Tak mi urosły drzewa na działce. Jak je sadziłam to miały najwyżej 40 cm.
Skończyłam czytać książkę pt: „Czy Bóg przebaczy siostrze Bernardetcie”?
Napisała ją Justyna Kopińska – ta sama pisarka, którą poznałam
osobiście gdy byłam na promocji jej książki pt: „Z nienawiści
do kobiet”. Pisałam o tym w dn. 10 marca 2018.
Książka
jest o przemocy jakiej poddawane są w zakonach sieroty i dzieci z rodzin patologicznych. Tu
konkretnie autorka pisze o zakonie sióstr boromeuszek w Zabrzu,
które to siostry z opiekunek dzieci przeobraziły się w instytucję
oprawców pełnych okrucieństwa. Znęcały się nad dziećmi
fizycznie i psychicznie. Dzieci były więzione, bez przerwy bite, obrażane, straszone, przykuwane do kaloryferów, molestowane i gwałcone.
W
książce kilkakrotnie stawiane jest pytanie instytucjom i konkretnym
osobom, które wiedziały o tym co dzieje się za murami tego
koszmarnego obozu… bo innych słów nie można użyć.
Autorka
pyta dlaczego skoro wiedziały o tym koszmarze przez lata nic nie
zrobiły.
Odpowiedź
zawsze była taka sama:
„To
grzech śmiertelny donosić na osoby duchowne”.
Więc
chyba zrozumiałam. Dlatego ukrywana jest pedofilia księży i przemoc sióstr zakonnych.
Nie!!!!Nadal nic nie rozumiem.!!!!
P.S.
Nie czytajcie tej książki. Bo i tak nie uwierzycie... A jak uwierzycie to wpadniecie w depresję...
P.S. Mój znajomy poeta /ten zza działkowego płotu/ jako całkowity sierota spędził dzieciństwo u sióstr zakonnych pod Warszawą. Mówił mi, że był przez nie bez przerwy bity i poniżany. To on pożyczył mi tę książkę...Przeczytałam ją i poszłam jeszcze tej samej nocy podziwiać gwiazdy.... A potem użarł mnie ten trzmiel. Taka była kolejność...
P.S. Mój znajomy poeta /ten zza działkowego płotu/ jako całkowity sierota spędził dzieciństwo u sióstr zakonnych pod Warszawą. Mówił mi, że był przez nie bez przerwy bity i poniżany. To on pożyczył mi tę książkę...Przeczytałam ją i poszłam jeszcze tej samej nocy podziwiać gwiazdy.... A potem użarł mnie ten trzmiel. Taka była kolejność...
Mam wrażenie, że są pewne zawody, które są wybierane przez osoby mające skłonność do sadyzmu.Do tych zawodów niewątpliwie należy profesja księdza i zakonnicy. Wyrazu "zawód" użyłam z pełną świadomością- bo stan "duchowny" to nie powołanie, ale zawód- sposób na życie.Ty o tym czytałaś, a ja znam młodą kobietę, która odeszła z zakonu "jakichśtamsióstr" po pierwszym święceniu. Dopiero wtedy do niej dotarła naga prawda o tym jakie to środowisko.A na "do widzenia" została przez "matkę przełożoną" autentycznie przeklęta, a litania złych życzeń była długa i szczegółowa, dotycząca niemal każdego aspektu życia tej dziewczyny.
OdpowiedzUsuńCzy można to zrozumieć? Chyba tylko wtedy gdy uznamy te osoby za chore psychicznie, no ale w takim razie powinny być leczone.
Miłego;)
Aniu - to jest głęboko skrywany koszmar.
UsuńDopiero po wielu latach te dzieci już jako osoby bardzo dorosłe o tym zaczynają mówić.
Pozdrówki.
Też nie rozumiem i nigdy nie zrozumiem, że takie właśnie osoby dopuszczają się takich rzeczy. Oczywiście wszędzie i w każdym zawodzie zdarzają się psychopaci, ale akurat u osób duchownych szukamy wsparcia, jak u żadnych...
