"Pachniała Saska Kępa..."

Tekst ten dedykuję Krysi z Poznania z którą niedawno spotkałam się na Rynku Starego Miasta w Warszawie i która sprezentowała mi "Notes" Agnieszki Osieckiej

Zadzwoniła do mnie niespodziewanie dawno niewidziana koleżanka i powiedziała, że przyjechała, żeby pozałatwiać wszystkie sprawy. Razem z mężem zdecydowali się na zawsze zamieszkać w Londynie, bo tam dzieci i wnuki, no i spokojnie im się żyje, a i mężowi zaproponowano wykłady na tamtejszym uniwersytecie. Planowała spędzić kilka dni w Warszawie, więc chciała się ze mną spotkać i pogawędzić Zaproponowała kawiarenkę „Rue de Paris”. Tę, przed którą siedzi Agnieszka Osiecka.

Ulica Francuska na Saskiej Kępie jest właściwie całkiem zwyczajna. Od innych różni się tylko tym, że jest na niej dużo kawiarenek. A przed kawiarenkami ogródki, w których spotykają się ludzie, siedzą, piją kawę i… bardzo często wspominają. Przychodzą tam wszyscy – starzy, młodzi, z dziećmi w wózkach i z psami.

Usiadłyśmy koło Agnieszki Osieckiej.

I zaczęło się. Mówiłam mało, raczej słuchałam…

–Całe życie tu spędziłam – zaczęła Hania, gdy już się wyściskałyśmy i opowiedziałyśmy o swoich dzieciach i wnukach. – Masz pojęcie, ile tu wybitnych ludzi mieszkało? Sami artyści. Na przykład na Francuskiej 36 mieszkała Ewa Bandrowska-Turska, ta słynna śpiewaczka operowa; na Zwycięzców 39 – Witold Lutosławski, przy Styki 25 przez 10 lat Jerzy Michotek, ten słynny bard lwowski i aktor, na Elsterskiej 3 Grzegorz Fitelberg. A niedaleko w Alei Waszyngtona mieszkał przez prawie 80 lat Jan Ekier. Alina i Czesław Centkiewiczowie, rzeźbiarz Józef Gosławski, Wanda Wiłkomirska, profesor Juliusz Domański, Tadeusz Baird… – wymieniała nadal Hania.

Bo Saska Kępa to dzielnica, w której żyły i tworzyły osoby reprezentujące to, co najważniejsze w naszej muzyce, malarstwie, rzeźbie, fotografii, literaturze, teatrze, filmie, architekturze i nauce. Upodobali sobie tę dzielnicę ludzie wyjątkowi sprzed dziesiątek lat. Teraz także ci współcześni.

Ale symbolem tego miejsca w obecnej świadomości jej mieszkańców jest Agnieszka Osiecka, która niedaleko mieszkała i często bywała w pobliskich kawiarniach.

A Hania mówiła, mówiła i mówiła…

– Nie wiem, kiedy się zobaczymy – powiedziała mi na pożegnanie – bo wszystko już tu zamknęłam… Chyba, że ty mnie odwiedzisz w Londynie…

– Dobrze Ci tam? – zapytałam.

Odwróciła trochę głowę i powiedziała cicho:

–Tak, ale starych drzew się nie przesadza…

Wokoło jak oszalałe kwitły bzy i inne krzewy. Pachniała Saska Kępa…

----------------------------------------------------------------------

/Był to urywek z mojej książki "Moje warszawskie zwariowanie"./