Warszawskie latarnie

Tekst ten dedykuję Stanisławowi Michalikowi, który był dla mnie ŚWIATŁEM...

Mam na myśli latarnie gazowe. Czy wiecie, że w Warszawie jest ponad 150 latarni gazowych zapalanych ręcznie przez latarników tuż przed zapadnięciem zmierzchu i gaszonych przez nich o świcie? Najbardziej znane to te, które stoją przy biegnącej wzdłuż Parku Łazienkowskiego ulicy Agrykola.

Wiele latarni jest też na Żoliborzu, Powiślu, Ochocie i nad Jeziorkiem Czerniakowskim. Pojedyncze stoją również w innych miejscach Warszawy, na przykład ta na Nowym Mieście przed figurą Najświętszej Marii Panny.

Miejsca oświetlane latarniami gazowymi uważam za magiczne. Nie da się w żaden sposób opisać nastroju, kolorów, wrażeń, a także zapachu, jaki otacza taką latarnię. Idąc tak oświetloną ulicą, czuje się jakiś dziwny dreszcz. Wydaje się, że otacza nas jakieś niezwykłe, ciepłe, wręcz namacalne światło. A gdy jeszcze widzi się w świetle latarni gazowych opadające powoli z drzew kolorowe liście, to człowiek czuje się jak w bajce. Najbardziej nastrojowo jest jednak wtedy, gdy powoli pada śnieg. W świetle gazowych latarni widać dokładnie każdy całkiem inny, wirujący w powietrzu i powoli opadający na ziemię płatek.

Wiele razy i o różnych porach roku szłam wieczorem Agrykolą. Szłam bardzo wolno, bo bałam się tego kontrastu i rzeczywistości, która mnie omota, gdy wyjdę w oświetlone jarzeniówkami i hałaśliwe Aleje Ujazdowskie. Kiedyś szłam Agrykolą o świcie. Wtedy światło latarni gazowych rozpływało się w porannej mgle. Spotkałam latarnika, który gasił latarnie. Wyglądał tak niesamowicie, że do dziś nie jestem pewna, czy to był człowiek…

/Był to urywek z mojej książki "Moje warszawskie zwariowanie"/.