OdpowiedzUsuńChyba nie będę czytać:-(
Nie czytaj, bo i tak przecież wiesz...
UsuńTo już teraz wiesz dlaczego Cię ten trzmiel ugryzł :-)))
OdpowiedzUsuńMarek
Nie strasz mnie!!!
Usuń:-)
Znalazłem informację, że zakon sióstr boromeuszek w Zabrzu został na zawsze zamknięty.
UsuńMarek
Nie wierzę...
Usuń-- mam już sporo lat, ale z wiekiem, życie coraz bardziej mnie zaskakuje i to na minus... wielki minus...
OdpowiedzUsuń- książkę bardzo chętnie poszukam i przeczytam... póki co pozdrawiam z miejsca, gdzie czas mija sielsko, czyli z miejsca wiejskiego urlopowania... tego było mi trzeba... dzieci póki co jeszcze w szkole, tylko ja i cudowna przyroda... :)
Alinko - to życzę Ci spokoju i słoneczka i radości ....
UsuńA książka szokująca, więc może lepiej nie czytaj...
:-)
A ja chętnie przeczytam tę książkę, jak dostanę. Piszesz, "osoby, które wiedziały". Tego właśnie chciałabym się z tej książki dowiedzieć, kto to był? To musiało być bardzo ograniczone grono.
OdpowiedzUsuńUprzedzam, że nie jest to przyjemna lektura...
UsuńW zakonie jednostka nie ma nic do powiedzenia, to bardzo zhierarchizowane środowisko w związku z tym te patologie które tam mają miejsce mogą wynikać z porządku dziobania.
OdpowiedzUsuń"Porządek dziobania – w psychologii oraz socjologii pracy i organizacji - to pojęcie charakteryzujące spektrum relacji interpersonalnych mogących zachodzić w konfliktach w zhierarchizowanych grupach i zespołach zadaniowych."
"...norweski zoolog Thorleif Schjelderup-Ebbe przeprowadził w kurniku na stadzie kur, którym przyporządkował indywidualne nazwy. Obserwacje zachodzących między nimi sytuacji kryzysowych wykazały, że im kura znajduje się niżej w hierarchii stada, tym częściej jest dziobana, gdyż dziobią ją kury znajdujące się wyżej od niej w hierarchii stada. Jednocześnie im kura znajduje się wyżej w hierarchii stada, tym częściej dziobie inne, tzn. dziobane są przez nią kury znajdujące się niżej od niej."
To dzieci znajdujące się pod opieką zakonów są najniżej i to na nich skupia się cała frustracja tej społeczności. Jeśli na dodatek na szczycie drabiny znajduje się ktoś mocno zaburzony emocjonalnie, to lawinowo idzie to w dół.
Przede wszystkim witam Cię serdecznie na moim blogu.
UsuńTo co napisałaś w komentarzu jest całkowitą prawdą. Tak też pisze o tym w swojej książce autorka.
Z tym - że sprawa była jeszcze bardziej skomplikowana. Ale o tym nie będę pisać, bo może jednak ktoś zainteresuje się tą książką.
Serdecznie Cię pozdrawiam.
Dziękuję za pozdrowienia, ja także Cię Stokrotko pozdrawiam :)
Usuń:-)
UsuńNie mieści się w głowie, a jednak cała ta machina istnieje! Wszystko tak odległe od człowieczeństwa a tak charakterystyczne: jedni święci a inni kaci...koszmar.
OdpowiedzUsuńNo właśnie - dobrze że zwróciłaś uwagę na te kontrasty... święci i kaci.
UsuńSwego czasu od czci i wiary odsadzano Rolleczek za 'Drewniany rozaniec', potem Kore za opowiadanie o latach spedzonych w sierocincu prowadzonym przez zakonnice; nasze spoleczenstwo en masse ma zakodowany szacunek dla sukienki duchownej i zakonnej
OdpowiedzUsuńgraniczacy z balwochwalstwem, a nawet poddanstwem. I, niestety, poziom wyksztacenia nie ma tu wielkiego znaczenia:(
Bardzo Ci dziękuję Ewo za komentarz.
