Wigilia w Domu Dziecka

Parę dni temu poszłam przed południem na Stare Miasto.

I tam na jednej z cichych uliczek zobaczyłam coś smutnego.

Kilka pań ciągnęło drewniane wózki./mniej więcej takie jak ten, w którym siedzi smutny miś - tylko większe/. W każdym wózku było dwoje albo troje małych dzieci. Przystanęłam zdziwiona i zaskoczona i powiedziałam do tych dzieci: „Ależ wy jesteście śliczne”. A dzieci popatrzyły na mnie wielkimi, smutnymi i załzawionymi oczami.

I usłyszałam jak jedna z pań do mnie mówi: „Co z tego że śliczne…. jak są niechciane… To dzieci z Domu Dziecka”.

Panie z wózkami odjechały a ja zostałam sama na środku chodnika.

Weszłam do jednej z kawiarenek. Wypiłam kawę.

A potem wróciłam do domu i napisałam taką bajeczkę:

-------------------------------------------------------------------------------

"Dawno, dawno temu żyła sobie z dwiema córeczkami bardzo dobra kobieta. Zanim została nauczycielką w jednej z warszawskich szkół pracowała przez rok jako wychowawczyni i opiekunka dzieci w Domu Dziecka w Konstancinie pod Warszawą. Wtedy jedna z jej córeczek miała cztery lata a druga dziesięć. Ta kobieta pracowała zawsze od soboty po południu do poniedziałku rano. Przyjeżdżała wtedy do pracy razem z córeczkami i razem z nimi wracała, bo nie chciała zostawiać ich w domu samych. No i starsza córeczka chodziła już przecież do szkoły. Kobieta ta pracowała w Domu Dziecka także we wszystkie święta. Miała tam mały pokoik z trzema żelaznymi łóźkami. Czasami dziewczynki nocowały tam same - tak było wtedy gdy ich mama musiała wrócić do Warszawy aby coś w niej załatwić. 

Tak właśnie było przed tamtą  Wigilią. 

Pani Dyrektor Domu Dziecka poleciła tej kobiecie dwa dni przed Wigilią aby kupiła w sklepie w Warszawie jakieś zabawki dla dzieci. I żeby je przywiozła w Wigilię i dała pod choinką wszystkim dzieciom i potem już została z dziećmi na całe Święta. Do pomocy miałaby  panią kucharkę, panią sprzątaczkę i pana, który zajmował się opalaniem budynku. No i był jeszcze przed domem pies. Ale on mieszkał zawsze w budzie.

Więc ta kobieta dzień przed Wigilią przywiozła rano swoje córeczki do Domu Dziecka, po czym wieczorem wróciła do Warszawy i nastepnego dnia  usiłowała za bardzo skromne środki kupić lalki i misie dla swoich podopiecznych. Chciała także kupić coś swoim córeczkom. A wrócić miała z tymi prezentami w wieczór wigilijny – ostatnim autobusem, który jechał z Warszawy. Był to autobus, który podjeżdżał blisko pod bramę budynku w którym mieścił się Dom Dziecka.

Ale niestety nie przyjechała tym autobusem.

A dzieci czekały. Wszystkie dzieci z Domu Dziecka czekały w oknach stojąc z noskami przylepionymi do szyb. Czekały na swoją ukochaną panią, która miała im przywieżć prezenty od Świętego Mikołaja. O tym, że Święty Mikołaj sam do nich nie przyjedzie wiedziały już od pani dyrektor…. No bo przecież Święty Mikołaj jest jeden jedyny na świecie a dzieci bardzo dużo. To przecież nie zdąży wszędzie z tymi prezentami…

Czekały też córeczki tej kobiety. Młodsza zaczynała już płakać, bo nie wiedziała co stało się z jej mamusią, ale starsza ją pocieszała mówiąc, że to wszystko przez ten śnieg i mróz. I że pewnie autobus się zepsuł ale że przyjedzie nowy i że dowiezie im mamę pod samą choinkę…

Mijały godziny a Ukochanej Pani /i Najlepszej Mamy na Świecie/ nadal nie było. Dzieci razem z panią  dyrektor, paniami kucharkami i panem palaczem zjadły już kolację wigilijną i usiadły smutne pod choinką.

A córeczki tej kobiety siedziały w swoim pokoiku i już obydwie zalewały się łzami.

Po pewnym czasie dzieci po choinką usnęły. Panie z kuchni przeniosły je do łóżeczek i posprzątały po Wigilii. Pani dyrektor sprawdziła czy wszystko jest w porządku i wydała ostatnie polecenia. Wszyscy poszli do swoich domów i do swoich rodzin. Został tylko pan palacz i pies w budzie.

Gdy w środku wigilijnej nocy pies zaczął nagle okropnie ujadać i ktoś zaczął dobijać się do drzwi Domu Dziecka córeczki tej kobiety nie miały watpliwości, że to ich Mama. Prawie wszystkie starsze dzieci też się obudziły i pomagały otrzepywać się ze śniegu swojej ukochanej pani. Pomagały zdejmować jej przemoczone buty i rozcierały zmarznięte ręce. A potem wszystkie się do niej przytulały i całowały ją. I mówiły, że jest ich prawdziwą kochaną MAMĄ.

I że nie jest ważne, że nie ma prezentów. Najważniejsze, że jest.

A potem prawie wszystkie dzieci z Domu Dziecka przyszły do pokoiku tej kobiety, którą nazywały swoją MAMĄ i spały razem z nią i jej córeczkami skulone na trzech zsuniętych łóżkach...

A w Boże Narodzenie – gdy już wszyscy siedzieli przy bardzo skromniutkim stole dowiedziały się, o tym, że ich Pani nie zdążyła na ten ostatni autobus, bo po drodze był jakiś wypadek… i że musiała iść wiele kilometrów przez las sama z ciężką torbą pełną prezentów.  I że co chwilę wpadała w jakąś zaspę i że spadł jej jeden but… więc go szukała … i na szczęście znalazła… ale pogubiła w zaspach prezenty. 
I nie mogła ich znależć więc szła i płakała.
I że nie miala skąd zadzwonić do Domu Dziecka."

---------------------------------------------------------------------
To pewnie nie było dokładnie tak jak zapamiętała to wszystko czteroletnia wtedy dziewczynka. I tak jak jej to opowiadała starsza siostra. Ale teraz nie ma już kogo o to zapytać.

Pięknych Świąt wszystkim Wam życzę...