Czytam o MISJI

Poniżej fragment przysięgi ratowników TOPR:

„ Dobrowolnie przyrzekam pod słowem honoru, że póki zdrów jestem, na każde wezwanie Naczelnika i jego Zastępcy – bez względu na porę roku dnia i stan pogody – stawię się w oznaczonym miejscu i godzinie odpowiednio na wyprawę zaopatrzony /…/ w celu poszukiwań zaginionego i niesienia pomocy”.

/Projekt powołania stowarzyszenia zajmującego się ratownictwem górskim powstał w 1908. Śmierć Mieczysława Karłowicza, który zginął zasypany przez lawinę, przyspieszyła prace nad powstaniem organizacji, zarejestrowanej ostatecznie 29 października 1909 we Lwowie pod obecną nazwą Tatrzańskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe. Prezesem stowarzyszenia został Kazimierz Dłuski, naczelnikiem Mariusz Zaruski. Siedzibą stał się pierwszy zakopiański dom kultury nazwany Dworcem Tatrzańskim./

Tak o książce Beaty Sabały-Zielińskiej napisala Martyna Wojciechowska:

„Niezwykła opowieść o życiu, determinacji, nadziei i cudach”

Hermetycznie zamknięte środowisko. Od ponad stu lat ratownicy TOPR wzbudzają podziw, szacunek ale też zwykłą ludzką ciekawość, jak to jest ryzykować swoim życiem żeby ratować życie innych? Ile wyrzeczeń wymaga realizacja takiej pasji, misji, bo przecież trudno nazwać to pracą.

Urywek ze str.13 książki:

„Nie lubią mówić o sobie. Nie uważają się za bohaterów. Podkreślają, że ich praca jest jak każda inna, że nie robią nic nadzwyczajnego. Denerwują się, gdy słyszą słowo „bohater” i mają alergię na patetyczne sformułowanie „Rycerze Błękitnego Krzyża”. Są zadziwiająco skromni i pokorni wobec sił natury. Niejednemu z nich śmierć zajrzała w oczy. Niektórych z nich zabrała. Nie ukrywają, że czasami się boją. I przyznają że strach bywa ich sprzymierzeńcem.”

Jak pisze na odwrocie okładki Jan Krzysztof, który jest naczelnikiem TOPR-u od 1998 roku siłą tego stowarzyszenia są ludzie, którzy potrafią połączyć swe moce i umiejętności dla wspólnego celu jakim jest ratowanie życia ludzkiego.

Pięknie o tym napisała Beata Sabała-Zielińska. Jej pierwszej udało się skłonić ratowników do rozmów o swojej MISJI. Zrobiła to z niezwykłym wyczuciem dlatego powstała książka wyjątkowa i wzruszająca. Książka o świecie ratowników TOPR.

Na bazie tych rozmów autorka opisała wiele wypraw ratunkowych.

Zacytowała też opowieści o dawnych wyprawach. Na przykład o tej w której empatia jednego ratownika doprowadziła do zmiany porządku na Ziemi.

A działo się to wszystko w czerwcowy poranek 1914 roku. Jeden z pierwszych ratowników TOPR-u – słynny góral Stanisław Gąsienica-Byrcyn pomógł zejść z oblodzonej skalnej grzędy Zawratu i uratował w ten sposób życie dwóm turystom. Jeden z nich przedstawił się potem jako „Malinowski, poseł do Dumy”, drugi mruknął tylko :”Uljanow”.

„W ten sposób ojciec mój przyczynił się do rozwoju komunizmu” - pisał potem we wspomnieniach Kazimierz Gąsienica-Byrcyn – dodając pół żartem pół serio, że był to jedyny przypadek w historii TOPR-u gdy ratownik miał wątpliwości czy dobrze zrobił udzielając pomocy.

‘„Kiebyk wiedzioł że to Lenin , to by były inne losy Europy”- mawiał ojciec z uśmiechem, dodając że „jeszcze mu skurwysyn za dwie dniówki winien”.’

----------------------------------------------------------------------------------

Naprawdę warto przeczytać tę książkę.