Dziedziczenie?

- Dlaczego nie wypiłaś herbaty do końca? Przecież Ci wystygła – pytałam za każdym razem.

- Nie mogę tak wszystkiego od razu. Na później sobie zostawiłam. Jak pójdziesz, to nie będę musiała sobie robić nowej. Tylko sobie spokojnie poleżę i poczytam.

- Przed wyjściem zrobię Ci nowej. Ale przecież jeszcze nie wychodzę.

- Idź, idź, przecież masz swoje życie.

---------------------------------------------------------------------------------

Nie zliczę rozmów tej treści. Zawsze sobie coś zostawiała na potem. Było to związane z jej trudnym życiem i z tym, że nigdy nie dojadała. A jak już była wreszcie syta, szczęśliwa i spokojna, to ciągle jednak bała się, że tamte złe dni wrócą. I chciała mieć zachomikowaną czekoladę albo kartonik z soczkiem, aby móc po nie sięgnąć, gdy zajdzie taka potrzeba. 

Albo wypić parę łyków tej gorzkiej /i dawno wystygłej/ herbaty, którą jej córka zrobiła, jak do niej przyszła.

-----------------------------------------------------------------------------------

Kiedy przeszła na druga stronę tęczy…

… to wtedy znalazłam w jej małym mieszkanku kilka takich Jej kubków z niedopitą herbatą.

I kilkanaście przeterminowanych czekolad.

Jeden z takich kubków stoi u mnie na półce wśród książek, które lubiła czytać. I tuż koło Jej zdjęcia.

-------------------------------------------------------------------------------------

Minęło kilka lat.

----------------------------------------------------------------

Wczoraj wieczorem wpadł Młodszy, żeby pozabierać parę rzeczy, których nie zabrał, jak się przeprowadzał kiedyś do swojej kawalerki.

- Zrób herbaty – powiedziałam – a ja pokroję ciasto.

- A gdzie są kubki? – zapytał. - Bo w szafce nie ma ani jednego. O tu są, poroznosiłaś po mieszkaniu. I w każdym jest trochę herbaty…

-------------------------------------------------------------------------------------

Dziedziczenie.

/Był to urywek z mojej książki: "Zwariowałam"./