Krzyżacy, dinozaury, panda wielka, lipicany i król Jan III Sobieski

                                                                            Dla Anabell i dla Vulpiana

-To chcecie jechać do Berlina czy do Wiednia? - zapytała Babcia gdzieś tak w marcu tego roku. Bo Szczerbaty zaczął się uczyć niemieckiego, więc Babcia wymyśliła, że dobrze byłoby żeby się chociaż w naturze trochę z tym językiem osłuchał. No i Babcia od razu poinformowała, że zostawią go gdzieś w centrum miasta i będzie sam musiał się dopytać po niemiecku jak trafić do hotelu.

- Do żadnych hitlerowców nie będę jechał – oburzył się 14-letni Szczerbaty, który akurat przerabiał agresję Niemców na Polskę we wrześniu 39 roku.

- A mnie to jest wszystko jedno – stwierdził 10 letni Pytalski. - Bo ja się jeszcze historii nie uczę.

- To może teraz pójdziemy do Krzyżaków? – zaproponował dziadek-historyk jak już wszystko zwiedziliśmy w Hofburgu i nogi zaczęły nam się plątać ze zmęczenia.

- Do tych z którymi walczyliśmy pod Grunwaldem? No ale my ich wtedy pokonaliśmy, to ich już dawno nie ma – roześmiał się Szczerbaty.

- Ja bym wolał obejrzeć pandę wielką albo dinozaury – stwierdził zdecydowanie Pytalski - bo ja jeszcze nic nie wiem o żadnych Krzyżakach.

- A może pójdziemy zobaczyć jak tańczą lipicany.? Bo to są bardzo piękne i zdolne konie – zaczęła babcia… ale nikt jej nie słuchał.

W czasie długiego majowo- czerwcowego weekendu wybraliśmy się do Wiednia. Nie mogliśmy jednak niestety w ofertach biur podróży znaleźć żadnej wycieczki dla dzieci /bo przecież to jeszcze był rok szkolny/ więc dołączyliśmy do normalnej wycieczki dla dorosłych.

Ale już pierwszego dnia …. jak nas „przeciągnęli” przez Kryptę Cesarską, w której musieliśmy obejrzeć 149 grobowców Habsburgów /począwszy od sarkofagu Marii Teresy a skończywszy na sarkofagu cesarzowej Zyty/ zdecydowaliśmy, że odłączymy się od wycieczki i będziemy zwiedzać Wiedeń sami. 
Taki Wiedeń, który zainteresuje dzieci.

I rzeczywiście zaczęliśmy od zwiedzenia Siedziby Zakonu Krzyżackiego.

Uwaga: Teraz będę ględzić!!!!

Krzyżacy nadal istnieją.!!!!! A siedziba Wielkiego Zakonu znajduje się właśnie w Wiedniu przy Singergasse.
Obecnie Wielkim Mistrzem Zakonu nie jest już .... Ulrich von Jungingen tylko pochodzący z Południowego Tyrolu Bruno Platter.

Zakon jest zgromadzeniem elitarnym i liczy obecnie tylko 87 braci, 150 sióstr oraz ok. 700 przyjaciół.

W Polsce Krzyżacy kiedyś okropnie narozrabiali. Zaproszeni do nas przez księcia Konrada Mazowieckiego w misji chrześcijańskiej stworzyli własne państwo w naszym państwie. 
A to statki ze zbożem przejęli, a to Danuśkę porwali, a to Juranda ze Spychowa okaleczyli i oślepili, a to całą Jurandową osadę spalili.

No i skończyło się Bitwą pod Grunwaldem i tymi dwoma nagimi mieczami.

Tymczasem od bardzo już dawna dewizą Krzyżaków jest "leczyć i pomagać", bo sam Zakon wyszedł z tzw."zakonu szpitalniczego".

Pierwszy lazaret prowadzony przez Krzyżaków powstał w Akce na Bliskim Wschodzie przeszło 800 lat temu. 
W 1929 roku Zakon stał się instytucją charytatywną. Zaczął prowadzić sierocińce, hospicja, domy starców, domy studenckie, przytułki dla osób niepełnosprawnych. Obecnie jest nawet liceum i szkoła przedszkolanek na Słowacji. A także Konserwatorium Muzyczne w Opawie na Morawach. Zakon działa też w Niemczech i jako największa tego rodzaju instytucja zajmuje się leczeniem narkomanów.

Rycerze zakonu żyją bardzo skromnie a i nikt już nie pamięta o białych opończach na których jest naszyty czarny krzyż.

W kościele Zakonu umieszczono herby rodów związanych z Krzyżakami.

Następnego ranka popędziliśmy do Muzeum Historii Naturalnej aby obejrzeć dinozaury. Przyszliśmy za wcześnie, więc czekaliśmy na progu pod drzwiami.

I tam Babcia zażyczyła sobie, żeby jej zrobić zdjęcie przy nóżce największego dinozaura. Więc młodszy wnuk jej zrobił i potem podobno pokazywał wszystkim kolegom w szkole. To znaczy tę nogę. Bo przecież nie Babcię.

A ogromnych szkieletów dinozaurów to Wam nie pokażę, bo mi się na stronie nie zmieszczą…. W każdym razie Pytalski, który jest w wieku zwierzątkowo-dinozaurowym narobił tych zdjęć jakieś … kilka tysięcy.

Potem poszliśmy do najstarszego Ogrodu Zoologicznego na świecie. Do tego, w którym cesarz Franciszek-Józef sobie siedział, kawkę popijał i zwierzętom się przyglądał. A przed nim to jeszcze inni władcy to robili, bo już w 1716 roku książę Eugeniusz Sabaudzki założył w tym miejscu prywatną menażerię. A pierwszy słoń to pojawił się w Wiedniu już w 1552 roku.
Ogród nie jest duży, ale naprawdę żyją w nim rzadkie okazy.
Spotkała nas tam przygoda. Konkretnie spotkała ta przygoda Pytalskiego, w którego słoń rzucił własnymi podsuszonymi odchodami.  No może nie dokładnie w niego, tylko tuż obok...
W każdym razie Pytalski ciągle mnie pyta: „Pamiętasz babciu jak słoń we mnie rzucił kupą?”
Ale największą sensacją to była PANDA WIELKA, która nas całkowicie zlekceważyła i nawet się nie ruszała jak ją fotografowaliśmy i prosiliśmy żeby przynajmniej jedną nogę podniosła...

A na koniec poszliśmy w pobliże stajni przepięknych białych koni lipicanów. To te konie, które tańczą w specjalnej sali w Hofburgu.
Nie udało nam się niestety załapać na pokaz tych tańców, bo bilety były bardzo drogie, no ale  te widoki wynagrodziły nam ten żal i smutek.

A następnego dnia pojechaliśmy na Wzgórze Kahlenberg skąd obejrzeliśmy panoramę Wiednia i nasłuchaliśmy się opowieści jak to król Jan III Sobieski pogonił Turków…
Ale o tym to poględzę może innym razem.