przerósł.. . - zobaczcie na zdjęciu/.