UsuńCałkowicie się z nim zgadzam.
:-)
Z tego co słyszałam i czytam w internecie to ta zakonnica odbyła karę więzienia czy nadal odbywa.
OdpowiedzUsuńTo są przerażajace sprawy i rzadko wychodza na jaw.
Pozdrawiam Stokrotko.
Ela
Elu - siostra Bernardetta już została zwolniona z więzienia.
UsuńSerdeczności dla Ciebie.
Powiem tak, słyszałem o strasznych sprawach, szczególnie o zakonach zamkniętych. Teraz z własnego doświadczenia - moja ciocia (siostra mojego ojca) chodziła przed wojną do zakonnej szkoły średniej, wspomnienia miała fatalne, ale nie dramatyczne. Było prześladowanie emocjonalne, bicie linijką po dłoniach, szarpanie za włosy, kary za najmniejsze przewinienie, często wyimaginowane, likwidowanie jakiejkolwiek prywatności, z częstym klęczeniem w rogu klasy.
OdpowiedzUsuńTorlin chodził do przedszkola zakonnego przy Tamce 30, było ono prowadzone przez siostry szarytki. Nie pamiętam żadnych szczegółów, ale we wspomnieniach pamiętam ten okres jako bardzo miły i sympatyczny. Po latach, jak już byłem uczniem szkoły podstawowej, z chłopakami namiętnie przechodziliśmy przez mur zakonny i kradliśmy siostrom jabłka z sadu, to nas goniły. I mimo że kilka z nich znało nas doskonale, nigdy nie doniosły do szkoły.
Inna sprawa, czy ten XIX wiek pozostanie w centrum Warszawy, czy też siostry wybudują wieżowiec.
Torlinie - siostry szarytki znane są z dobroci. Wiem gdzie mają swój zakon.
UsuńMogły faktycznie nie poskarżyć. Mogły też poskarżyć na Was ale nauczyciele w tamtych czasach nie mogli darzyć ich sympatią więc i Was nie ukarali.
Wydaje mi się że siostry zakonne niczego nie "zbudują' i mentalnie nadal pozostaną w XIX wieku. Chociaż niektóre się zaczęły buntować.
Stokrotko, zajrzyj TU.
UsuńZajrzała, dziękuję.
UsuńAle chyba nic się nie dzieje w sprawie budowy tego wieżowca...???
Zamkniete środowiska ulatwiaja patalogie.Do tego zamiatanie pod dywan, by nic nie wydostalo się na zewnątrz nie dotyczy tylko tego środowiska, ale najbardziej przeraza. Czlowiek potrzebuje punktu odniesienia, autorytetu, trzeba komus zaufac, w końcu w kościele istnieje spowiedz, gdzie indziej tapczanik - bez zaufania te dwa sposoby szukania pociechy nie maja sensu. Ale to prawda, członkowie każdej grupy wywodzą się z naszego społeczeństwa, co może zminizalizowac patalogie>-selekcja, mniejsze odosobnienie - nie wiem. Już ks.Tischner podkreslal, ze odcięcie seminarzystów przynosi zle skutki, ale takiego zachowania nie miał na myśli.I koncowa uwaga: cos mi.sie wydaje, ze nasi wybrancy chcą zastapic kosciol w szerzeniu zasad - dorosla kobieta wchodzi do lozka zonatego faceta i z tego powodu on traci swoje funkcje?To chyba tylko wiara, ze 4 wladza zmusi go do powrotu i zrezygnuje z pochwaly rodziny. Alez ten swiat dziwny, okrutny, ale trzeba robic wszystko by chronić dzieci!Pozdrawiam Malgosia.
OdpowiedzUsuńZgadzam się ze wszystkim co napisałaś Małgosiu.
UsuńSerdeczności.
:-)
Ehhh, temat rzeka i ciągle nieprzebrana :( Czytałam "Drewniany różaniec" już jako młoda dziewczyna, mocna książka i też może dać do myślenia.
