Włochaty bzyczący grubasek..... czyli "Lot trzmiela"

To było tak:

Jak już skończyłam oglądać to rozgwieżdzone niebo to wróciłam do domeczku i „cudem jakimś” udało mi się w telefonie komórkowym napisać i opublikować tekst o patrzeniu w gwiazdy. /Tekst z 30 maja/. I poszłam dalej spać.

I wtedy przyśnił mi się „Lot trzmiela”. Tak, ten utwór muzyczny, który napisał Rimski-Korsakow. Jeśli go nie pamiętacie to posłuchajcie go sobie na YT. Jest rewelacyjny.

https://www.youtube.com/watch?v=ucrKUO9FVfY

Latał i latał ten trzmiel i tak pięknie bzyczał. Tak sugestywnie, że wydawało mi się, że lata nade mną. Więc otworzyłam oczy żeby zobaczyć jakiego jest koloru. I zobaczyłam ale tylko przez chwilkę bo….

Znowu usnęłam.

A jak się obudziłam to nie mogłam otworzyć oczu. Coś mi siedziało na głowie. Jakieś takie duże i włochate. Ale wcale się tym nie przejęłam tylko znowu zasnęłam.

Obudził mnie straszliwy ból głowy.

I nie słyszałam już „Lotu trzmiela”.

Nie będę Was dalej dręczyć.

Tak, ugryzł mnie trzmiel. W ucho mnie użarł. Więc ucho mi urosło i stałam się taką Stokrotką- Uszatką. Na dodatek okropnie zapuchłam, nie mogłam prawie wcale otworzyć oczu. O bólu głowy nie wspomnę…

Jak już wreszcie odnalazłam telefon to i tak nie mogłam z niego skorzystać bo prawie nic nie widziałam.

A byłam na działce sama bo jedni korzystali z długiego weekendu i wyjechali a inny pracowali.

Dobrze, że domeczek mam malutki więc i do łazienki mam dwa kroki i do kranu z zimną wodą…

Chyba spałam bardzo długo.

Słyszałam, że dzwoni moja komórka, że na działkach coś się dzieje. Wreszcie znajomi przeszli przez płot i zapukali do mojego domku.

Jakoś wyżyłam. Widać złego diabli nie biorą.

A najfajniejsze jest to, że ja sobie to wszystko w jakiś sposób „wykrakałam” pisząc parę godzin przedtem, że mogę nie mieć dostępu do internetu. No bo w komórce w sieci T-Mobile i na dodatek w szczerym polu w którym jeden maszt przekażnikowy jest uszkodzony to z tym internetem kiepściutko jest.

A ja po prostu przez ten atak trzmiela byłam tak zapuchnięta, że nie mogłam oczu otworzyć.

Dopiero pod wieczór w niedzielę /3 maja/ wróciłam do normalności.

To był ten trzmiel z pierwszego zdjęcia. Piękny, prawda???Znalazłam biedulka dopiero wczoraj na podłodze. Niestety, nie wyszedł mu „na życie” ten atak na mnie.

No to już wszystko wiecie.

A jedno ucho mam nadal ciągle ..... bardziej….