"Więc pijmy wino Szwoleżerowie..."

Szwoleżerowie – to jednostki kawalerii lekkiej. Nazwa pochodzi z języka francuskiego i jest zbitką słów „cheval” - koń i „leger” - lekki. Byli XIX wiecznym importem, który został na ziemiach polskich zaszczepiony przez Napoleona w czasach Księstwa Warszawskiego.

Szwoleżerowie uczestniczyli w niezliczonej ilości potyczek i w wielu bitwach, z których najważniejsze to: Samosierra, Lipsk, Hanau, Peterswalde, Wagram, Smoleńsk, Arcis sur Aube, Waterloo. Towarzyszyli także Napoleonowi w zesłaniu na Elbę. 

Z trzech pułków szwoleżerów II Rzeczypospolitej Pierwszy stacjonował w Warszawie.

Pierwszy Pułk Szwoleżerów stacjonował i szkolił się jak to mówili sami żołnierze „obok szefa” - na tyłach Łazienek, a więc i Belwederu, w porosyjskich koszarach ułanów gwardii przy dzisiejszej ulicy  Szwoleżerów. 

Służba w jednostce uważana była za zaszczyt, a jej żołnierze mieli się za najlepszych z kawalerzystów.

Byli ulubieńcami przedwojennej stolicy, zawsze nienagannie wyglądający w doskonale skrojonych mundurach. Jednak to nie za krój uniformów Warszawa kochała swych szwoleżerów, lecz za wspaniałą bohaterską historię polskiego oręża, którą symbolizowali. Chociaż lubili się bawić i bywać na salonach...

Szwoleżerowie słynęli nie tylko z czynów bojowych. Wielu z nich odznaczyło się także w niwie kultury, w malarstwie i literaturze. Niektórzy pochodzili ze znanych rodów i byli bardzo uzdolnieni.

Najwybitniejsi z nich to: powieściopisarz, podróżnik i badacz Syberii Wacław Sieroszewski który był przyjacielem Marszałka i bijący rekordy popularności Bolesław Wieniawa-Długoszowski – dowódca Pułku, poeta, tłumacz i dyplomata, przyjaciel Skamandrytów. 

Należał także do nich znakomity tłumacz Conrada, Hemingwaya, Steinbecka, Jonesa - Bolesław Zieliński. A wśród malarzy wyróżniał się Michał Bylina – profesor warszawskiej ASP, batalista, piewca swojego Pułku.

Wiosną 1940 roku szwoleżerowie złożyli też daninę krwi w Lesie Katyńskim – zginęło ich tam dwudziestu.

-----------------------------------------------------------------------

Wczoraj podczas spaceru po Łazienkach Królewskich odwiedziłam ten niewielki domek zwany Ermitażem.

I tam obejrzałam wzruszająca wystawę poświęconą Pierwszemu Pułkowi Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego. Komórką zrobiłam kilka zdjęć.

W trzech niewielkich salkach pokazano oczywiście nie wszystko co można by pokazać. Ale ponieważ byłam przed południem jedyną osobą zwiedzającą,  więc pani opiekująca się wystawą podarowała mi na pożegnanie obszerny informator.

I z niego zeskanowałam dla Was jeszcze to zdjęcie, które jest na samej górze i to które jest niżej. Na tym niżej sfotografowany jest I Pułk Szwoleżerów podczas defilady w Alejach Ujazdowskich po powrocie z frontu w 1919 r.

I jeszcze słowa Marszałka:

„Ilekroć w ciężkiej sytuacji bojowej potrzebowałem kawalerii, oczy moje zawsze zatrzymywały się na I-szym Pułku Szwoleżerów. I nie pytałem się nigdy czy jesteście zmęczeni, czy wypoczęci czy jesteście bosi czy też dobrze ubrani. Rzucałem Was jak piłkę bilardową na róźne fronty. Pod tym względem byliście wyróżniani mając ciągle okazje do ciężkiej i trudnej pracy bojowej. Nie zawiedliście nigdy moich nadziei. Dziękuję Wam za to Szwoleżerowie”.

-------------------------------------------------------------------
Moja Mama czasami śpiewała sobie cichutko taką piosenkę:

„Więc pijmy wino Szwoleżerowie

niech troski zginą w rozbitym szkle

gdy nas nie stanie nikt się nie dowie

Czy było dobrze nam czy źle...”

Gdy jako dziecko pytałam Mamę co to za dziwna piosenka odpowiadała, że tę piosenką śpiewał często jej tata. Ale że pamięta tylko refren...

Jej Tata a mój Dziadek był legionistą odznaczonym Krzyżem Virtuti Militari. Mniej więcej 7 lat temu zamieściłam na pierwszym blogu Jego zdjęcie z 1917 roku. /Widać tam przypięte do munduru to odznaczenie/.

Ze mną chyba nie zdążył zaśpiewać tej piosenki bo umarł zanim skończyłam dwa lata.