OdpowiedzUsuńWyobraź sobie, że dopiero niedawno dowiedziałam się, że moja babcia chodziła do szkoły prowadzonej przez zakonnice???? I, że jej dzieci nie mają pojęcia, do której?? Tzn. wiemy, że w Poznaniu, ale poza tym nic.
Co tam musiała przezyć, że nigdy, przenigdy o niej nie wspominała??
A wspomnianą książkę mam od niej ,zresztą.
Babcia pozostała osobą wierzącą, ale do kościoła nie chodziła. Cóż ...
To co napisałaś Lidio mówi samo za siebie.
UsuńSerdecznie Ci dziękuję.
:-)
O sprawie słyszałam w telewizji. Za zamkniętymi drzwiami różne rzeczy się dzieją. Osoby duchowne, tak jak i policja nie powinny czuć się bezkarne, a się czują, bo zastraszają, straszą karą, pobiciem, piekłem itd. Nie powinni być bezkarni, nie powinni. Dzieci nie są zabawkami, są niewinne i to jest w nich piękne, powinno się im pokazywać piękno świata, a nie jego najgorsze strony.
OdpowiedzUsuńZgadzam się z Tobą Leno B.
UsuńDziękuję serdecznie za komentarz.
Tej ksiązki, o której piszesz nei czytałam, ale sprawa tego koszmaru zwiazanego z okrutną siostrą Bernadettą jest mi znana z mediów. Czytałam też dawno temu "Drewniany różaniec". Chętnie przeczytałabym go raz jeszcze, ale jest bardzo trudny do dostania.
OdpowiedzUsuńI jeszcze a propos zakonnic. Chodziłam kiedyś do pewnej szkoły, w której musiałam sie stykać z młodymi dziewczynami z nowicjatu. Były straszne! Niemoralne i nad wyraz złosliwe. A przy tym przekonane o swojej lepszosci.Bardzo mnie to wtedy zaskoczyło i zniechęciło do tego srodowiska. A im jestem starsza tym wiecej czytam podobnych opowieści i moje złę wrażenia sie, niestety, potwierdzają.
Pozdrawiam Cie serdecznie, Stokrotko!
Niestety Olgo - coraz więcej takich złych informacji na temat tych zakonów i sióstr zakonnych.
UsuńPozdrawiam najserdeczniej.
:-)
Twoja recenzja tej książki spowodowała, że chyba po nią nie sięgnę. Za dużo w niej przemocy. A to coś czego nie lubię w książkach.
OdpowiedzUsuńPozdrawiam:)*
Doskonale Cię rozumiem.
Usuń:-)
Kochana!
OdpowiedzUsuńZaczęłam czytać teraz książkę opartą na faktach o przemocy na dziecku, ale nie wiem, czy dam radę...
Pozdrawiam slonecznie:)
Trudno jest czytać takie smutne książki Morgano.
UsuńPozdrawiam Cię
Witaj, Stokrotko.
OdpowiedzUsuńTemat kontrowersyjny i niewygodny. Nie od dziś. Wystarczy wspomnieć "Zakonnicę" Diderota, ukończoną w 1760 roku, a pierwszy raz wydaną w... 1796.
A oprócz wspominanego wyżej "Drewnianego różańca", "warte" obejrzenia są "Siostry Magdalenki" Petera Mullana.
Abstrahując natomiast od zbeletryzowanych historii, dodam, że również poznałam dziewczynę, która odeszła z klasztoru i bardzo źle wypowiadała się o swoim pobycie w tym przybytku:(
Bardzo, bardzo współczuję spotkania z trzmielem. Mam nadzieję, że czujesz się już lepiej, Stokrotko.
Pozdrawiam:)
Dziękuję Leno.
UsuńA spotkanie z trzmielem skończyło się dużo gorzej dla niego.
Pozdrawiam pięknie.
mnie zawsze uczono, że kapować nie wolno, ale podkreślano, że są wyjątki od tej zasady, na przykład łajda(cz)ki krzywdzące dzieci... jak widać w środowisku kościelnym tą zasadą objęto także wspomniane przypadki...
OdpowiedzUsuńp.jzns :)...
