O pogardzie dla krzywdy

/Ostrzegam, ze poniższy tekst jest szokujący. Przepraszam też, ze publikuję go w weekend/.

Kasia pochodziła z rodziny patologicznej. Takiej, w której gwałt i przemoc jest na porządku dziennym. Takiej, w której ściany mieszkania sa czerwone od krwi a wódka leje sie strumieniami. I w takiej w której pijani w sztok rodzice zapominaja wpuścic dziecko do domu. Więc dziecko zimą nocuje na wycieraczce.

Sytuacją Kasi zainteresował się ksiądz z pobliskiej parafii. Podstępem wywiózł ją od rodziców do innego miasta, tam z nią zamieszkał w pustym mieszkaniu swojej matki i stworzył jej piekło na ziemi. 
Bił, więził, obrażał, gwałcił. Gdy po jakimś czasie okazało się, że Kasia jest w ciąży krzyknął że „nie chce mieć bachora” i natychmiast zabrał ją do znajomej ginekolog…. Gdy już życie poczęte zostało zabite .... zostawił ją samą w zamkniętym mieszkaniu i pojechał z młodzieżą na pielgrzymkę do Częstochowy.

Często powtarzał jej, że jak komuś się poskarży to zrobi z niej kurwę. Albo że jak ucieknie i go wyda to i tak ją odnajdzie i zabije. Kasia miała wtedy 12 lat i była drobną dziewczynką, ksiądz R był 2-metrowym, potężnym 32- letnim mężczyzną. 
Piekło Kasi trwało pół roku, do momentu w którym udało się jej uciec i zwierzyć pani ze świetlicy środowiskowej. Sprawa została zgłoszona na policję, ale patologiczni rodzice i tak dziecku nie uwierzyli. Kasia została umieszczona w domu dziecka.

Ksiądz, którego oskarżono spotkał się w dużym współczuciem i wsparciem właściwie wszystkich środowisk. Przyznano mu w sądzie dwóch obrońców, wspomagała go kuria. /Kasi, która była dzieckiem nie przyznano nawet przedstawiciela/. 
Kuria planowała wysłać księdza do pracy do Wielkiej Brytanii. Nie doszło jednak do tego i aresztowano go. W jego komputerze znaleziono dowody na to, ze jest pedofilem. Utrzymywał kontakty seksualne także z innymi niepełnoletnimi dziewczynkami. 
Skazano go, a on broniąc się mówił: „nie wiem jak do tego doszło… ale przecież jeździłem z Kasią do Lichenia i do Łagiewnik”. Ksiądz R. został skazany na osiem lat więzienia, jednakże po kilku odwołaniach wyszedł z niego dużo wcześniej. Obecnie pełni funkcje kapłana w innym mieście.

Gdy dziennikarka śledcza i reporterka postanowiła sprawę dokładnie zbadać i pojechała do tego miasta dowiedziała się że …..”nikt w parafii o niczym nie wie i że ksiądz ten nadal udziela komunii dzieciom”. Weszła więc do kaplicy aby porozmawiać z innymi księżmi. I zadała im pytanie: „Ile dzieci trzeba zgwałcić aby przestać być księdzem”…. Zaległa cisza. I dano jej do zrozumienia, że to nie jest jej sprawa. 

W Domu Dziecka Kasia cztery razy podejmowała próby samobójcze. Praktycznie okres dojrzewania spędziła w szpitalach psychiatrycznych. Udało się jej jednak skończyć jakąś szkołę i dostać pracę „na kasie w sklepie”. Po pracy wraca do wynajętego pokoiku i siedzi w nim sama. Nie wychodzi z domu, nie ma przyjaciół.  Panicznie boi się mężczyzn szczególnie księży… Mówi o sobie, że jest już na zawsze stracona. I każdej nocy budzi się przerażona, bo wydaje się jej, że jej kat otwiera drzwi kluczem od zewnątrz…

To jest tylko jeden z reportaży, które znajdują się w najnowszej książce Justyny Kopińskiej pt: „Z nienawiści do kobiet”. Napisałam o nim bo wstrząsnął mną najbardziej.

Justyna Kopińska jest dziennikarką „Dużego Formatu”, reporterką, pisarką, socjologiem. Zajmuje się tematyką kryminalną, związaną z prawem karnym, sądami i więziennictwem. Jest laureatką wielu nagród – m.inn. Nagrody im.Ryszada Kapuścińskiego. Doświadczenie zawodowe zdobywała w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i Afryce Środkowej.

W Dzień Kobiet 8 marca 2018 wybrałam się do Empiku Junior na ul. Marszałkowskiej w Warszawie na spotkanie autorskie z Justyną Kopińską. Była ta jednocześnie premiera jej książki. Z Panią Justyną rozmawiał pisarz Łukasz Orbitowski. 

Na pełnej osób sali panowała całkowita cisza i przerażenie… Chociaż z pewnością osoby, które przyszły na to spotkanie znały charakter twórczości pisarki. Potem zaczęły się pytania do autorki.

Najnowsza książka Pani Justyny Kopińskiej zaczyna się wspomnieniem o Violetcie Villas. O tym jak to się stało, że osoba, która podbiła swym głosem Amerykę i śpiewała w duecie z Barbrą Streisand umarła mając opinię wariatki. Na dodatek całkowicie samotna i tylko w otoczeniu sfory psów i kotów. W książce jest też reportaż o dyrektorze więzienia, który zabił niepełnosprawnego więżnia i został uniewinniony i opiekuje się teraz wnukami. Jest także przerażąjący rozdział pt: "Ile mamy trupów w szafach?".I kilka innych, bardzo smutnych...

Tytuł książki „Z nienawiści do kobiet” jest także tytułem jednego z rozdziałów. A sama książka jest nie tylko o nienawiści do kobiet. Jest raczej o lekceważeniu słabszych /a są nimi głównie kobiety/ a przede wszystkim o pogardzie dla skrzywdzonych… I o tym, że w życiu liczą się tylko ci znani i silni. I że są osoby nietykalne. I to tylko częściowo ma związek z sytuacją polityczną naszego kraju. Podobnie jest – jak mówiła autorka -w Stanach czy w Anglii.

Gdyby ktoś z Was zainteresował się tą książką /a naprawdę warto/ to musi się przygotować na to, że będzie czytał o koszmarach, o których się nigdy nie mówi i  nie pisze.

Po zakończonym spotkaniu z Panią Justyna Kopińską nie mogłam trafić do wyjścia. Błąkałam się między stoiskami z książkami jak małe dziecko. A przecież mam bardzo dobrą orientację i byłam w Empiku Junior już wiele razy...
--------------------------------------------------------------

Jeszcze raz przepraszam za ten tekst ale jak zdążyliście pewnie zauważyć, piszę też smutne "bajeczki"...