To okropne okrucieństwo tak poniewierać dziećmi...
UsuńAle jak to grzech?! Do jasnej anielki! Nawet nie sięgam po tą lekturę- za bardzo mnie ten temat oburza.
OdpowiedzUsuńpozdrawiam serdecznie znad filiżanki kawy:)
Na szczęście ta zakonnica została ukarana, ale to nie ona jedna była tak okrutna.
Usuńto jakiś nocny marek z tego trzmiela. mutant - zdawało mi się, że trzmiele, to nie borsuki. nie wiem, co trzmiele robią po nocach, ale nie sądziłem, e gryza Stokrotki po uszach (to było chyba w "Och Karol" - te panie z pogryzionymi uszami...)
OdpowiedzUsuńJakiś szaleniec z tego trzmiela był...:-))
UsuńPracowałam u sióstr w Domu Opieki, nie będę tej książki czytała. Sama swoją kiedyś napiszę o tym, co tam widziałam. Nie pracuję tam juz 14 lat, ale koszmary nocne mam do dziś.
OdpowiedzUsuńNo tak - to sama wiesz najlepiej.
UsuńDziękuję, że o tym napisałaś...
Moja babcia była na pensji prowadzonej przez zakonnice. Napisała wierszyk satyryczny o swoich opiekunkach i ich przywarach, ale o okrucieństwie nie było w nim mowy. Moja przyjaciółka po maturze wstąpiła do klasztoru, ale długo tam nie pobyła. Nigdy jednak nie rozmawiałyśmy o tym, co było powodem rezygnacji. W naszym kraju księża i zakonnice traktowani są jak "święte krowy" i to sprawia, że czują się bezkarni.Bestialstwo bez względu na to, kto się go dopuszcza powinno być karane najsurowiej, tak jak jest to w przypadku zbrodni ze szczególnym okrucieństwem.
OdpowiedzUsuńDziękuję Iwono za Twój komentarz.
UsuńPozdrawiam najserdeczniej.
Znalazłam tę książkę na Legimi i zaczęłam czytać. Przeraza w niej nie tylko postać psychopatycznej zakonnicy.
OdpowiedzUsuńNajbardziej przeraża to, że okrucieństwo stosowane wobec kilkuletnich dzieci tak kształtuje ich osobowość, że same stają się oprawcami, bo nie znają innego sposobu zachowania.
Przeraża też bałwochwalcza wiara dorosłych w to, że zakonnica to na pewno osoba dobra.
Stokrotko! Mam odmienne od Twojego zdanie. Ta książka powinna być lekturą obowiązkową dla wielu dorosłych, którym powinna otwierać oczy.
W moim mieście boromeuszki przejęły za 0,1% wartości (19tys.zł) budynki szpitala miejskiego. Za pieniądze Archidiecezji powstał tam osrośro rehabilitacyjny i dom opieki. Strach się bać?
Pozdrawiam.
Halinko - odpowiadam po kolei:
Usuń1. Okrucieństwo wobec dzieci zawsze kończy się tak samo. Znam nawet młodą kobietę, która w dzieciństwie była bez przerwy bita przez rodziców. Teraz tak samo bije swoje dzieci.
2. Niedawno oglądałam urywek jakiegoś wywiadu w telewizji. W jakiejś wiosce poszła fama, że ksiądz molestuje dzieci. Nikt z rodziców tych dzieci w to nie uwierzył. Wszyscy bali się powiedzieć coś złego na księdza.
3. Halinko - a kto z dorosłych będzie dobrowolnie czytał takie książki???
4. Pewnie, że strach się bać.
Serdeczności ...
Nie przeczytam. Nie chcę później nie wyhamować przed przejściem dla pieszych.
OdpowiedzUsuńRozumiem :-))
UsuńJeśli mówienie o takich rzeczach to grzech śmiertelny - proszę, grzeszmy. Ja chyba też do tego stopnia zrozumiałam, że aż nie rozumiem Stokrotko:)
OdpowiedzUsuńDziękuję Iwono.
Usuń:-)